Na acht jaar ploeteren besluit de Schotse band Aereogramme er in 2007 mee op te houden. Ze laten vier mooie albums na. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en dus starten Craig B. en Iain Cook een nieuw project op: The Unwinding Hours.
Twee jaar lang werken ze in alle rust aan hun debuut. Pas in 2009 wordt naar buiten gebracht waar ze mee bezig zijn. Uiteindelijk leidt dat in februari 2010 tot de release van The Unwinding Hours. Omdat de zang van Craig B. zeer karakteristiek is, blijft het lastig om deze plaat helemaal los van het verleden te zien.
Onder het mom van een goed begin is het halve werk, opent de band met het geweldige Knut. Post-rock in optima forma, waarbij de dynamiek vooral zit in het rustig toewerken naar een melodieuze muur van geluid. Door pakkende melodieën te integreren, wordt het verschil gemaakt met de traditionele inkleuring van deze muziekstroming.
Zonder hun vorige band tekort te willen doen, hebben beide heren met deze eerste plaat dan ook een flinke stap voorwaarts gezet. Het bekende stramien wordt verpakt in sporadisch verstilde muziek, die hier en daar nog steeds de aloude sfeer uitademt, maar toch op sommige momenten meer ingetogen blijft. De composities bevatten nog steeds een kop en een staart, maar niet aan ieder lied worden de kenmerkende en krachtige erupties van geluid toegevoegd. Ze zijn zeker nog aanwezig, maar het lijkt nu alsof de subtiliteit van The Blue Nile gecombineerd wordt met de artistieke muziek van Aereogramme.
De plaat besluit met The Final Hour. Na een rustig begin, wordt er met energieke uitbarstingen toegewerkt naar een bombastisch slot. Alsof de heren hiermee definitief afscheid willen nemen van hun vorige band. Aereogramme is dood. Leve The Unwinding Hours.
