Soms mis je weleens wat, hoe vaak je ook voor de troepen uitloopt met je #newmusic tips. Wordt een (link naar een) nieuw plaatje je niet toegestuurd of duikt-ie niet op in je social media-cirkel. Tin Fingers, uit Antwerpen, is zo’n band die snoeihard langs ons radar vloog. In oktober verscheen een debuut EP (No Hero) en een goede single (Mothers), maar het was pas midden juli dat wij ze op de korrel kregen na ze gezien te hebben op een Vlaams pleinfeest. En meteen verliefd.
Koelbloedige tropenpop: dat is de treffende omschrijving van de Tin Fingers-sound die de Belgische krant De Morgen wist te boetseren. Iets verderop: “Tin Fingers speelt met de spanning tussen argeloos en argwanend, tussen broeierig en onderkoeld.” Daarbij droppen ze ook maar meteen wat referenties als Grizzly Bear, Yeasayer en Tame Impala. Hatsa. Daar kun je mee thuiskomen.
Maar het is geen lariekoek. No Hero is inderdaad een geweldig zes liedjes tellend EP’tje dat nergens verveelt. Dan klinkt het weer mysterieus, dan weer grappig, dan weer kunstzinnig. En immer catchy. Perfect geproduceerd ook, klinkt als een klok op je koptelefoon. Sleeve notes: achter de knoppen zat Jasper Maekelberg van Faces On TV en Warhaus. Aha.
Beter “laat” dan nooit: wij zijn fan geraakt van Tin Fingers.