Luke De-Sciscio, dat klinkt Italiaans. Maar volgens zijn bio’tje komt hij echt uit Engeland. En afgaande op liedje R.O.B.Y.N.komt hij regelrecht uit de hemel. Want man, die stem. Zo ontzettend mooi. Ergens tussen Jeff Buckley, Anthon Hegarty en Cancer. En een verhalend liedje zoals bijvoorbeeld Vikesh Kapoor dat ook zo prachtig kan. Het wachten is nu op Good Bye Folk Boy, de plaat waar dit te gekke liedje op zal verschijnen.
Tag: <span>The Tallest Man On Earth</span>
Fade stuurde ons liedje Sunset Blvd. En op de een of andere manier werden we meteen gegrepen. Die iets schurende vocals (beetje Tallest Man, Asaf Avidan, maar dan toch anders). Spannend! Hoe hij heet, waar hij vandaan komt en wat hij naast muziekmaken doet, dat weten we eigenlijk niet. We weten alleen dat er een 4-tracks-tellend EP’tje aan zit te komen. En afgaande op Sunset Blvd, houden we dat zeker in de gaten!
In het dagelijks leven is Drew MacFarlane gitarist bij de populaire Britse band Glass Animals. Sinds kort heeft hij ook een heel interessant soloproject: Lokki.
Vorig week verscheen met ‘Breathe A Breath Of Me’ het tweede voorproefje van z’n vrijdag uitkomende EP Cirrhi. Het liedje gaat over “something we do every minute of every day. There’s a choir in the background, which creates the sense that when we breathe, the world breathes with us,” aldus McFarlane. Eerder verscheen al (het nog prachtiger) ‘I Catch You’ , door de buren van DIY reeds treffend omschreven als “a gorgeously calming first step.”
Heel mooi dit.
Damned if you Do, van The Boy Jones is een liedje over dingen die je vader je vroeger niet vertelde. It’s hard to be happy, it’s hard to face change. En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Levenslessen, maar ook gewoon een erg mooi liedje. Met vocals die in de hoek van Langhorne Slim en The Tallest Man zitten.
The Boy Jones will possibly make you cry, quit your job, and reconsider the meaning of life, all within an acoustic concert setting. En zo is het!
Little Mersey is de debuut EP van Canadees Okay Mann. En bij de eerste tonen van liedje Mountains weet je het: dit is (deels) analoog opgenomen. Hip, zeker, maar ook te gek. Duidelijk beïnvloed door mensen als The Tallest Man on Earth en Daniel Norgren.
Om die Scandinavische sound neer te zetten zocht hij de samenwerking met een Noorse producer (Nils Borstrand) en reist hij binnenkort naar Oslo om zijn nieuwe plaat op te nemen. Hadden we trouwens al gezegd dat we gek zijn op pedal steel? Ook dat komt goed uit op dit fijne liedje.
Ja, “Morgan Cameron Ross heeft een broer” is een titel waar je niet veel mee kunt, ogenschijnlijk. Maar we hinten hier naar het opnieuw uitgebrachte liedje van Canadees Morgan Cameron Ross, My Brother Went To Prison. En daar houdt het nog niet op, we vinden dat Morgan best wel klinkt als de broer van The Tallest Man On Earth. In ieder geval voer voor liefhebbers van ietwat nasale stemmen. Wij dus. Zelf pitcht hij het liedje overigens als: “Think Nick Drake after a hard days work.”
Een tijdje terug deelden we ook al eens liedje van hem: I Won’t Live Until I Die. Daarbij schreven we toen:
Het verhaal van Morgan Cameron Ross is prachtig: “Morgan Cameron Ross had become lost. Toronto, Canada native, Morgan Cameron Ross has spent the last 2 years singing numerous top 10 Billboard charting tunes he regrets having written with his former band. The demoralizing fact hit too close to home for him in late 2015 after exiting stage left at a small arena on Canada’s East coast. The band he had been opening for were all about to head on stage closing in on 40 years old and all wearing strategically chosen and bedazzled sneakers. That was the moment Morgan realized he needed out.”
Het wachten was toen op een EP’tje. En dat is het nog steeds. Maar het kan vast niet lang meer duren en vanzelfsprekend hoor je dan van ons.
