Tag: <span>The National</span>

Dansen met Max von Wegen (8.0)Max von Wegen
Gepubliceerd 02/05/2016 door

Dansen met Max von Wegen (8.0)

Een paar dagen geleden kwamen we Max von Wegen tegen. Dat klinkt niet meteen als een ster in wording. Maar het zou zomaar kunnen. Op zijn site lezen we: “Heute ist Max von Wegen ein junger, ambitionierter Songwriter aus Leipzig, der kürzlich, produziert von Charlie Paschen (u.a. Talking To Turtles), seine Single „The First Time“ veröffentlicht hat.”

The First Time dus. Prima liedje. Wat zeggen we. Een liedje dat moeiteloos meekan in het geluid van Black English, The Slow Show en The National. Je snapt het. Man met lage stem dus.

Vers van de pers is het liedje ‘Believe in Dance‘. Nou geloven we daar niet zo in (wij zijn van die figuren die hoofdknikkend bij de bar hangen), maar man, we hebben hier wel een van de mooiste liedjes van het album Kelbra te pakken. Verwacht verder ook een klein beetje americana, zoals een band als American Aquarium dat zo mooi kan. Maar nu, dansen met Max von Wegen! (grapje).

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Max von Wegen The National The Slow Show

Het melancholishe geheugen van Dan Michaelson and the Coastguards is terug (8.3)
Gepubliceerd 14/04/2016 door

Het melancholishe geheugen van Dan Michaelson and the Coastguards is terug (8.3)

Een mailtje waar wij heel blij van werden: een nieuw album van Dan Michaelson and the Coastguards is aanstaande. Memory verschijnt volgende maand en een eerste single, het prachtige Undo, kun je nu al beluisteren.

Twee jaar geleden verscheen Dan Michaelson and the Coastguards voor het eerst op Gobsmag. Liedje Sheets scoorde toen een 8.3. “De zanger van The National aan de haal met de donkerste liedjes van Nick Cave,” was onze omschrijving van de sound.

Er zijn gelukkig genoeg andere mensen te vinden die ook enthousiast willen schreeuwen over deze band uit Londen. “Stands proudly alongside Bill Callaghan and The National” toetert NME bijvoorbeeld. “Melancholic gold” zegt MOJO. Ook fijn is deze van Uncut: “Experts in sounding gracefully forlorn.”

Een super grote doorbraak heeft het nog niet opgeleverd, maar net als bij een band als The National, komt die met elke release dichterbij. Al luisterend naar eerste voorproefje Undo hoor je dan ook dat Memory zeker weer een aantal nieuwe zieltjes gaat opleveren. Ook in Nederland, het recente succes van een soortgelijke band als The Slow Show daarbij in het achterhoofd houdend.

Nieuwe muziek

Dan Michaelson Dan Michaelson and the Coastguards The National The Slow Show Tindersticks

De pracht van Quiet Hollers (7.8)
Gepubliceerd 08/03/2016 door

De pracht van Quiet Hollers (7.8)

Gobsmag is verliefd op The National, dat is zo langzamerhand geen geheim. Ons hart maakt dan ook altijd een sprongetje wanneer we iets tegenkomen dat ons hier aan doet denken. Denk bijvoorbeeld aan prachtband NO (tegenwoordig gaan de heren overigens door het leven als Black English). We moeten er overigens ook bijzeggen dat we vaak enthousiast de e-mail openen bij vergelijkingen met The National. 9 van de 10 keer komen we echter bedrogen uit. Zo niet deze keer: Quiet Hollers is namelijk pure pracht.

Goed, Quiet Hollers. Eerlijk is eerlijk, Mont Blanc is bij uitstek de track met National-allures. Maar de rest van de plaat Quiet Hollers mag er absoluut ook zijn. Iets meer up-tempo, een beetje The Shins, zo u wil. Of My Morning Jacket.

Maar goed, vandaag gaat het over Mont Blanc. Dat is gewoon een prachtig, apocalyptisch liedje. Wat te denken van pure poëzie als “Shed a tear for the books I should’ve read”?

