In een tijd waarin een ieder volgens een ander of links of rechts is (en blijkbaar nooit, nóóit meer iets daartussen) kan een prachtig, serieus en ook een beetje beangstigend nummer van The Radio Dept. geen kwaad. Het past er wel bij. Omdat het gaat over iets waar we allemaal ongerust over zouden moeten zijn. Going Down Swinging is dan ook geen analyse. Het is een constatering. Going Down Swinging is geen doemdenken. Het is een bewustwording. Gaan we swingend ten onder?
Church bells are ringing today
God is on the right side for once
We will go down swinging you say
But I never fought anyone
Vier jaar geleden, op een dag in mei, klonken in de straten van het Zweedse Jönköping ook kerkklokken. Die klonken daar wel vaker natuurlijk, maar sinds 1939 niet meer om te waarschuwen voor nazi’s. De priester ‘wanted to use what we used in the days of old.’ Die dag marcheerden er namelijk neo-nazi’s voor zijn kerk. En sindsdien klinken ook op andere plekken in Zweden de kerkklokken om die reden. The Radio Dept. gebruikte dat voor Going Down Swinging; een single uitgebracht aan de vooravond van verkiezingen.
Do the right thing now
When you’re in that moment
Do the right thing now
In your heart you know it
Nazi’s krijgen een sneer. Fascisten krijgen een sneer. Morrissey krijgt een sneer. En dat helpt misschien niet zoveel. Maar zoals The Radio Dept. zei: ‘What else could we do?’
Soms mis je weleens wat, hoe vaak je ook voor de troepen uitloopt met je #newmusic tips. Wordt een (link naar een) nieuw plaatje je niet toegestuurd of duikt-ie niet op in je social media-cirkel. Tin Fingers, uit Antwerpen, is zo’n band die snoeihard langs ons radar vloog. In oktober verscheen een debuut EP (No Hero) en een goede single (Mothers), maar het was pas midden juli dat wij ze op de korrel kregen na ze gezien te hebben op een Vlaams pleinfeest. En meteen verliefd.
Koelbloedige tropenpop: dat is de treffende omschrijving van de Tin Fingers-sound die de Belgische krant De Morgen wist te boetseren. Iets verderop: “Tin Fingers speelt met de spanning tussen argeloos en argwanend, tussen broeierig en onderkoeld.” Daarbij droppen ze ook maar meteen wat referenties als Grizzly Bear, Yeasayer en Tame Impala. Hatsa. Daar kun je mee thuiskomen.
Maar het is geen lariekoek. No Hero is inderdaad een geweldig zes liedjes tellend EP’tje dat nergens verveelt. Dan klinkt het weer mysterieus, dan weer grappig, dan weer kunstzinnig. En immer catchy. Perfect geproduceerd ook, klinkt als een klok op je koptelefoon. Sleeve notes: achter de knoppen zat Jasper Maekelberg van Faces On TV en Warhaus. Aha.
Beter “laat” dan nooit: wij zijn fan geraakt van Tin Fingers.
Die zagen we even over het hoofd, die begin februari veschenen nieuwe plaat 16 Colors van het Deense band VETO. Omdat het drie jaar duurde voordat er nieuw werk was? Wellicht. Maar dat het een bijzonder fijne plaat is, hoor je direct al in single ‘I Am Here’.
De reden van afwezigheid zat ‘m in het succes. VETO, in 2007 uitgeroepen tot Danish Band of the Year, zat er in 2014 even helemaal doorheen. Ze waren dan ook al 5 jaar continu op tour. De band vertelt:
“We had to retrieve our drive, and creativity demanded both time and space in order to flourish once more. This saw us parting ways with our record label and business partners, and granted us with a calmer, freer approach to the creative process. We worked alongside producer Mikkel Bolding over a two-year period, influencing our sound by introducing us to the world of analogue recording.”
Het resultaat is een bijzonder spannende plaat die het vetrek van Wild Beasts (RIP) enigszins weet op te vangen. Velkommen tilbage, zeggen we dan.
Baldadig en zonder kennis van zaken schreeuwde iemand twee jaar geleden al: ‘Wie geeft Stillwave een podium?’ De band uit Utrecht regelde het echter zelf en behoorlijk goed ook; een clubtour in 2015 en een handvol optredens in Engeland. Met ijzersterke singles als Callow en Modes of Transport op zak kwam Stillwave op mooie plekken.
Vervolgens verscheen het wonderschone Tarmac Plains en werd stilletjes gehoopt dat de band werkte aan het langverwachte debuutalbum. Het eerste EP-tje Isles verscheen immers al in 2012. Maar Stillwave was nog niet klaar met het jaar en nog niet klaar voor een langspeler. ‘Before we release our debut album we feel that we need to bring the past year or so to its proper close first. And what’s a better way to do so than with new songs…’
En dat is allerminst een straf. What Have You is droevig als Ian Curtis en stemmig als Tom Smith. Het is donker (natuurlijk) en beklemmend (misschien). Maar de karakteristieke zang van Marcel Jongejan breekt de spanning telkens weer. Gelaagd dus, dit What Have You. Dat het werd geschreven in een verlaten loods zal je niet verbazen.
Hoe wek je onze interesse? De PR-man van het oorspronkelijk Australische (maar tegenwoordig opererend vanuit UK) Kins kreeg het voor elkaar door het volgende e-mailtje naar ons te sturen:
“Kins spent most of 2014 on the road, including playing SXSW and supporting Courtney Barnett in the US, along with a string of headline shows, radio appearances (KCRW) and playing at Bonnaroo and Bumbershoot festivals. Cyclical is out July 6th on East City Records; it’s got this sprawling indie thing going on, definitely a little of Alt-J and Wild Beasts in there now.”
Leidend voorwerp in dat mailtje was Young, de eerste track van het nieuw te verschijnen album Cyclical. Zoals gezegd, onze interesse was gewekt en geklikt werd er. En nu moet jij.
Extra tip: download de track nu GRATIS (!) op de Soundcloud-page van de band. Leuk voor op je iPod.
Volgende week verschijnt met Slowness het tweede album van het Liverpoolse Outfit. Het zou weleens hun grote doorbraak kunnen gaan worden.
In 2013 debuteerde het vijftal met Performance. Een prima plaat, eentje die het vooral heel erg goed deed in het thuisland. Zo schreef de Britse kwaliteitskrant The Guardian: “Their debut masters the ache of post-partly loneliness with bombastic bass, creating something that’s both hedonistic and haunting.” We hadden het niet mooier kunnen zeggen.
Het eveneens uit Engeland afkomstige Time Out deed een voorspelling die met de aankomende plaat Slowness weleens uit zou kunnen komen in de komende maanden: “Only a matter of time before they’re one of the country’s most important bands.”
Twee voorproefjes staan inmiddels online: plaatopener New Air en het hieronder staande Framed. Twee tracks die perfect aangeven waar Outfit toe in staat is: melodieuze en ietwat mysterieuze new wave pop. Liedjes waarbij misschien niet meteen het kwartje valt, maar als-ie eenmaal valt na een paar luisterbeurten valt-ie hard.
