De laatste weken luister ik weer opvallend veel naar Wolfsheim. Het ontdekken van deze Duitse band was aan het eind van de vorige eeuw een aangename verrassing voor me. Terwijl ik zit te kijken naar een registratie van het Bizarre Festival bij Rockpalast wordt Wolfsheim aangekondigd. Het verrassende aan hun optreden is de extra muzikale begeleiding door een strijkkwartet, inclusief cello. Ondanks dat, hoor je aan alles dat de basis van hun muziek duidelijk elektronisch getint is.
Ook valt de stem van zanger Peter Heppner op. Warm, maar tegelijkertijd donker en melancholisch. Daarbij dient nog te worden vermeld dat hij voor mij de geschiedenis ingaat als een van de eerste Duitsers die Engels zingt zonder een storend accent.
Later kom ik erachter dat de band al vijf platen heeft uitgebracht. Spectators uit 1999 is de eerste die ik uiteindelijk koop. Hierop komt het contrast tussen de elektronische muziek van Markus Reinhardt en de prachtige stem van Peter Heppner goed tot zijn recht.
Het blijkt ook het album te zijn waarmee ze in Duitsland doorbreken naar een wat groter publiek. Dit heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat, vergeleken met hun eerdere platen, de teksten wat minder zwartgallig zijn. Alhoewel melancholie nog steeds overheerst. Ook zijn de nummers wat vaker verpakt in meer dansbare arrangementen. Once In A Lifetime en Künstliche Welten zijn hier mooie voorbeelden van.
Voor degenen die nog nooit van Wolfsheim hebben gehoord, is Spectators dan ook de perfecte manier om kennis met ze te maken.
