Tag: <span>The War On Drugs</span>

De Canadese band The Sadies maakt als sinds 1998 platen en staat in het thuisland bekend om haar samenwerkingen met andere artiesten (zoals Neil Young, Neko Case). Zo gek kijken ze daar dan ook niet op van de meeste recente colab met indie held Kurt Vile. Voor het aankomende album Northern Passages zingt hij mee op het geweldige liedje It’s Easy (Like Walking).

Het zijn geen onbekenden van elkaar, The Sadies en Kurt Vile. Een paar jaar geleden deed Vile het voorprogramma van de band en “we’ve been friends ever since,” aldus The Sadies frontman Dallas Good bij de buren van Consequence of Sound. Daar vertelt Good ook dat hij Vile “forceerde” mee te doen door hem al een muzikaal afgemaakte versie van It’s Easy (Like Walking) te sturen. Om de druk nog een beetje op te voeren, gaf-ie er ook een heel strenge deadline bij. Het werkte: “He delivered, as he always seems to do.” En hoe.


Nieuwe muziek

Wanneer een band zich aan ons voorstelt en namen als The War On Drugs, The National, Foals en Kings of Leon dropt, dan hinken we vaak op twee gedachten.
1. Wow, dat moet haast wel te gek zijn!
2. Nou nou nou, dat zal toch wel meevallen.
Na een minuut of drie ben je er meestal wel achter. In het geval van Army of Bones en hun track Don’t Be Long gaan we voor nummer 1.

Army of Bones komt uit Brighton, zoals het het zelf omschrijven, “surely the best city for music in the UK today.” Maart moet de maand zijn van hun debuutplaat en ze schijnen in de UK al een aardige live-reputatie opgebouwd te hebben. Kan ook niet anders, want Don’t Be Long klinkt groots, alsof ze al jaren de zalen onveilig maken. Dat is niet waar, maar 2017 zou zomaar eens het jaar van Army of Bones kunnen gaan worden.


Nieuwe muziek

Een tijdje terug kregen we mail van de mannen Sundara Karma. Om ons lekker te maken werden wat quotes bijgevoegd, die we voor het gemak maar even kopiëren en plakken:

“Indie-Springsteens with arena ambitions give four-square guitar rock a refreshing, euphoric makeover,” aldus The Guardian. “Young musicians of the moment,” meent Huffington Post. “Sundara Karma arrive with choruses built for arenas,”, zegt Clash. “They’re gunning straight for the hearts and sore throats of crowds in the thousands,” voorspelt DIY. “Expect to see more and more from the increasingly impressive and enviably youthful Sundara Karma,” roept tot slot The Line of Best Fit.

Je snapt het, onze interesse was gewekt. En na het beluisteren van single Olympia zijn we niets minder dan laaiend enthousiast. We zien deze gasten namelijk al staan in de Ziggo Dome. En we horen een intro die niet zou misstaan bij The War On Drugs, een midden dat zo uit een liedje van The Maccabees had kunnen komen en zelfs een beetje The Boss. Juist, alle ingrediënten voor een KNEITER.


Nieuwe muziek

Om de zoveel tijd komt het Londense Leif Erikson met een nieuw liedje. En elke keer is het weer goed. De vierde in deze serie van voorproefjes (er is nog geen EP of album) is het sterke Real Stuff.

Het vijftal begon er in 2015 mee, door het fijne Looking For Signs te droppen. Een liedje dat meteen als blauwdruk voor hun sound genoemd kan worden: een soort van relaxte mix van Midlake en The War On Drugs. Liedje Never Get You Out Of My Mind, dat in 2016 volgde, was zowaar nog beter. En dan ga je opletten, hè. Dit zou weleens een heel fijne band kunnen zijn. (Het doet denken aan de opmars van Palace, een Britse bandje dat ons al sinds 2014 liedje voor liedje doet verlangen naar de langspeler die morgen eindelijk verschijnt en -spoiler alert- geweldig is.)

Leif Erikson dus. Een band uit Londen die vernoemd is naar een IJslandse ontdekkingsreiziger die beschouwd wordt als de eerste Europeaan die, bijna 500 jaar eerder dan Christoffel Columbus, voet zette op Noord-Amerikaanse grond. Liedje Real Stuff gaat daar niet over. Het is “a straight rock song, it’s my utopian dream,” aldus frontman Sam Johnston bij de buren van The Line Of Best Fit. Die website is ook fan en steekt dat zeker niet onder stoelen of banken: “Leif Erikson’s “Real Stuff” is an instant, timeless classic” en “No other new British band make heartfelt, soaring statements of intent quite like Leif Erikson”. Opletten dus.


