STRFKR (Starfucker) brengt ons met Deep Dream in een remslaap waar je liever niet meer uit komt. Ogen dicht en laat je hersenen dansen. Het brengt je in een state of mind die past bij een zondag zonder zorgen. Kunnen we wel voor even gebruiken, toch? En die baslijn, die synths en alle fuzzyness maken het best verslavend bovendien.
I saw your face in a dream
I heard you whispering my name
I thought it couldn’t be real though
when everything before all looked the same
Ergens in 2018, in Toronto, begon Alistair een bandje. Eentje die psych-rock, garage, shoegaze, dream-pop én een verhaal vermengt tot een wonderlijk stukje muziek. Wonderlijk als Something Else. Want dat heeft obscuriteit, snelheid, intensiteit, somberheid en een verslavende repetitiviteit (ook al is dat geen woord). Houden we van. Het fonkelnieuwe bandje van Alistair (Feather Weight) maakt gewoon direct jaarlijst-materiaal.
You’re fading out of view, you’re slipping out of mind
‘There’s a side of us we show to the world and the side that we don’t.’ Daar gaat Something Else dus over. En over de complexiteit van die twee dingen. Maar ook over je mentale gesteldheid en hoe dat van invloed is op je wereldbeeld. Eigenlijk hoopt Feather Weight met Something Else dat je eens nadenkt over bepaalde dingen. Echt nadenkt. En ook dat je even danst.
Maar dat hoeft niet natuurlijk.
Alabaster Snow werd ergens onverbiddelijk en vasthoudend genoemd. Daar zit wel wat in. Verwacht geen modulatie, verwacht niet een karrevracht aan verschillende akkoorden. De nieuwste van Leapling dendert gewoon energiek door in ogenschijnlijke eenvoud. Maar dan die melancholische stem, die subtiele koortjes. Die tekst:
“Tie me in a bow, or fix me up with glue / I’m broken just like you.”
Het nummer komt op Suspended Animation, de snelle opvolger van debuut Vacant Page. Dat album was een hele bevalling. De band uit Brooklyn werd al in 2012 opgericht en Vacant Page verscheen pas in 2015. De songs voor Suspended Animation werd zelfs geschreven vóór de geboorte van de eersteling. Maar dat weerhield de band niet van een drastische koerswijziging. Dag art-pop. Hallo power-pop. Leapling vond zichzelf opnieuw uit terwijl het debuut nog uitgebracht moest worden.
Frontman Dan Arnes (geboren op een schrikkeldag, een leap day) is in Alabaster Snow overduidelijk onzeker (I don’t know what to do). Het gebeuk op de bekken is als zachte klapjes in zijn gezicht. Kom op nou, hoofd omhoog. schouders recht. Dat werk. En werkt het niet voor hem, dan toch zeker wel voor ons. Mooi lied.
Julien Ehrlich en Max Kakacek zaten samen in de helaas opgedoekte band Smith Westerns. Na wat rondzwerven bij andere projecten, zijn ze inmiddels weer een eigen groep begonnen: Whitney. Debuutsingle No Woman is prachtig.
“The song is about losing the love of your life and being thrown into an aimless journey because of it,” vertelt zingende drummer Julien Ehrlich aan onze collega’s van NME. Om daar aan toe te voegen: “It’s one of the heavier cuts on our album.” Over dat album gesproken, daarover zegt bandlid Max Kakacek weer bij Fader het volgende: “We wanted to make a record that seemed like it was by an old-ass dude living alone.”
Nu kun je zeggen: “Zeg Gobsmag, jullie knippen en plakken gewoon een stukje bij elkaar.” Je kunt ook zeggen: “Wat krijgt die Whitney al veel pers, dat zegt wel wat.”
Afijn, NME mag afsluiten: “It’s a sad, lonely, beautiful, ambitious piece of music.” (Die toeters!)
Bij toeval surften we onlangs tegen een bijzonder fijne Liverpoolse band aan: Haarm (een naam die ondergetekende natuurlijk wel kan waarderen). Met Foxglove is net een heerlijke debuutsingle uit.
Net begonnen (nog maar 334 likes!), dus er valt nog niet bijster veel te vertellen over het kwartet van Haarm (op de foto staan er drie, de vierde rommelt liever in de schaduw). Wat we wel weten: de vrouwelijke stem is van Jennifer Davies, die onder haar eigen naam vorig jaar een prima EP’tje uitbracht. En dat de band ook al op de radar staat van fijne blog Drunken Werewolf. Zij durven te stellen: 2016 will be a big year for Haarm. En weet je, wij voelen dat ook wel.
Jareeze, give me the love! schreeuwen we al een tijdje door het redactielokaal. Want Jareeze is niet alleen een schone dame, altijd lopend op hoge hakken, maar bovendien een aanstekelijk en brulbaar liedje. Een gouden combinatie.
Atlanter, band uit Oslo, brengt op 22 januari een tweede langspeler uit; Jewels of Crime. Dit doet de band via het label Jansen Plateproduksjon. Duim omhoog voor deze naam.
De verwachtingen zijn best hooggespannen. Het debuutalbum Vidde (2013) werd door NME immers al omschreven als ‘a straightforward pleasure’. Voorproefje Jareeze belooft ook veel goeds. Het is psychedelisch, hoekig en een tikkeltje zenuwachtig. Een breezy jam zeggen anderen. Het gaat in ieder geval over de hoog gehakte ex-geliefde van frontman Jens Carelius. ‘Our wasted love were never meant to be.’
Je zou er ook op kunnen dansen. Doen we niet. We brullen gewoon nog eens; Jareeze, give me the love!
