Zach Kleisinger komt uit Canada en heeft met Lower Your Book een prachtig, intiem, klein liedje gemaakt. Een liedje dat ons nog het meest doet denken aan The Deep Dark Woods. En man, wat houden we van die vibe! Typisch zo’n liedje om niet te lang over te schrijven, maar gewoon direct lekker te luisteren. En nog een keer.. En nog een keer…
Bijna 2 jaar geleden schreven we over The Dead Tongues. ‘Wildflower Perfume’ klonk wat ons betreft als een mooie mix tussen The Deep Dark Woods en Ryley Walker en vonden we op de briljante plaat Montana. Ook leuk om te weten: Ryan Gustafson, man achter The Dead Tongues, speelt gitaar in de tourband van Hiss Golden Messenger. Interessante kerel trouwens, die Gustafson. Hij woonde ooit in een verbouwde schoolbus, met het idee om door heel Amerika te reizen. Goed plan, maar hij kwam al gauw zonder benzinegeld te zitten. Momenteel woont hij in de bossen van Asheville, in een camper.
Afijn, afgelopen vrijdag verscheen een nieuwe plaat: Unsung Passage. Daarop onder andere het prachtige liedje Pale November Dew.
Toegegeven, we associeren de muziek van de mannen van The Deep Dark Woods niet met lange en warme zomernachten. Eerder met wat stemmigere seizoenen. En regen. Begrijp ons niet verkeerd, we zijn enorme fan van deze Canadezen. Ze betoveren ons al jaren met fijne, donkere folk-liedjes. Zo draait prijsalbum The Place I Left Behind (met dito prijsnummer) al jaren geregeld hier op de redactie.
Bij elk nieuw bericht springen we dan ook wel even op van onze stoel. Zo ook bij het horen van nieuwe liedje Drifting on a Summer’s Night. Een kort liedje ditmaal, nog geen 3 minuten. Maar helemaal weer in het straatje van The Deep Dark Woods. En dan met name de vertrouwde stem van Ryan Boldt (die overigens ook een zeer fijne solo-plaat heeft).
Wanneer er een nieuwe plaat (opvolger van Jubilee uit 2013) komt weten we nog niet. Zodra we dat wel doen, ben je natuurlijk de eerste die het van ons hoort.
Een banjo en een viool. Nee, niet weglopen! We hebben niet de nieuwe single van Mumford & Sons. We gaan het vandaag hebben over The Dead Tongues. Dat is namelijk een te gekke band uit Amerika. Nou ja, band: “The Dead Tongues is a project of Ryan Gustafson a singer-songwriter, musician, and producer.”
Begin dit jaar (maart) dropte The Dead Tongues / Ryan een nieuwe plaat, Montana. Die plaat ziet er niet alleen uit alsof hij in een vervallen hutje is opgenomen, zo klinkt hij ook. En daar houden we van. Neem nou bijvoorbeeld het nummer Wildflower Perfume. Daar hoor je toch gewoon wat Deep Dark Woods en Ryley Walker?
Overigens opende hij onlangs wat shows voor Hiss Golden Messenger. Snappen we wel, die keuze. Hopelijk binnenkort ook eens aan deze kant van de oceaan.
Quiet Life, daar zouden we een moord voor doen op het Gobsmag HQ. Het is echter ook de naam van een meer dan fijne band uit Portland. We kwamen ze iets meer dan een jaar geleden tegen op SXSW en ze speelden toen voornamelijk tracks van Wild Pack, hun plaat uit 2013. Luister bijvoorbeeld eens naar het titelnummer. In de tussentijd brachten ze ook nog een EP’tje uit, met daarop o.a. een track met Jim James (My Morning Jacket) samen.
We vonden het dan ook tof om te ontdekken dat er met Foggy een nieuwe plaat is (geproduceerd door Scott McMicken van Dr. Dog). En hoe dat dan klinkt? Beter dan onze collega’s van The Daily Beast kunnen we het niet omschrijven: “The audio equivalent of a warm, hazy, sunlight-and-nostalgia-drenched photo of the best road trip you’ve ever had”. Verwacht ook wat Deep Dark Woods en van tijd tot tijd CSNY. De titeltrack zelf is overigens ook bedekt in een laagje mist. Dat klinkt raar, maar als je hem eens een slinger geeft dan snap je hopelijk wat we bedoelen.
