Tag: <span>The War On Drugs</span>

Een Deens / Australische band, zo’n eentje hebben we nog niet gehad op Gobsmag. Hoogste tijd, dus maak kennis met het prettige geluid van Palace Winter. Binnenkort verschijnt hun debuut EP Medication, voorproefje Menton zit al bijzonder lekker bij ons in de kantoorstereo.

Palace Winter bestaat uit Caspar Hesselager en Carl Coleman. Twee muzikanten die elkaar hebben ontmoet in een tourbus: Carl speelde in het voorprogramma van (eveneens prima zijnde) The Rumour Said Fire, de band waarin Casper toetsenist is. Na het handje schudden begon de magie, als we het bio’tje mogen geloven en laten we dat eens doen: “They bonded over a shared enthusiasm for anything from Elliott Smith to Seinfeld, Here We Go Magic to Cornettos, Bill Hader to instant coffee and knew it had to result in making music together.”

Seinfeld, Elliot Smith en Cornetto’s: als dat geen goede basis is voor een succesvolle carrière dan weten wij het ook niet meer. En o ja, met twee liedjes als Time Machine en onderstaand Menton, ben je ook lekker op weg. Goed in de gaten houden, lui.


Nieuwe muziek

Uit Australië komt een nieuwe band waar wij momenteel erg goed op gaan: Holy Holy. Het duo, bestaande uit Timothy Carroll en Oscar Dawson, stond afgelopen weekend op het London Calling Loves Concerto festival in Amsterdam, waar wij niet bij waren want we kunnen nu eenmaal niet alles zien. Maar dat het tof was, hoorden we al snel in ons oortje.

En stiekem was dat eigenlijk ook wel een beetje de verwachting, want debuut EP’tje The Pacific is er eentje om in te lijsten. Vijf liedjes en bijna alle vijf raak. Op ons Scorebord You Cannot Call For Love Like A Dog, de afsluiter en de gloednieuwe single. Meteen ook het prijsnummer, met aan het einde een geweldige, Pink Floydesque gitaarsolo.

Nieuwe muziek

Achter de naam Songs Of Boda gaat de Zweedse singer/songwriter Daniel Skoglund schuil. Na diverse projectjes en bandjes in het thuisland, verscheen begin vorige maand zijn eerste werk als solo artiest in de vorm van het EP’tje Loophole.

Een meer dan prima eerste worp, dit schijfje met zes liedjes. Single Yellow Fanatics ontroert in al haar subtiliteit, That Foggy Notion rolt als een The War On Drugs liedje en prijsnummer Where My Hands Might Go (“They told me I could play guitar / they told me I could go far”) klinkt als Dire Straits relaxend in een bluescafe. In Zweden halen ze referentiemateriaal in de vorm van Band Of Horses en Fleet Foxes er nog bij, en weet je, waarom ook niet.

Prachtplaatje. Wie haalt de beste man naar Nederland?

Nieuwe muziek

Het is tijd om actief te worden. 1. Pak een pen. 2. Pak je agenda. 3. Blader naar 18 en 19 september. 4. Omcircel dit in een vloeiende, doch ferme beweging. 5. Noteer: Ryley Walker zien in het Bimhuis en/of VechtClub XL (nieuwe toko in Utrecht).

Tot zover de oefening. Waarom, vraag je je vast af. Ryley Walker is een 24-jarige held uit Chicago. Hij wordt alom geloofd om zijn psychedelische folk. Laat je niet misleiden door het woord psychedelisch. Vervang het liever door de woorden magistraal, ademloos, intens. Voila, Ryley Walker dus. Alsof The War On Drugs is veranderd in een Jason Molina-achtige singer/songwriter die ook wel iets weg heeft van Eddie Vedder. Bam.

Hij staat niet voor het eerst in ons land (afgelopen mei bijvoorbeeld op Le Guess Who), maar we kunnen natuurlijk niet alles coveren, hè. Nu dus een nieuwe kans om hem (+ band) te bekijken. En dan kun je luisteren naar de tracks van zijn debuutalbum The West Wind (2014). Met een eervolle vermelding voor de titeltrack en speciale aandacht voor Clear The Sky. Kijk maar eens naar de sessie die hij weglegde bij KEXP in Seattle. We rest our case.

Nieuwe muziek

Steve Gunn was voorheen gitarist in The Violators, de band van Kurt Vile. Zelf timmert-ie ook aan de weg als singer/songwriter en met een eigen band. Op 6 oktober verschijnt Way Out Weather en single Milly’s Garden is reeds vooruit gestuurd.

En dat is een goed liedje. Niet geheel ontoevallig past het ook perfect in het straatje waar ook Kurt Vile en The War On Drugs wonen. De platenmaatschappij omschrijft het anders. In de bij de plaat meegestuurde bio lezen we het volgende:

The record is an elliptical but seductive travelogue, more engaged with navigating foreign (“way out”) emotional landscapes, and with grasping at universal threads of language and narrative, than with bemoaning rising sea levels.

Juist ja. Afijn, luister maar gewoon.

Nieuwe muziek

“The soundtrack for your midnight ride”, althans volgens de heren van Evil Eyes zelf. En daar kunnen we ons eigenlijk best goed in vinden.

Evil Eyes zegt u? Inderdaad. Evil Eyes, uit San Francisco, is het resultaat van jaren van muzikale samenwerkingen tussen Greg Mabry en Joe Frabotta. De sfeer die hun muziek bij ons oproept is die van nostalgie, verlaten snelwegen en donkere avonden. Het doet ons wat denken aan Allah-Las (maar dan wat opzwepender), Temples (qua tempo) en de sfeer die bands als Midlake en Local Natives neer weten te zetten. Niet de minsten dus.

In 2013 verscheen het debuutalbum Borderlines. De aanrader van die plaat is Shake The Dust. We zien ons al rijden over verlaten wegen in Amerika, Evil Eyes uit de speakers en het gaspedaal indrukken. Dit geldt eigenlijk ook voor Johnny Said, een van de tracks van hun onlangs uitgebrachte EP ii. En we horen er ook een beetje War On Drugs in. Aanslingeren dus!

Nieuwe muziek