Nieuwe muziek

Uit Brooklyn komt het heerlijke geluid van Caveman. Na het bescheiden succes van het titelloze debuut uit 2013 gaat de band in juni een grotere klap maken met opvolger Otero War. Bewijsmateriaal vinden we in de eerder vrijgegeven tracks Never Going Back, Human (allen in Spotify) en vooral in huidige single 80’s West.

Over de 80’s gesproken: in het bio’tje van de band worden de namen van Tears for Fears en The Human genoemd als hoorbare invloeden voor het gedeelte in hun sound dat ze omschrijven als “the soaring emotional drama”. Daarbij droppen ze ook Wilco en Springsteen, wat ons natuurlijk dan ook al snel een hedendaagse naam als referentie doet droppen: The War On Drugs. En hey, hore we ook een beetje Band of Horses?

Hoe dan ook, Caveman is lekker bezig. Nog snel even een gratis tip: kijk deze akoestische uitvoering van 80 West – zie je dat het ook werkt zonder die laag synthesizers en wordt het goed duidelijk dat deze gasten wel weten hoe je een liedje schrijft.


Nieuwe muziek

In Seattle woont een man die Erik Walters heet. Dat is op zich geen nieuws natuurlijk. Maar laat hij nou een band hebben: Silver Torches. En laat Silver Torches nou net een nieuwe plaat (Heatherfield) uit hebben en met Cal een single hebben die ons doet denken aan The War On Drugs.

Precies, we zeggen The War On Drugs. Maar eerlijk is eerlijk, niet de hele plaat klinkt zo. De meeste tracks zullen goed in de smaak vallen bij liefhebbers van Ryan Adams, Jason Isbell en Noah Gundersen (eveneens uit de Seattle scene). Die laatste noemen we overigens niet toevallig. Single Cal bevat namelijk nog een B-kant, in de vorm van Heaven. En laat Noah Gundersen nou meespelen op die track.

Je snapt het, prima muziek dus.


Nieuwe muziek

Een paar weekjes geleden vonden we een erg fijn bandje in onze inbox: Pleasure Beach. Met daarbij de vraag Wat we van single ‘Go’ vinden. Nou, die vinden we dus heel erg lekker. Orders van hoger hand waren echter om de video nog even vast te houden totdat het EP’tje Dreamers To The Dawn er is. Dat is inmiddels het geval, dus gaan met die single!

De Noord-Ieren gaan overigens erg goed in Ierland (dagrotatie op Today FM, zeg maar het 3FM van Ierland) en de Britse pers roemt ze als kruising tussen Bruce Springsteen en The War On Drugs. Dat is niet mals, dunkt ons. En alsof dat nog niet genoeg is is inmiddels ook hun showcase op Eurosonic bevestigd. Wij tippen ze in ieder geval alvast als potentieel hoogtepunt van deze muziek-, bier en eierballenmarathon in Groningen.


Nieuwe muziek

Frankie Lee is een American Dreamer. Dat kunnen we natuurlijk helemaal niet weten, want we kennen hem niet. Maar het is wel de titel van zijn debuutplaat. 10 Americana-achtige tracks. Als je vandaag slechts tijd heb om er eentje te luisteren, zorg er dan voor dat dat Where Do We Belong is. Brit-pop meets The War On Drugs en Tom Petty, of zoiets.

Het verhaal van Frankie Lee is niet minder spannend. Geboren aan de voet van de Mississippi in een one-room-farmhouse, op jonge leeftijd al op het podium. Muziek bracht hem van Minneapolis naar Nashville en LA, maar ook naar drugsverslavingen en dakloosheid (mooi woord).

We hebben overigens het vermoeden dat Frankie best een grappige man is.

Tell us about yourself and what you do?
I’m a classically trained brick layer who dabbles in astrology and face painting.

What is your favourite album of this year?
The one Kanye West cries himself asleep to.

Grappig en muzikaal. Prima combinatie. Overigens is Frankie Lee volgende maand drie keer in Nederland te bewonderen. Samen met Joe Pug doet hij dan Rotterdam, Utrecht en Eindhoven aan.


Nieuwe muziek