Wat we overigens niet konden geloven is dat frontman Shadwick Wilde een historie in punk-rock heeft. Nog niet zo heel lang geleden liet hij zich inhuren als gitarist voor bands die in onze ogen een bak herrie maken. Prima stap dus, de formatie van zijn eigen band Quiet Hollers.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Quiet Hollers The National

De zware, prachtige en verplichte kost van The Apartments (8.7)
Gepubliceerd 09/02/2016 door

De zware, prachtige en verplichte kost van The Apartments (8.7)

Hoe vaak zal het gebeuren dat je een fenomenale collectie aan liedjes hebt, en deze 18 jaar op de plank laat liggen voordat je ze uitbrengt? Niet vaak, zo gokken wij. Het is echter wel precies wat er met de tracks op No Song, No Spell, No Madrigal van The Apartments aan de hand is. En man, wat is dat een prachtalbum.

The Apartments is de band rondom Peter Milton Walsh, afkomstig uit sunny Down Under. Grootste bekendheid genieten ze echter overseas, in West-Europa. Walsh maakte overigens ook nog kort deel uit van legendarische band The Go-Betweens (o.a. Robert Forster), maar besloot toch dat zijn toekomst lag in eigen band The Apartments.

Terug naar het album. Waarom tracks 18 jaar laten liggen, als het zulke sterke liedjes zijn? Nou, omdat het nogal een persoonlijke plaat is (understatement, red). We gaan terug naar 1997, de vierde plaat (Apart) werd gemixed en gemasterd, toen er een telefoontje kwam. Riley Walsh, Peter’s zoon, werd gediagnostiseerd met een zeldzame aandoening waardoor hij niet genoeg witte bloedlichaampjes aan kon maken. De twee jaar die daarop volgden omschreef de familie als een constante ‘death watch’. Wat iedereen wist dat zou gebeuren gebeurde uiteindelijk in 1999. Riley overleed op nog geen 4-jarige leeftijd.

En zoals dat zo vaak gaat met vreselijke gebeurtenissen, er ontstaan prachtige liedjes. Zo ook hier. En het was pas in 2015 dat Peter de moed had verzameld om ze uit te brengen. Diep respect. Zoals je begrijpt zou je het album dus eigenlijk van voor naar achter moeten beluisteren. Maar albums kunnen niet op ons scorebord. Daarom vandaag opener en titeltrack No Song, No Spell, No Madrigal. Pikdonker. En meer zeggen we er niet over.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

The Apartments The Blue Nile The National

Marble Sounds van binnen naar buiten (8.3)
Gepubliceerd 17/12/2015 door

Marble Sounds van binnen naar buiten (8.3)

Belgische prachtbands: daar kun je ons midden in de nacht voor wakker maken. Het nieuws dat Marble Sounds volgende maand met een nieuwe plaat komt, Tautou geheten, werd hier op de redactie dan ook juichend ontvangen. En die euforische stemming werd alleen maar groter na het beluisteren van de eerste single: het belachelijk mooie The Ins And Outs.

Tautou is de opvolger van het in 2013 verschenen meesterwerkje Dear Me, Look Up. Een plaat die zowaar metLeave A Light On een 3FM megahit bevatte. Mooiste liedje van dat album? Misschien Never Lost, Never Won. Of nee wacht, dat is natuurlijk Photographs. (“You cut me out, you cut me out…”)

2016 begint meteen goed voor de band rondom singer/songwriter Pieter van Dessel, want ze maken hun opwachting op het Eurosonic Noorderslag festival in Groningen. Daar worden ze aangekondigd met de volgende woorden: “In al zijn bescheidenheid ontpopte Marble Sounds zich de voorbije jaren tot de ruwe parel van de Belpop.” En zo is het. Nu is het tijd om die parel op een mooi plaatsje te zetten.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Death Cab For Cutie Marble Sounds The National

Satellites gaan grote jongens worden (7.8)
Gepubliceerd 06/11/2015 door

Satellites gaan grote jongens worden (7.8)

We sluiten de week af met Satellites, misschien wel je nieuwe favoriete band uit UK / Denemarken. Een aantal maanden geleden maakte we kennis met ze, via de man achter Tom The Lion. En sindsdien zijn we hooked. Wil je weten waarom? Luister dan eens naar deze prachtige live-sessies: Railway Line en Love Lies Bleeding. The National, anyone?

