Ja, ja. Foxing. Daar hebben we het vaker over. En is het niet over de band, dan wel over de frontman ervan. Maar mag het? Want als je mooie muziek maakt, dan horen wij daar toch over te schrijven? Dat is het hele idee achter dit alles!
I can be romantic
When I’m starving for sleep
Afijn. Foxing heeft een nieuw album. Een heel goed album. Kreeg een 8.0 van Pitchfork. Daar zijn wij het gigantisch mee eens. Dus luister vooral ook die andere 11 tracks. Met Grand Paradise begint het pas.
Nieuw, maar toch ook niet: Alien Stadium is het project van Steve Mason (oa van The Beta Band) en Martin Duffy (Primal Scream). Hun mini-album Livin’ In Elizabethan Times is een aardige trip.
Achtentwintig minuten klokt het bij Domino uitgebrachte schijfje, verspreid over vier liedjes. Je zou het kunnen zien als een moderne versie van Jeff Wayne’s magnus opum The War Of The Worlds uit 1978: buitenaardse wezens vallen de mensheid aan. In single This One’s For The Humans, misschien wel het meest “normale” liedje, hebben de aliens een boodschap voor ons. Daarna breekt de hel los: op kneiter The Visitations komen de mannetjes langs met vijandige intenties, op The Moon Is Not Your Friend wordt heil gezocht bij een andere planeet en op de waanzinnige afsluiter Titanic Dance gaan we allemaal dansend ten onder. Allemaal? Of zijn er overlevenden? (“Martin? Martin, are you alright?”).
Een even sterk als krankzinnig EP’tje.
Ook schromelijk onderbetaalde scribenten van bedenkelijk allooi hebben recht op vakantiedagen. En dat geeft een bepaalde dynamiek op de redactie; er worden hilarische out-of-office replies verzonnen, er wordt noest geschreven aan een werkoverdracht en dat overvolle postbakje wordt eindelijk eens geleegd. En dan vind je nog eens wat. Like Never Before van Artificial Pleasure bijvoorbeeld.
Lag daar dus al een maandje of drie te verstoffen onder andere releases die ook nog niet beluisterd waren. En in relatief rustige tijden, met een twee weken Toscane voor de deur, nemen we het niet meer zo nauw. Ook omdat Like Never Before (van het gelijknamige debuut ep’tje) heel lekker is. En anders. Maar niet nieuw. Funk pop zoals je ouders die hoorde, midden jaren ’70. Frontman Phil McDonnell noemt het; ‘Full on synth and guitar driven sweaty soul pop.’
Dansvloervriendelijk dus, maar dan moet je wel diep in de nacht op de juiste plek zijn beland. Het liefst in een donkere ruimte onder de grond. Met nog net genoeg geld voor een laatste bier. Dansend rond het afvoerputje van de stad, zeg maar. Dan wil je nog wel even als een Ian Curtis bewegen op Artificial Pleasure. Als nooit tevoren.
