Maandagochtend en je wilt nog niet zoveel gezeik aan je hoofd. We get that. Daarom ook een rustige #newmusic-tip deze ochtend: het prachtige Going Steady van North Americans, het pseudoniem van Patrick McDermott. Het is de titeltrack van z’n aankomende derde album, waarop hij hulp kreeg van oa Dylan Baldi (Cloud Nothings) en Julianna Barwick. “This record was dreamed up in those moments where nothing else matters outside of what’s directly around you and the company you keep,” vertelt McDermott op Stereogum en op een maandagochtend kun je daar alleen maar naar verlangen.
Tag: <span>Ryley Walker</span>
Bijna 2 jaar geleden schreven we over The Dead Tongues. ‘Wildflower Perfume’ klonk wat ons betreft als een mooie mix tussen The Deep Dark Woods en Ryley Walker en vonden we op de briljante plaat Montana. Ook leuk om te weten: Ryan Gustafson, man achter The Dead Tongues, speelt gitaar in de tourband van Hiss Golden Messenger. Interessante kerel trouwens, die Gustafson. Hij woonde ooit in een verbouwde schoolbus, met het idee om door heel Amerika te reizen. Goed plan, maar hij kwam al gauw zonder benzinegeld te zitten. Momenteel woont hij in de bossen van Asheville, in een camper.
Afijn, afgelopen vrijdag verscheen een nieuwe plaat: Unsung Passage. Daarop onder andere het prachtige liedje Pale November Dew.
Toegegeven, we zoeken niet vaak naar nieuwe muziek in Frankrijk. Sowieso niet letterlijk in Frankrijk natuurlijk, maar ook niet vanuit onze luie bureaustoel in Rotterdam naar Franse bands. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, bijvoorbeeld de mannen van AaRON. En sinds kort wat ons betreft ook Fingers & Cream. Heel veel kunnen we niet over ze vertellen (hun site en bio zijn in het Frans), maar single John Lingers maakte indruk op ons. Niet in de laatste plaats omdat we moesten denken aan helden als Israel Nash, Torgeir Waldemar en Ryley Walker.
Als het goed is is er ook al een EP uit, waar liefde John Lingers op staat. Wij kunnen ‘m alleen niet vinden in Spotify. Ook de iTunes Store laat verstek gaan. Gevalletje chauvinistische release? Enfin, onze interesse in de band is gewekt.
Bio’s hoeven we niet lang te zijn. Dat bewijzen de heren van het Londense Wooden Maria. Hun bio luidt namelijk als volgt: “London-based alt. rock/folk project.” Punt. Het maakte ons toch nieuwsgierig. En omdat de heren slechts 1 EP met 4 nummer uit hebben wilde wij best 20 minuutjes tijd vrijmaken om hun hele oeuvre eens door te nemen.
En wat bleek? Wooden Maria maakt uiterst herfstachtige muziek. Duister, onheilspellend. Met vlagen van Ryley Walker, Jonathan Wilson (met zwaardere stem) maar vooral ook gewoon Wooden Maria.
Luister bijvoorbeeld eens naar de track Anastasia.
The black witch is stirring
My ears are burning
The black witch is stirring
My words are slurring
The black witch is stirring
My eyes are blurring.
Prachtig, nietwaar? De hele EP staat op Soundcloud, doe er je voordeel mee een dezer dagen: https://soundcloud.com/woodenmaria/sets/well-wisher-ep
Een banjo en een viool. Nee, niet weglopen! We hebben niet de nieuwe single van Mumford & Sons. We gaan het vandaag hebben over The Dead Tongues. Dat is namelijk een te gekke band uit Amerika. Nou ja, band: “The Dead Tongues is a project of Ryan Gustafson a singer-songwriter, musician, and producer.”
Begin dit jaar (maart) dropte The Dead Tongues / Ryan een nieuwe plaat, Montana. Die plaat ziet er niet alleen uit alsof hij in een vervallen hutje is opgenomen, zo klinkt hij ook. En daar houden we van. Neem nou bijvoorbeeld het nummer Wildflower Perfume. Daar hoor je toch gewoon wat Deep Dark Woods en Ryley Walker?
Overigens opende hij onlangs wat shows voor Hiss Golden Messenger. Snappen we wel, die keuze. Hopelijk binnenkort ook eens aan deze kant van de oceaan.
Niet geschoten is altijd mis, moeten de mannen van het Engelse Black Severn hebben gedacht toen ze single ‘Seven‘ opstuurden. Of we even wilden luisteren. Sure! En wat bleek? Klinkt te gek dus.
We vinden de track wel een beetje in de categorie Rob Klerkx & the Secret vallen. Precies: psychedelisch, akoestisch en onheilspellend. Mensen die van Jonathan Wilson houden zitten dan ook goed. Maar: we horen ook wel een klein beetje James Blake (die intro) en The Heavy (stampen!). Je snapt het, Black Severn laat zich niet makkelijk samenvatten. Maar is dat niet juist de charme? Voor ons wel in ieder geval.
Dus maak 7 minuut 13 vrij in je agenda en laat ons weten wat je ervan vindt.
Rob Klerkx is een drukbezet man. Hij drumt namelijk voor bands als MOKE en Paulusma. Ook gaat hij door het leven als trots lid van de Nashville Songwriters Association International. Wat dat precies betekent weten we niet, maar het klinkt indrukwekkend. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is maakt hij sinds 2006 ook muziek met een 6-koppige band, the Secret. Hun naam? Rob Klerkx and The Secret.
En het wordt nog drukker. Rob Klerkx and The Secret komen namelijk net uit de befaamde IJLand Studio in Amsterdam. Reden? Een live-plaat opnemen. In 1 sessie stonden ze erop, 10 tracks. En die tracks hebben ze gebundeld in het album Live At The IJLand Studio. Wij snappen waar deze naam vandaan komt.
We hadden een flinke dosis alt. country / americana verwacht. Niets is echter minder waar. We horen een hoop psychedelische gitaarmuziek. Een beetje zoals Ryley Walker en Israel Nash die ook zouden kunnen maken. Of Jonathan Wilson. Maar dan gewoon uit Amsterdam. Vind vandaag nog 10 minuut 24 in je agenda en kijk en luister maar eens naar het heerlijke Come Home. En als je dan nog 7.32 minuten over hebt, schakel dan door naar Virginia.
Uit de stal van een van onze favoriete platenlabels Paradise of Bachelors (oa Hiss Golden Messenger en Steve Gunn) verschijnt met For Use And Delight eind deze week een nieuwe plaat van Nashville-based country-rockers Promised Land Sound.
Het is de opvolger van het in 2013 verschenen Promised Land Sound (single Empty Vase gaven we destijds een dikke 8). En over die plaat zei men: “what the Byrds might have sounded had Gram Parsons joined the band a year or two earlier.”
Op nieuwe plaat For Use And Delight gaat de band meer de psychedelische kant op, met een dromerig randje. En dat is helemaal niet erg. Denk aan Ryley Walker meets Strand of Oaks. Zeker aan het einde van single She Takes Me There.
Het moge duidelijk zijn: wij kunnen niet wachten op dat album.