Ze houden er overigens een overzichtelijke discography op na. Na hun debuut Satellites.01 en opvolger Satellites.02 werken ze nu aan, we kid you not, Satellites.03. Of het nummer Little Boy op die plaat komt te staan weten we niet. Het liedje is namelijk speciaal geschreven: “Little Boy was written, played and produced by Johnny Vic on 04.09.2015 in response to the images of Aylan Kurdi in the news – the very young Syrian Refugee washed up on a beach in Turkey.” Prachtig.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Elbow Satellites The National The The

Gouden plak voor The Bronze Medal
Gepubliceerd 27/07/2015 door

Gouden plak voor The Bronze Medal

Vandaag vragen we je aandacht voor The Bronze Medal, een meer dan fijne band uit Bristol. Hoewel ze al sinds 2009 als band door het leven gaan,, was er tot op heden slechts één EP’tje: The Bronze Medal (hoe kom je er op?), uit 2012. Een paar maanden geleden lag er ineens een langspeler op de deurmat: Darlings.

Zullen we er meteen wat namen voor je referentiekader ingooien? Komen ze: Efterklang, Elbow, Bear’s Den, The National en dan natuurlijk ook onze all-time favo The Slow Show. We realiseren ons dat we de lat hoog leggen. Een bronzen medaille is niet genoeg (damn, die is wel heel erg slecht zeg). Zonder gekkigheid, Darlings is een album dat na een aantal luisterbeurten heerlijk onder je huid gaat zitten. We kunnen onze favorieten opnoemen, maar dat zijn ze eigenlijk alle negen liedjes. Laten we dus beginnen met een fraaie live-opname van Largo.

Sluiten we af met twee quotes die best wel goed duidelijk maken wat we bedoelen:

‘Masters of indie slow-build’ – The Times
‘Not for the impatient’ – The Sun

Hatsa! The Bronze Medal dus.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Bear's Den Efterklang Elbow The Bronze Medal The National

Nieuw leven van Admiral Fallow
Gepubliceerd 07/07/2015 door

Nieuw leven van Admiral Fallow

Het goede nieuws: de Schotse band Admiral Fallow bracht een paar maanden geleden met Tiny Rewards een nieuw album uit. Het slechte nieuws: dat album kun je — op prachtige single Evangeline na — niet streamen in Spotify.

Vijf jaar geleden debuteerde de in Glasgow opgerichte band met het album Boots In My Face. Daarop hoor je meteen al waarom Admiral Fallow zo goed is, want die plaat barst van de sfeervolle, melancholische liedjes. De teksten van frontman Louis Abbott springen er meteen uit. Hij vertelt beeldend, en op Boots In My Face veelal over zijn eigen leven. Zo is daar het bijzonder mooie Dead Against Smoking over een vriendinnetje dat rookt ondanks het altjd op de loer liggende risico op kanker:

And you smoke when you’re hurt or bored or out with friends, but I don’t mind
Who cares if the big ‘C’ comes?
We’re young, we’re having some lovely times

In 2012 verscheen de opvolger: Tree Bursts In Snow. Zou je een doorbraakplaat kunnen noemen. Singles Guest of the Goverment en The Paper Trench deden wat stof opwaaien. Laatstgenoemde bevat de volgende mooie regels:

We suffer in silent mothball fury
Trees that have long since shed their rings
As if to rub out the ballpoint memory
Of a thousand sins

En sinds eind mei is daar met Tiny Rewards dus het derde album. Single Evangeline is al een paar maanden uit, maar omdat net aangekondigd is dat de band in september naar Nederland komt voor een concert hebben we een meer dan goede reden om ‘m nu nog eens aan te stippen. Het liedje gaat over het krijgen van een kindje, en hoe dat alles anders maakt:

Little one, before you came along I was feeling indigo
Would not have thought a month ago I could love such a tiny bundle of tidal waves as much
You should know you’ve made a vast improvement, Evangaline, a vast improvement

Afijn, meer dan genoeg reden om een kaartje te kopen en na het optreden de plaat.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Admiral Fallow Frightened Rabbit The National