Tag: <span>Strand of Oaks</span>

Het was de Amerikaanse muzikant Timothy Showalter (aka Strand of Oaks) die de Nederlanders Jim Zwinselman (gitarist / zanger), Floris Poessé (bassist) en Ruud Gielen (drummer) opzweepte om met z’n drieën een nieuwe band te beginnen: Jimmy Diamond. En passant schoof Showalter ook Jim als zanger naar voren. Dat hij nooit eerder echt gezongen had, hoefde volgens de Amerikaan geen probleem te zijn. Gewoon doen, was het devies.

Hoe een paar Nederlanders loopbaanadvies krijgen van een grote (alternatieve) naam als Strand of Oaks? Dat is een aardig verhaal. Een jaar of twee geleden stond er in de agenda van Showalter een Europese tour (met enkele grote shows), maar er was een probleempje: geen backing band. Gelukkig kende tourmanager Etjen van de Vliet nog wel een paar gedreven muzikanten en na een korte online auditie stonden Jim, Floris en Ruud ineens als Strand of Oaks te rammen voor duizenden mensen die zomer.

De eerste single van Jimmy Diamond is inmiddels uit: Airplane. Een stevige track waar inderdaad de invloed van Strand of Oaks duidelijk te horen is. Zelf noemen ze vooral Los Lobos, Ray LaMontagne en My Morning Jacket als belangrijk voor hun sound. Dat er meer fijne tracks aankomen en dat het live ook staat als een huis was onlangs al te zien tijdens hun gestreamde Locked and Live optreden. Ook aan te raden: de sessie die ze deden voor The Influences, waar ze Airplane speelden en twee covers: Hey Hey, My My van Neil Young en Spinning My Wheels van My Morning Jacket. In de gaten houden, deze gasten.

Luister in Spotify

Nieuwe muziek

Strand of Oaks zanger Tim Showalter is groot fan van wijlen Jason Molina. Op z’n doorbraakplaat HEAL (2014) wijdde hij zelf een 7 minuten nummer aan ‘m op: JM. Volgende stap in die waardering is Goshen Electric Co. Onder die naam is Showalter met Molina’s band Magnolia Electric Co op tour (sorry, Nederland is al aangedaan) en spelen ze het werk van Molina. Een single is er ook, een cover van The Gray Tower. Hopelijk blijft het daar niet bij, want dit voelt als een match made in heaven.

Nieuwe muziek

Bijna twee jaar geleden spraken we onze hoop uit. Onze hoop in The White Buffalo. Onze hoop dat hij Nederland zou gaan veroveren. Want met de looks van Timothy Showalter (Strand of Oaks) en het geluid van Eddie Vedder (maar dan iets meer dansbaar) en John Mayer (ja, echt) maakt hij al een paar platen indruk op ons. Helaas kwam die doorbraak er nog niet. Maar met The Heart and Soul of the Night is er gelukkig wel een fijn nieuw liedje.

Dit liedje komt te staan op zijn 6e langspeler, Darkest Darks, die op 13 oktober verschijnt op het ijzersterke label Thirty Tigers (Jason Isbell, Sam Outlaw, The Wood Brothers). Zou het dan toch gaan gebeuren? Wij gunnen het hem van harte.


Nieuwe muziek

Uit de stal van een van onze favoriete platenlabels Paradise of Bachelors (oa Hiss Golden Messenger en Steve Gunn) verschijnt met For Use And Delight eind deze week een nieuwe plaat van Nashville-based country-rockers Promised Land Sound.

Het is de opvolger van het in 2013 verschenen Promised Land Sound (single Empty Vase gaven we destijds een dikke 8). En over die plaat zei men: “what the Byrds might have sounded had Gram Parsons joined the band a year or two earlier.”

Op nieuwe plaat For Use And Delight gaat de band meer de psychedelische kant op, met een dromerig randje. En dat is helemaal niet erg. Denk aan Ryley Walker meets Strand of Oaks. Zeker aan het einde van single She Takes Me There.

Het moge duidelijk zijn: wij kunnen niet wachten op dat album.

Nieuwe muziek

Op 7 oktober verschijnt-ie officieel, het tweede studio-album van Field Report. Wie? Field Report. Een Amerikaanse folk-band rondom Christopher Porterfield. De bandnaam is stiekem een anagram van zijn achternaam, maar dat had je allang door natuurlijk.

Een stukje historie en introductie van de sociale omgeving van Porterfield. Het was in Wisconsin dat hij toetrad tot de folk-rock groep DeYarmond Edison. Overige leden? Justin Vernon (Bon Iver) en Phil + Brad Cook (Megafaun). Niet gek. Afijn, ieder ging zijn eigen weg en Portfield startte dus Field Report. Dat wil zeggen, nadat hij een aantal jaar is gaan oefenen op het schrijven van liedjes.

Het resultaat was te horen op debuutalbum >Field Report (2012). Centraal staan de akoestische gitaar en de folkie stem van Porterfield (die ons wat doet denken aan Dylan). Bijvoorbeeld op I’m Not Waiting Anymore. Mooi, maar niet heel spannend.

Maar klaarblijkelijk maakt de band een zelfde ontwikkeling door als voormalig bandmaatje Justin Vernon. Op de twee nieuwe tracks (afkomstig van het nieuwe album) gaan ze een iets sfeervolle kant op (echt!). Wat we daarmee bedoelen? Iets meer synths, een sfeertje dat niet zou misstaan bij Augustines (single Wings) en Strand of Oaks (zonder de harde gitaren). Exemplarisch is de nieuwste single Home (Leave The Lights On).

Luisteren = snappen wat we bedoelen.

Nieuwe muziek