Liedje Animal van Amerikaanse band The Head (bestaande uit twee broers en een high-school friend) deed ons in eerste instantie denken aan iets als The Apartments of Scott Walker. Stemmig, donker, prachtig.
Tag: <span>The Apartments</span>
Dat weten we niet. Wat we wel weten, is dat ze door sommigen zo genoemd worden. Dat verdient dus op zijn minst een luisterbeurt, dachten we toen we liedje You’ve Seen It All opgestuurd kregen. Zeker toen we ook nog eens zagen dat Vince Chiarito meewerkte. Dat deed hij namelijk ook bij bijvoorbeeld Black Pumas of Charles Bradley.
En ja, na een paar seconden waan je je in het soulvolle New York, een sfeer die ook iemand als Charles Bradley wist neer te zetten. Maar we denken ook aan een band als The Apartments. Misschien door de video?
Hats Off Gentlemen It’s Adequate, dat is een mondvol. Malcolm, Mark en Kathryn komen uit London en gebruiken dit als naam voor hun band. Vlak voor het verstrijken van 2018 brachten ze met Out Of Mind een nieuwe plaat uit. Hoewel van begin tot eind te gek, steekt er 1 liedje bovenuit wat ons betreft, When I Was A Ship. Waarom? Misschien omdat we van piano’s houden (denk Moonface) en misschien ook omdat het ons doet denken aan Nieuw-Zeelandse prachtband The Apartments. Hoe dan ook, we hopen dat je er net zo van geniet als wij.
Your Ballad van The Sedonas. Je zou haast denken dat het een tamelijk zoetsappig liedje is. En toegegeven, verwacht geen scheurende gitaren. Wij moesten nog het meest denken aan een band als The Apartments. Eerste volledige langspeler American Paint dateert van eind 2017 en is nog tamelijk onontgonnen. Onterecht wat ons betreft.
En als je nog niet overtuigd bent, lees dan deze lovende woorden van Hardrockshotz eens:
“He has the smoldering good looks of Elvis and Jim Morrison, their sexy fluidity. The hair and swagger of McCartney, the shy schoolboy, that has a secret. The stage presence of Jagger. His voice is a mix of Rob Thomas, Brett Michaels, George Clinton, Roger Daltrey and angels. He will melt you into his song and take you lyrically into demons you haven’t faced…. and it’s the smoothest ride you’ve ever experienced. He just flows. This music gets into cracks even water can’t.”
Zo, daar kun je mee thuiskomen.
Hoe vaak zal het gebeuren dat je een fenomenale collectie aan liedjes hebt, en deze 18 jaar op de plank laat liggen voordat je ze uitbrengt? Niet vaak, zo gokken wij. Het is echter wel precies wat er met de tracks op No Song, No Spell, No Madrigal van The Apartments aan de hand is. En man, wat is dat een prachtalbum.
The Apartments is de band rondom Peter Milton Walsh, afkomstig uit sunny Down Under. Grootste bekendheid genieten ze echter overseas, in West-Europa. Walsh maakte overigens ook nog kort deel uit van legendarische band The Go-Betweens (o.a. Robert Forster), maar besloot toch dat zijn toekomst lag in eigen band The Apartments.
Terug naar het album. Waarom tracks 18 jaar laten liggen, als het zulke sterke liedjes zijn? Nou, omdat het nogal een persoonlijke plaat is (understatement, red). We gaan terug naar 1997, de vierde plaat (Apart) werd gemixed en gemasterd, toen er een telefoontje kwam. Riley Walsh, Peter’s zoon, werd gediagnostiseerd met een zeldzame aandoening waardoor hij niet genoeg witte bloedlichaampjes aan kon maken. De twee jaar die daarop volgden omschreef de familie als een constante ‘death watch’. Wat iedereen wist dat zou gebeuren gebeurde uiteindelijk in 1999. Riley overleed op nog geen 4-jarige leeftijd.
En zoals dat zo vaak gaat met vreselijke gebeurtenissen, er ontstaan prachtige liedjes. Zo ook hier. En het was pas in 2015 dat Peter de moed had verzameld om ze uit te brengen. Diep respect. Zoals je begrijpt zou je het album dus eigenlijk van voor naar achter moeten beluisteren. Maar albums kunnen niet op ons scorebord. Daarom vandaag opener en titeltrack No Song, No Spell, No Madrigal. Pikdonker. En meer zeggen we er niet over.
