De reprimande van onze hoofdredacteur (die wij toch al niet zo serieus nemen) nemen we voor lief: Everything Is Off van Billy & Dolly (een duo, ja) is niet zo nieuw meer. Maar te mooi om hem niet te laten horen.
Billy en Dolly zijn Bill Rousseau en Dahlia Gallin Ramirez uit San Francisco. Everything Is Off staat op het album Five Suns dat in juni verscheen en waarvoor ze ’three main items on their agenda’ hadden: ‘loud guitars, dirty keyboards, and the end of the world.’
Maak kennis met Itchy Teeth, een fijn britpopperig bandje uit het inmiddels niet zo meer waanzinnig swingende Londen. 12 augustus verschijnt hun titelloze debuutalbum (opgenomen in één dag – dat deden The Beatles zelfs niet) en single Time Machine laat horen dat het plaatje je zomer nog zonniger gaat maken.
In het naar ons toegestuurde persbericht lezen we dat het debuutalbum je laat ontsnappen aan de moderne tijd, maar tegelijkertijd deze ook te accepteren. Jawel. De liedjes schijnen dan ook te gaan over tijd- en ruimtereizen, het einde van de wereld, technologie en religie. Kun je depressief van worden, maar de gasten van Itchy Teeth weten het te verpakken in vrolijke deuntjes met -zoals in Time Machine- speelse teksten als: “I’m gonna to Liverpool in the 50’s/ I’m gonna break a young guitarist’s hands/ I’m gonna learn all his licks, write all his songs/ And then I’m gonna form his band.”
Welk liedje (helaas) niet op het aankomende album staat, luistert naar de titel Marika Hackman (“Woohoooohooo, Marika!/ Marika Hackman!”). Hey, Marika Hackman; hadden we het daar al niet eerder over deze week? Jazeker. Het is een geinige ode aan de muzikante, vergelijkbaar met Ray LaMontagne’s ietwat ongemakkelijke lofzang op White Stripes drummer Meg White (“Playin’ those drums is hard to do/ It’s true/ Nobody plays them quite like you do”). Om het nog leuker te maken: Itchy Teeth is ook de titel van een prachtig Marika Hackman liedje. DIT KAN GEEN TOEVAL ZIJN, MENSEN!!
Afijn, ontzettend jofel plaatje.
Het is een interessant zestal, dat Seryn uit Nashville. Gitaren, ukulele, accordion, viool, banjo: ze slepen alles erbij om tot een mooi liedje te komen. Het leverde al twee aardige platen op: This Is Where We Are (2011) en sinds kort Shadow Shows.
In de jaren tussen beide platen kreeg de band te maken met bandleden die weggingen en nieuwe die kwamen, een andere manager en het opstappen bij hun platenlabel om als indie door te gaan. Allemaal flink kut natuurlijk, maar dat omschrijf je anders in een biootje naar de pers: “Ultimately, the struggle to keep their heads above water strengthened the core focus and direction of Seryn.”
Hoe dan ook, mooiste liedje van het nieuwe album is zonder twijfel ‘Disappear‘ dat ons doet denken aan een band als The Magic Numbers, iets dat ongetwijfeld te maken zal hebben met de harmonieën en de wisselwerking tussen vrouwenstem en mannenstem. Goed gedaan, zeggen wij dan vanuit onze luie stoel.