Een jaartje geleden debuteerde Trevor Sensor op Gobsmag met prima liedje Texas Girls and Jesus Christ van z’n debuut EP. Een maand of dertien verder en de eerste langspeler dient zich aan: Andy Warhol’s Dream. Huidige single High Beams is zó belachelijk fijn, dat we ‘m minimaal 4x achter elkaar draaien per dag.
Niet te missen: De Stem. Zo’n eentje met een rafeltje. Schor en schurend. Had er eentje van een Muppet kunnen zijn (doe maar eens je ogen dicht). Maar fuck, die ruwe randjes maken het onweerstaanbaar. Luisteren zul je.
Daarna valt je op: de piano. Dit ligt zo heerlijk in de mix. Een beetje achterin, maar toch genoeg hoorbaar om hoopvol te klinken. Tot de laatste 30 seconden. De gitaren zijn er klaar mee zijn en de pianist blaast samen met De Stem het liedje uit: “O brother, I’m tired. No, I don’t want to do this anymore.”
En nog een keer draaien.
Het kan niet anders dan dat ‘High Beams’ het prijsnummer van Andy Warhol’s Dream is. Al hoewel, eerder voorproefje ‘The Money Gets Bigger’ is óók goed en fascinerend. Het anthem-achtige refrein “I’m gonna be someone tonight” heeft een soort van metal-gitaren-laag op de achtergrond en tegelijkertijd een heel koor waardoor het zowel angstaanjagend als euforisch klinkt en je inderdaad gaat geloven dat je vanavond verdomme iemand bent om rekening mee te houden. I’M GONNA BE SOMEONE TONIGHT. Nou ja, op z’n minst vanavond.
Vakwerk dus. Trevor kreeg hulp van interessante personen: Jonathan Rado (aka Foxygen), Richard Swift (The Shins, Damien Jurado) en Brandon Darner (Imagine Dragons). De rhythm sectie? Dat zijn Julien Ehrlich en bassist Max Kakacek. Inderdaad, het duo dat eerder Smith Westerns vormde en vorig jaar als Whitney met Light Upon The Lake één van de mooiste platen van het jaar heeft gemaakt.
Goed, tijd om High Beams weer 4x achter elkaar te draaien.
Meer dan 2 jaar geleden schreven we: “Het is zonde dat Christopher Paul Stelling in Europa nog tamelijk in anonimiteit moet werken. Wellicht dat 2014 het jaar van de ommekeer wordt.” Een doorbraak in ons land volgde helaas niet, maar dat zou zomaar eens kunnen gebeuren met de aankomende nieuwe plaat Itinerant Arias, dat uitkomt op het kwaliteitslabel Anti (huis van oa Andy Shauf, Daniel Lanois, Glen Hansard, Keaton Henson en nog veel meer). Single ‘Destitute’ zou misschien wel het mooiste kunnen zijn wat Christopher Paul Stelling tot nu toe heeft uitgebracht.
Itinerant Arias is geen makkelijk album. De angsten die Stelling ziet en ook zelf voelt over wereldproblematiek als vluchtelingen en oplopende spanningen tussen landen, wegen zwaar op z’n schouders. Dat is niet iets van de laatste weken, Stelling had een tijdlang door dat veel dingen de verkeerde kant op gaan. Maar zijn woorden klonken veel mensen cynisch en zelfs paranoïde in de oren. Hij vertelt:
I wrote this album about something that hadn’t happened yet, and now it’s happened. I played the songs for people and they said, ‘That’s not what’s going to happen.’ And I would tell them, it really is. I’m not patting myself on the back about it. But I had been out their traveling the world, seeing it building. When driving by refugee camps and seeing people behind barbed wire fences it breaks you.
En dan krijg je dus een protestsong als Badguys, het eerste voorproefje van nieuwe plaat Itinerant Arias. Prachtliedje Destitute (Nederlands: hulpbehoevend) noemt Stelling een “Salvation song”, een reddingsliedje:
Destitute” is a song about counting your blessings.[…] It’s a song about putting one foot in front of the other, about looking up… I think it’s cheerful, a nice place to start. I don’t feel that way everyday, but you know, on some days I do. And it’s good to start off the record that way because then it goes to some pretty dark places.
Zo klinkt hoop in bange dagen.