Man man man, hadden we al eens gezegd dat Alabursy van Daniel Norgren een van onze favoriete platen van 2015 is? Vast wel. Prachtliedje Why May I Not Go Out And Climb The Trees kreeg van ons een tijdje terug zelfs een 8.5. “Daniel Norgren is terug,” schreven we toen. En deze Zweed is ‘on a role’. In oktober verschijnt er namelijk alweer een nieuwe plaat: The Green Stone. En je begrijpt dat we daar zin in hebben.
Een paar dagen geleden ging met I Waited For You het eerste liedje van deze plaat in première bij onze collega’s van The Line of Best Fit. Wederom een parel van een track. Afgaande op deze single lijkt Norgren door te gaan waar hij op Alabursy ophield: klinken als Simon & Garfunkel op bezoek in de boshut van The Deep Dark Woods.
Wat we overigens ook tof vinden is dat Daniel Norgren op uitgebreide Scandinavische tournee gaat. Wat ons dat interesseert? Op zich natuurlijk niet heel veel, maar hij neemt andere Gobsmag-favo Songs of Boda mee als support. Dus mocht je toevallig in de buurt zijn: ga dat zien/horen!
Andrew Bryant verscheen onlangs op onze deurmat. Zei ons zo op het eerste gehoor niets, dus wij googlen. Motivational & Inspirational speaker en Executive Coach? Hmm. Dat was hem niet. De tweede hit was raak. Andrew Bryant is een muzikant uit Mississippi die onlangs met This Is The Life zijn zesde solo-plaat afleverde.
Maar wacht eens even, Andrew Bryant maakt onderdeel uit van de band Water Liars. Herinneren jullie de 8.5 voor de track Bird Of Song nog? Enfin, Water Liars maakt over het algemeen prima Americana waarbij de versterker regelmatig een tikje verder wordt opengedraaid. Veel van de nummers bestaan overigens uit twee vocalen, eentje daarvan is van -u raadt het al- onze Andrew Bryant. Zijn soloplaat This Is The Life is wat rustiger. Zeg maar iets meer folk. Prijsnummer wat ons betreft is de track The Free. Must listen voor liefhebbers van The Deep Dark Woods.
Leuk detail, Andrew Bryant heeft het gros van de instrumenten zelf ingespeeld. Met uitzondering van de basgitaar, die staat op naam van Matt Patton (Drive-by-truckers).
Hij houdt er trouwens ook gezonde gedachten op na: “I feel very fortunate. I don’t have to work at the sawmill anymore with my dad when I’m not on tour. My back doesn’t hurt like it used to. The lights are on and I had a decent lunch before writing this. I have learned to find the joy in these small things. I have learned to do what I have to in order to keep my energy up, because I love what I do and I want to keep doing it for as long as I can.”
Ruim twee weekjes is-ie uit, het nieuwe album van held Daniel Norgren. Alabursy is zijn vijfde volledige studio-album en wat ons betreft kan deze weleens uitgroeien tot ons lievelingsalbum van de Zweed.
Daniel Norgren laat zich overigens lastig in een hokje plaatsen. Blues, gospel, folk en country passeren op een gemiddeld album allemaal de revue. Af en toe laat Norgren zich ook verleiden tot muzikale experimentjes, zoals te horen op tracks als Go Play With Him en Driving Ghost Out Of Black Buck With A Weld (afkomstig van zijn vorige plaat, Buck). Een paar minuten lang vol met vage geluiden waar we geen instrument in kunnen herkennen. Dat wisselt hij dan weer af met het betere gitaarwerk in Whatever Turns You On.
Op zijn nieuwste langspeler doet Norgren het wat rustiger aan. Begrijp ons niet verkeerd, dat zegt niets, maar dan ook niets, over de kwaliteit. Alabursy is namelijk een waar meesterwerk, als je het ons vraagt. Sfeervolle folk die ons doet denken aan The Deep Dark Woods en Fleet Foxes. Zelf zegt hij: Alabursy is a black and white journey through an almost archaic landscape marked by death and loneliness.”
Absoluut prijsnummer van de plaat is wat ons betreft Like There Was A Door. Maar omdat deze alweer een paar maandjes op Youtube staat verrassen we je vandaag met de nieuwste “video”, die van Why May I Not Go Out And Climb The Trees? Simon & Garfunkel, anyone?
Komende week heb je trouwens de kans om de beste man live te aanschouwen. En dat raden we je van harte aan, want de live-reputatie van de man is er eentje. Zien is geloven: Though it Aches.
04-05: Hedon, Zwolle
09-05: Tolhuistuin, Amsterdam
10-05: Doornroosje, Nijmegen
11-05: Vera, Groningen
19-06: Best Kept Secret, Hilvarenbeek
