We hebben er weer eentje! Zo klonk het afgelopen week op onze redactie. Band in kwestie? Minor Moon, een viertal uit Chicago, opgebouwd rondom frontman Sam Contor. Op 20 januari verschijnt als het goed is met What Our Enemies Know een tweede EP. En dat is er eentje waar we, afgaande op de tracks So Composed en Weird How We Float enorm naar uitkijken.
Jij ook? Misschien wel als we je vertellen dat Minor Moon ons doet denken aan bands als Procol Harum, The Band en Lambchop. Ja, een aparte combinatie. Zie het maar als Procol Harum of The Band die tracks van Lambchop coveren. Zoiets.
Of, zoals ze zelf zeggen: “Inspired by the rooted innovativeness of contemporary artists like Wilco, Grizzly Bear, Radiohead, Bon Iver, and Gillian Welch as well as the sound and craft of older folk and folk rock musicians like Nick Drake, Joni Mitchell, Neil Young, and Van Morrison, Minor Moon’s soulful, complex, “americana-esque” sound strikes a unique balance between a vintage and modern sound palate, mysterious and revelatory lyrics, and a contemplative and emphatic spirit.”
Het draait om Joshua Ostrander in de band Mondo Cozmo, opererend vanuit Los Angeles, afkomstig uit Philadelphia. Shine is de nieuwste single en op Facebook noemt hij het de “best thing I’ve ever done”.
En goed is het. Indrukwekkend ook, er komt een hoop moois op je af. Een jonge Bob Dylan, we horen ‘m. Beetje Bruce Springsteen ook (en niet alleen omdat hij de naam Mary dropt, een van Springsteens favoriete meisjesnamen in z’n lyrics). Hiss Golden Messenger: check. En dan ineens dat gospelkoor: wauw. En zijn dat blazers? Wat een tune.
In april verscheen de eerste Mondo Cozmo single: Hold On To Me. Ook al zo fijn liedje dat overdonderd, mét prima videoclip. En dan is er ook nog Plastic Soul, te downloaden in ruil voor je e-mailadres. Een liedje dat “channels Arcade Fire,” aldus onze buren van The Line Of Best Fit.
Conclusie: Ja, Mondo Cozmo gaan we eens goed in de gaten blijven houden.
Vandaag weer een kans om de hipster uit te hangen. Er staat namelijk nog geen muziek van Bolt & The Swamp People in Spotify. Maar zeker muziekliefhebbers in het Rotterdamse weten dat deze band eraan komt. Gelukkig staat er al wel een en ander op Soundcloud.
Goed, Bolt & the Swamp People. Vier jonge gasten uit Rotterdam die zich laten inspireren door bands als The Band (ha), CCR en een held als Sam Cooke. Of zoals wij graag zeggen: het Rotterdamse antwoord op The Black Keys. Luister maar eens naar de track Hanging with the Swamp People en je snapt wat we bedoelen. Zelf zeggen ze overigens ruige Americana met een teder randje. Kunnen we ook wel wat mee.
Kortom, swingen gegarandeerd. Inmiddels is de track (qua titel) gepromoveerd tot Staying’ Out Late. En we raden je aan deze eens aan te slingeren en het volume wat hoger te draaien.
We hebben ons overigens laten vertellen dat de mannen nu hard werken aan een debuutplaat. Wij kunnen alvast niet wachten.
Vandaag gaan we terug naar 1922. Niet echt natuurlijk, maar het is wel de titel van een van de nieuwste liedjes van Phil Cook. En die liedjes staan verzameld op zijn tweede solo-plaat, Southland Mission. Die hebben wij inmiddels al 1922 keer gedraaid (haha). En wij waarschijnlijk niet alleen. Een kleine 8 van Pitchfork en applaus van blogs als Aquarium Drunkard en Stereogum zijn ‘m al ten deel gevallen.
Phil Cook is wellicht geen onbekende voor je. Indien dit wel het geval is, hier volgt een beknopte opsomming van zijn projecten/betrokkenheid. Oprichter van prachtgroep Megafaun, bandlid van Gobsmag-favo Hiss Golden Messenger, onderdeel van The Shouting Matches, vriend van Justin Vernon, etc.
