Het is bijna weekend. Om je die laatste uurtjes door te helpen delen we graag liedje The Death of Maggie Simon van Cass & Crossland met je. Het valt meteen op, de harmonie. Dus een vergelijking met iets als Simon & Garfunkel of The Brother Brothers is snel gemaakt. Voeg er een prachtige viool aan toe en je hebt gewoon een heel erg mooi liedje.
Tag: <span>Simon & Garfunkel</span>
Samenzang kan mooi zijn. Prachtig zelf. Liedje It Must Be Luck van de Australiers van Sons of the East past moeiteloos in deze categorie. Simon & Garfunkel meets Boy & Bear. Het belooft een spannend en groot jaar te worden voor de heren. En dat nog allemaal voordat op 10 mei de EP Burn Right Through uitkomt.
Het duo Luluc, bestaande uit Zoe Randell en Steven Hassett, komt oorspronkelijk uit Melbourne, maar opereert al een tijdje vanuit het hippe Brooklyn. Zo’n grote verrassing is het dus niet dat The National leden Matt Berninger en Aaron Dessner groot fan zijn Ook zo’n mooi verhaal: Nick Drake ontdekker / producer Nick Boyd sprak bij het voor het eerst horen van het debuut Dear Hamlyn de memorabele woorden: “Who hell is this?!” Om daarna overdonderd contact te zoeken en meteen maar de productie te doen voor de opvolger.
Inmiddels zijn we al weer een plaat verder. Sculptor, co-geproduceerd door Dessner, verscheen vorige week en dat is er eentje, hoor. Veel bitterzoete liedjes die je meteen bij de strot grijpen. Omdat de emotie zo herkenbaar is. Wie niks voelt, moet van steen zijn. Of zoals The Guardian schrijft: “This is suburban sadness recast as beauty”.
Wat een prachtplaat.
Vraagje in de mailbox: Of wij het gloednieuwe liedje I Don’t Know Where Time Goes van de Deense singer/songwriter Jakob Bruno in première willen gooien. Na een eerste luisterbeurt hadden wij ons antwoord meteen al paraat: Dacht het wel, ja.
Jakob Bruno is 25 jaar jong en muzikaal beïnvloedt door de pysch folk en dromerige popmuziek uit de 60’s. En de multi-instrumentalist die hij is, bespeelt hij alle instrumenten op zijn opnames.
Het sterke I Don’t Know Where Time Goes is de opvolger van de eerder verschenen en eveneens meer dan prima zijnde liedjes Labyrinth – Like Mind en Melting Colours. U begrijpt: Jakob Bruno gaan we goed in de gaten houden.
Man man man, hadden we al eens gezegd dat Alabursy van Daniel Norgren een van onze favoriete platen van 2015 is? Vast wel. Prachtliedje Why May I Not Go Out And Climb The Trees kreeg van ons een tijdje terug zelfs een 8.5. “Daniel Norgren is terug,” schreven we toen. En deze Zweed is ‘on a role’. In oktober verschijnt er namelijk alweer een nieuwe plaat: The Green Stone. En je begrijpt dat we daar zin in hebben.
Een paar dagen geleden ging met I Waited For You het eerste liedje van deze plaat in première bij onze collega’s van The Line of Best Fit. Wederom een parel van een track. Afgaande op deze single lijkt Norgren door te gaan waar hij op Alabursy ophield: klinken als Simon & Garfunkel op bezoek in de boshut van The Deep Dark Woods.
Wat we overigens ook tof vinden is dat Daniel Norgren op uitgebreide Scandinavische tournee gaat. Wat ons dat interesseert? Op zich natuurlijk niet heel veel, maar hij neemt andere Gobsmag-favo Songs of Boda mee als support. Dus mocht je toevallig in de buurt zijn: ga dat zien/horen!
Ruim twee weekjes is-ie uit, het nieuwe album van held Daniel Norgren. Alabursy is zijn vijfde volledige studio-album en wat ons betreft kan deze weleens uitgroeien tot ons lievelingsalbum van de Zweed.
Daniel Norgren laat zich overigens lastig in een hokje plaatsen. Blues, gospel, folk en country passeren op een gemiddeld album allemaal de revue. Af en toe laat Norgren zich ook verleiden tot muzikale experimentjes, zoals te horen op tracks als Go Play With Him en Driving Ghost Out Of Black Buck With A Weld (afkomstig van zijn vorige plaat, Buck). Een paar minuten lang vol met vage geluiden waar we geen instrument in kunnen herkennen. Dat wisselt hij dan weer af met het betere gitaarwerk in Whatever Turns You On.
Op zijn nieuwste langspeler doet Norgren het wat rustiger aan. Begrijp ons niet verkeerd, dat zegt niets, maar dan ook niets, over de kwaliteit. Alabursy is namelijk een waar meesterwerk, als je het ons vraagt. Sfeervolle folk die ons doet denken aan The Deep Dark Woods en Fleet Foxes. Zelf zegt hij: Alabursy is a black and white journey through an almost archaic landscape marked by death and loneliness.”
Absoluut prijsnummer van de plaat is wat ons betreft Like There Was A Door. Maar omdat deze alweer een paar maandjes op Youtube staat verrassen we je vandaag met de nieuwste “video”, die van Why May I Not Go Out And Climb The Trees? Simon & Garfunkel, anyone?
Komende week heb je trouwens de kans om de beste man live te aanschouwen. En dat raden we je van harte aan, want de live-reputatie van de man is er eentje. Zien is geloven: Though it Aches.
04-05: Hedon, Zwolle
09-05: Tolhuistuin, Amsterdam
10-05: Doornroosje, Nijmegen
11-05: Vera, Groningen
19-06: Best Kept Secret, Hilvarenbeek
Het is inmiddels al weer meer dan een jaar geleden dat we het liedje St. Peters van Champs een heel dikke 8.2 gaven. We schreven toen over hun debuutplaat Down Like Gold. Sindsdien zijn we vier keer naar de “Free Record Shop” geweest om een nieuw cd’tje te kopen omdat we de oude versleten hadden. Wat een prachtplaat!
Met veel vreugd kunnen we je dan ook melden dat het met hun nieuwe plaat VAMALA waarschijnlijk dezelfde kant op gaat. Jawel, VAMALA met hoofdletters (“I like letters the same height,” aldus Michael Champion). Het klinkt nog altijd overwegend als pre-disco Bee Gees met Simon & Garfunkel al hartenpijn galmend in de kerk (liedje Desire), maar we horen nu ook uitstapjes naar Asaf Avidan (Sophia), Coldplay (Blood) en wat meer elektronica (Vamala).
Liedjes De Balfron Tower en 3,000 miles winnen de schoonheidsprijs. Met afstand (no pun intended). Op het scorebord belandt echter toch de nieuwe single Vamala. Gewoon omdat het toch net iets meer ‘rockt’. Maar je snapt het, we kunnen je de hele plaat warm aanbevelen.
