Tag: <span>Talk Talk</span>

In 2013 stapte Daniel Blumberg uit Yuck, de band voortgekomen uit het eveneens door hem opgerichte Cajun Dance Party. Sinds die tijd werkte hij aan een artistiek muziekproject genaamd GUO ėn aan een soloplaat, die 4 mei van dit jaar dan eindelijk is verschenen: Minus.

Zoals z’n CV al aangeeft, is de achtentwintig jarige Blumberg een veelzijdig artiest. En dat hoor je ook op Minus. Opener en tevens titeltrack is direct al een prachtig luisterliedje, met een wonderschone melodie en begeleiding (cello en piano). Het is ook het meest veilige liedje van de plaat, zoals daarna zal blijken. Het gaat al snel richting de, zoals je dat dan noemt, experimentele folk. Werkt soms, werkt soms iets minder. Maar interessant is het zeker.

Nieuwe muziek

De band Lo Moon zweeft al een tijdje rond in de “blogosfeer”, dankzij het droppen van een paar fijne singles in 2016 / 2017. Vorig week verscheen dan eindelijk het titelloze debuutalbum, uitbracht bij het grote Columbia Records.

Het Amerikaanse Lo Moon bestaat uit Matt Lowell, Christina Baker en Sam Stewart (Leuk popquiz-weetje: Sam is de zoon van Eurythmics man Dave Stewart). Het begon destijds allemaal met een demo voor eerste single Loveless, gemaakt door Matt in een New Yorkse kelder. Hij liet ‘m horen aan Christina en die werd gek, vertelde ze bij NPR: “The first time I heard it, I was, like, screaming. and everyone in the other room was like, ‘What is going on in there?’ The big fills came in, and I was just excited because it sounded like Phil Collins.” Vervolgens kwam Sam erbij na een jamsessie, in de schuur in de achtertuin.

Met die single, geproduceerd door Chris Walla van Death Cab For Cutie, ging het hard. Veel views en streams, shows en voorprogramma voor bv The Temper Trap, Lemon Twigs en London Grammar.

Het vorige week verschenen debuutalbum kan inmiddels al rekenen op goede kritieken. Twee woorden die veel vallen: melancholy atmospheres. Noemen wij een droomplaat. Prijsnummer moet Thorns zijn, met dat sfeervolle Talk Talk trompetje. Prachtplaat.

Nieuwe muziek

Volgende week verschijnt met Slowness het tweede album van het Liverpoolse Outfit. Het zou weleens hun grote doorbraak kunnen gaan worden.

In 2013 debuteerde het vijftal met Performance. Een prima plaat, eentje die het vooral heel erg goed deed in het thuisland. Zo schreef de Britse kwaliteitskrant The Guardian: “Their debut masters the ache of post-partly loneliness with bombastic bass, creating something that’s both hedonistic and haunting.” We hadden het niet mooier kunnen zeggen.

Het eveneens uit Engeland afkomstige Time Out deed een voorspelling die met de aankomende plaat Slowness weleens uit zou kunnen komen in de komende maanden: “Only a matter of time before they’re one of the country’s most important bands.”

Twee voorproefjes staan inmiddels online: plaatopener New Air en het hieronder staande Framed. Twee tracks die perfect aangeven waar Outfit toe in staat is: melodieuze en ietwat mysterieuze new wave pop. Liedjes waarbij misschien niet meteen het kwartje valt, maar als-ie eenmaal valt na een paar luisterbeurten valt-ie hard.


Nieuwe muziek