Uit Cincinnati, Ohio komt een nieuwe band die we goed in de gaten houden: Carriers. Debuutalbum Now Is The Time For Loving Me, Yourself & Everyone Else verschijnt 9 augustus a.s. en dat kan weleens een heel fijne gaan worden. Aan de support zal het in ieder geval niet liggen: Sharon van Etten tipt de band regelmatig en John Curley (van The Afghan Whigs) speelt bass op gloednieuwe (en geweldig zijnde) single Make It Right (en schreef ook mee en produceerde ‘m ook). En dat drumgeluid? Jawel, dat is inderdaad Bryan Devendorf van The National. Hij speelt op elk liedje van het album.
Tag: <span>Sharon van Etten</span>
Holly Redford Jones komt uit Londen en stuurde met Bonjour Madame een nogal ‘laid-back, mellow rocker’ op. Horen we een heel klein beetje Sharon van Etten? Of is het meer bluesy? Anyway, we vinden Holly iemand om in de gaten te houden, want ze is pas twee liedjes onderweg (na Big Blue Sky)
In 2015 debuteerde de Nieuw-Zeelandse songwriter Nadia Reid met Listen To The Formation, Look For The Signs. Een prachtige plaat, die ook goede kritieken oogstte in Amerika en Engeland. Over een maandje verschijnt met Preservation een opvolger. Huidige single ‘Richard’ is een wonderschoon voorproefje.
Samen met het ook al beschikbare The Arrow And The Aim horen we dat Reid op de aankomende nieuwe worp gaat voor een voller geluid, ten opzichte van het eerder genoemde debuut. Iets minder Laura Marling en country, iets meer Sharon van Etten en The National. Dat zit ‘m vooral in het (heerlijk triest galmende) elektrische gitaargeluid en de doffe klappen van de drummer. En een fijn openingszin dat het liedje opent als een kort verhaal: “Richard likes the sound of his own voice by the kitchen in the mirror.”
Heel mooi dit.
Een jaar geleden maakte ze haar debuut op Gobsmag: Bryde. Drie liedjes had ze toen uit en we namen het woord veelbelovend in de mond. Inmiddels is ze al twee EP’tjes verder. De nieuwste, handig EP2 getiteld, ligt er sinds begin november. Single ‘Honey’ is te gek.
Het EP’tje laat goed horen dat Bryde (geboren in Wales, woonachtig in Londen) zowel fierce als fragile is. ‘Honey’ is woest (“I’m like that slow dance you never learned/ I’m growing armor under my skin”) en speels (met een lead solo van Bill Ryder-Jones, gitarist van The Coral en in indie-kringen een hoog aangeschreven producer). Afsluiter ‘Transparent‘, met een Ben Howard feel, is daarentegen wellicht een van de breekbaarste liedjes van het jaar (“I can’t save you from yourself.”)
Inmiddels is Bryde al weer in de studie voor nieuw werk, dat in februari moet uitkomen. En dan kan het ineens wel heel hard gaan, want dat ze een groot talent is, moge nu wel duidelijk zijn.
Slechts drie liedjes heeft Londense Bryde online staan, maar het is voor ons genoeg om heel enthousiast over te worden. Allermooiste van de drie moet debuutsingle Wait zijn.
Wie is Bryde? Op haar Facebook omschrijft ze het in één zin: Bryde is a girl & an electric guitar singing fierce & fragile songs. Als we het niet al te letterlijk nemen (je kunt nu eenmaal niet een meisje én een gitaar zijn) zijn we het er helemaal mee eens. Vooral over dat breekbare, dat belachelijk goed voelbaar is in het eerder genoemde Wait. “Sinister and uneasy as it is hauntingly beautiful,” noemt de ingehuurde PR manager het liedje.
U begrijpt: Bryde klinkt ons veelbelovend in de oren. En we staan natuurlijk niet alleen: onlangs was ze te gast bij BBC Radio London en draaide BBC Radio 1 zeer recent ook deze eerste single, die gemaakt lijkt te zijn voor deze donkere dagen.
Mensen, wat mooi. “It’s a delicate thing…”
De Schotse muzikante Rachel Sermanni houden wij al een tijdje goed in de gaten op de Gobsmag redactie. Goed nieuws dan ook dat op 10 juli haar tweede studioalbum het licht zal zien: Tied To The Moon.
