Tag: <span>The Clash</span>

Over een week of acht verschijnt met Goodbye Terrible Youth het tweede album van American Wrestlers, de band rondom songwriter Gary McClure. Eerste single is het fijne Give Up.

Engelsman McClure woont inmiddels in Amerika. Na het klappen van zijn eerste band Working For a Nuclear Free City, opererend vanuit Manchester, poste hij wat nieuwe liedjes online. Ze werden opgemerkt door Brigette Imperial, een Amerikaanse die in Engeland studeerde. Ze raakten aan de praat en van het een kwam het ander en nu wonen ze als getrouwd stel samen in St. Louis. Daar is ook Give Up geschreven, de eerste single van het aankomende album. McClure vertelt:

I wrote Give Up in the basement of our two room house, in the murder inducing heat of a Saint Louis night, half a mile from the Mississippi river. It came out in one shot after I plugged in and hit a chord that rang out with a middle-era Clash jangle. I followed that chord into Strummerland and ended up going via some first-album-Foo-Fighters deal to somewhere else.

Maar waar gaat het liedje over? Dat weet hij zelf eigenlijk ook niet zo goed:

A friend told me that it’s a song about feeling trapped. I don’t know. He’s probably right. “I better watch lest my pretense is a loaded gun for pseudo Chuck Bukow’s to wave” is my favorite lyric-that-shouldn’t-really-be-a-lyric that I ever wrote. “If I take my time they’ll bury me alive” is certainly the closest to the bone. There are some that are totally indecipherable and which I don’t think are even words. Those are undoubtably the most honest of all.

Hoe dan ook: heerlijke track.


Nieuwe muziek

Muziek uit Sydney met nieuwe single ‘High‘ van Royal Headache. Het is zowel het eerste voorproefje als de titeltrack van de eind augustus verschijnende nieuwe plaat.

High is de opvolger van het in 2012 verschenen titelloze debuutalbum waarmee ze in het thuisland veel zieltjes wisten te winnen, onder meer dankzij het spelen als voorprogramma van The Black Keys. Als we de promomachine achter de band mogen geloven, gaan we op het nieuwe album horen dat Royal Headache een grote stap voorwaarts heeft gemaakt. We lezen mooie woorden:

If their first album was akin to a courtship, think of High as the romance. Not just on the level of two people falling in love, but a romance with the qualities of pop music that make Royal Headache who they are and inform what they do: eternal optimism, wistful beauty and interlocking presentation that evolves from four guys singing on a street corner to speed-addled rock, and all the brightness and darkness in between, teetering between stability and chaos and well-aware of how unsteady their footing might be.

Wat wij denken, al luisterend naar de opwindende eerste single High: een Europese doorbraak zou zomaar aanstaande kunnen zijn. Tijd om ze naar Nederland te halen.


Foto: David Ackerman

Nieuwe muziek

De Britse band Orphan Boy zou je een goed bewaard geheim kunnen noemen. Met de release van Coastel Tones zijn er echter steeds meer mensen te vinden die het willen verklappen.

Het is een mooi verhaal: vier gasten uit het toeristische Cleethorpes vinden elkaar in de liefde voor The Jam, The Smiths en Oasis en beginnen een band: Orphan Boy. In 2007 debuteren ze met Shop Local en volgen de eerste fans. Ze verhuizen naar Manchester en drie jaar later verschijnt opvolger Passion, Pain & Loyalty.

De platen worden goed ontvangen door critici, maar de laatste stap richting doorbreken krijgen ze niet voor elkaar. In 2011 volgt een besluit: we kappen er mee. Een afscheidsconcert vindt plaats. Het wordt chaos, maar op een goede manier. Zanger/gitarist Rob Cross: “The stage was invaded after every single song. It was really shambolic, and it meant we never had proper closure. There was this sense of the band having… unfinished business.”

De jongens verhuizen terug naar Cleethorpes en na een tijdje begint het toch weer te kriebelen. De band wordt nieuw leven in geblazen en met een bijzonder laag budget wordt begonnen met de opnames van Coastal Tones. Gelukkig maar, want daarmee hebben ze onlangs een geweldige Britpop-(mag je dat nog zeggen?) plaat afgeleverd. Lovende recensies stromen binnen, die van Q Magazine voorop (vier sterren) waarin ronkende namen als The Clash, David Bowie en The Psychedelic Furs voorbij komen…

En tja, als het nu niet lukt, dan weten wij het ook niet meer. Topplaat.


Nieuwe muziek

Vandaag op het scorebord een band die luistert naar de naam New Sweden. Laten we er meteen een label op plakken: een mix van indie, roots, americana en folkrock. “Maar Gobsmag, daar kan ik toch niks mee?” horen we je al vragen.

Zit wat in, dus vooruit, een stukje meer duiding naar de mensen toe. New Sweden is: rauwe stem, een beetje van Bright Eyes, een beetje the van Avett Brothers en nog ietsje minder van The Clash. We citeren WXPN Radio DJ John Vetesse als we zeggen “an instantly like-able blend”.

Fabric Room (2014) is het nieuwste EP’tje van de band. Uitschieter hierop is zonder meer de track Eighty Seven. Alles wat we hierboven benoemden gaat hier op, maar man, horen we daar Langhorne Slim? Slinger The Way We Move even aan en je snapt wat we bedoelen.

Nieuwe muziek