Sluiten we af met een paar weetjes. 1922 is eigenlijk een cover van Charlie Parr (1922 Blues). Anybody Else> is een pracht-duet met Frazey Ford. En op Ain’t It Sweet> speelt zelfs Justin Vernon (Bon Iver, red.) mee. Je snapt het: luisteren die handel! En daarna gaan kijken. Volgend jaar speelt Phil Cook namelijk een paar NL shows.
Songs of Music. Dat vinden wij een geinige naam voor een album. Dat vonden de vier heren van Proxima Parada vast ook. Songs of Music is daarom de naam van hun debuutalbum dat in de herfst van 2014 verscheen.
Als inspiratie noemen ze Ray Charles, The Wood Brothers, Bill Withers en The Band. Je snapt het, onze interesse was meteen gewekt. Eerste kennismaking was het nummer Brightside. En inderdaad, we horen soul. Maar niet van het Charles Bradley-soort, Proxima Parada gooit er genoeg jazz en folk tussendoor. Met name de folk komt goed naar voren in de track Miss Justrite. Een beetje Langhorne Slim als je het ons vraagt.
Meest recente single Childhood is ook wat meer folkie dan soulvol. Het mag duidelijk zijn, het album bevat voor elk wat wils. Of je nou van Daptone Records soul houdt, van Paolo Nutini (Bird In An Airport is een aanrader) of van Langhorne Slim.
Als we je tot slot een tip mogen geven: nu aanhaken en wellicht maak jij over een tijdje de blits op feestjes met deze ontdekking. Geen dank.
Het Utrechts My Blue Van gaat ons eind februari verblijden met een nieuw album, Hush getiteld. Eerste single 25 Nights and Days draait reeds overuren op de Gobsmag redactie.
Hush is het vervolg op de goed ontvangen debuutplaat As Colours Change (2013). In thuisstad Utrecht is het een wonder dat de leden van My Blue Van nog gewoon over straat kunnen na het binnenslepen van de 3voor12/Utrecht-awards voor Beste Live-act en Beste Video 2013, én de Utrecht Popprijs Publieksprijs 2012. De rest van de Nederland gaat volgen, recentelijk stond het trio nog in de finale van de Grote Prijs van Nederland 2014.
“We hebben wel een soort van evolutie doorgemaakt,” vertelde drummer Dennis Wechgelaar onlangs aan 3voor12/Utrecht. “Waar we op de vorige plaat best lang over het schrijven van de liedjes hebben gedaan, zijn deze nummers toch voornamelijk in het laatste half jaar geschreven, waardoor er toch meer cohesie lijkt te zijn tussen de nummers onderling. Je wordt je ook bewuster van het totaalgeluid.”
Het persbericht bij de nieuwe plaat brengt het terug naar de kern: “Bluesrock die je bij de lurven grijpt, gemaakt door muzikanten die elkaar haarfijn aanvoelen.” 20 februari wordt het nieuwe album gepresenteerd in -jawel- Utrecht (EKKO).
Je zult er vast doorheen zitten, zo aan het einde van de week. Dat gevoel kennen we. Het goede nieuws is dat we een remedie hebben voor deze vrijdagen. Stagiair Frits gooit er standaard een kneiter van een knoeperd in die de hele dag op repeat gaat.
Deze week is dat single For No One van prachtband Houndmouth. Dit viertal uit Indiana zit al langer vast in onze cd-speler. Debuutalbum From the Hills Below The City (2013) staat namelijk vol met catchy southern rock (check On The Road en Penitentiary) en deed het prima bij fans van The Band en My Morning Jacket. Liedjes die in je hoofd blijven zitten. Deels debet hieraan is de stem van de zanger… Ja, wie is de zanger eigenlijk? Alle vier pakken ze van tijd tot tijd de lead. Vinden we geinig.
Goed, For No One. Nog steeds catchy, maar met name wonderschoon. Je weet wat je te doen staat dus: nog een paar uurtjes werken met Houndmouth op de voorgrond om daarna en paar pilserakkers te pakken in de kroeg.