Het is de opvolger van het in 2012 verschenen debuut Under Mountains. Een schitterend album waarop ze niet alleen bij grote vlagen klinkt als Joni Mitchell, maar waarmee ze ook iemand als Elbow frontman Guy Garvey deed verleiden het volgende te zeggen: “Really, really something special. She’s amazing. Listen to her voice. Quite astonishing.”
Dat debuut kreeg vorig jaar opvolging van zowel een fijn EP’tje (Everything Changes met een adembenemend mooie titeltrack) als een sfeervol live album (Live In Dawson City).
Dit jaar met Tied To The Moon een nieuw hoofdstuk. Eerste single Tractor laat namelijk meteen horen dat Rachel toe was aan iets anders, want hey, zijn dat elektrische gitaren? En wauw, is dat een gruizige gitaarsolo? Verrassend, even wennen, maar vooral heel sterk.
Dit is het enige dat staat op de Facebookpagina van de Amerikaanse singer/songwriter Liza Anne onder het kopje biografie: “I feel things deeply and then I sing them sweetly.” Soms heb je inderdaad niet veel meer woorden nodig.
Toch hier even wat meer informatie, want zo zijn wij dan ook wel weer. Liza Anne komt uit Nashville en brengt 19 mei haar nieuwe album uit: TWO. De plaat verschijnt in eigen beheer en is de opvolger van het mooie, in beperkte kring opgepikte debuut The Colder Months uit 2014 (check bijvoorbeeld de prachtige titeltrack).
Met dat debuutalbum onder de arm deed ze in 2014 veel shows in Amerika, van kleine zaaltjes tot huiskamers. Independent als ze is, boekte ze die allemaal zelf. Op uitnodiging van het Londense label Communion (opgericht door Mumford & Sons kerel Ben Lovett) kwam ze naar de Britse hoofdstad en speelde ze niet veel later ook op het hoofdkantoor van Soundcloud, in Berlijn. 2015 bracht ook al wat moois: iTunes Music gooide nieuw liedje ‘Room’ in de New Artist Spotlight en ze mocht openen voor buzz artiest FYFE in Londen.
Nieuwe plaat TWO is een stap vooruit en zal ongetwijfeld haar carrière een goed vervolg geven. “On TWO Liza strives to find the balance between staying authentic to her folk/singer-songwriter roots, and experimenting with fuller instrumentation and layered sounds,” schrijft de ingehuurde promomachine en na een eerste draairondje weten wij al dat het haar goed gelukt is.
Voorproefjes Room (“I should have known you didn’t want me, you never had room to want me”) en Take It Back (“I would rather have it fall apart than act like we’re on solid ground”) moeten je doen beseffen dat het nu de hoogste tijd is om aan te haken. Liza Anne, dames & heren.
De Amerikaanse muzikante Kate Stables is al een tijdje bezig onder de naam This Is The Kit. Reeds drie langspelers en een EP verschenen er sinds 2008 (Leuk detail: haar debuutplaat heet Krulle Bol). Met elke release verovert ze nieuwe zieltjes en met de begin april verschijnende plaat Bashed Out kan het weleens helemaal los gaan.
Het nieuwe album verschijnt op Brassland Records, het label van The National broertjes Aaron en Bryce Dessner. Het was ook Aaron die de rol van producer op zich nam tijdens het opnameproces. Hij zag Kate een keertje spelen, raakte onder de indruk, nodigde haar uit als voorprogramma van zijn band en kroop uiteindelijk achter de knoppen.
Aaron is echter niet de enige die de potentie van Kate ziet. Ze mocht ook al mee op tour met artiesten als Jose Gonzales, Alexi Murdoch, Iron & Wine én Gobsmag lieveling Sharon van Etten, die This Is The Kit ook weleens noemt in interviews als haar favoriete nieuwe ontdekking. Het blijft echter niet bij woorden, want op het nieuwe album Bashed Out horen we gastbijdrages van de The National broertjes, Benjamin Lanz (Beirut), Thomas Bartlett (Doveman, The Gloaming) en Matt Barrick (The Walkmen).
Kortom: de sterren staan goed.
25 februari speelt This Is The Kit in Paradiso (Amsterdam).