Tag: <span>Prefab Sprout</span>

Now then kids, time for a ballad. Maar Yours, Girl van jingle-jangle-band Honey Moon (Londen) is eigenlijk wel iets meer dan dat. Want het verrast (dat doet een ballad nooit) en is misschien een tik hoogdravend, jazzy zelfs (en dat is een ballad nooit). Neemt niet weg dat zanger Jack maar door blijft gaan over verlangen, onzekerheid en hartzeer (zoals altijd bij een ballad). En dat is helemaal niet erg. Honey Moon wil gewoon héél erg graag de jouwe zijn.

Romantiek van de oude school dus, maar dan gebracht met muziek van nu: dromerige pop. ‘One for the lovers,’ zegt Jack daarover. En ook: ‘Yours, Girl’ is probably the most direct and heartfelt part of the EP; it shoots straight down the ballad barrel.’ Die quote is bedoeld om deze alinea te vullen, maar het zorgt ook voor een bruggetje naar Heist or Hit, een label uit Manchester, waar het nieuwe EP-tje Four More From op zal verschijnen (en waarop vroeger ook werk van onze I Am Oak op verscheen).

I don’t know
If I could ever be yours, girl

Of Jack het meisje uiteindelijk krijgt? Weten we niet. Maar zijn bandje heeft wel een beetje van onze harten gestolen.

https://soundcloud.com/honeymoonuk/yours-girl/

Nieuwe muziek

Wij houden ervan als muziek en beelden bij elkaar komen in een minuut of drie. De clip voor Sozialisiert in der BRD van Botschaft (Hamburg/Berlijn) is een goed voorbeeld: een montage van oude homevideo’s en fragmenten van televisieprogramma’s uit diezelfde periode.

Maar er zit natuurlijk ook een botschaft achter Sozialisiert in der BRD. Het is bedoeld als kritiek op het schoolsysteem in Duitsland en het gevoel dat je al op jonge leeftijd wordt voorbereid op een rol in een kapitalistisch systeem. Maar ja. Wat weten wij daar nou van? Wij horen alleen hele fijne Prefab Sprout- en The Blue Nile-achtige deuntjes en denken gewoon een beetje aan vroeger.

Nieuwe muziek

Laat de herfst maar komen. Het mag onderhand wel een keer. Tom Christie (Fraternal Twin) brengt ons alvast in de stemming met Big Dipper; zo’n liedje waarbij je door de motregen, over trottoirs vol bladeren, naar een winderig perron wilt lopen om de laatste trein te halen. Zoiets.

Big Dipper schreef Tom tijdens het jaar dat hij in New Jersey woonde. Het gaat over de tekortkomingen op het gebied van communicatie en woorden. ‘So much of our experience can be so subjective, it can feel totally impossible sometimes to convey the truth as you see it.’ Het komt op zijn tweede album (Homeworlding) en verschijnt op het kleine label dat Nathan Williams van Wavves oprichtte (Ghost Ramp).

Hoor je het sprankje speelsheid tussen de melancholie? Doet ons denken aan de betere bands uit de jaren ’80. Maar ook aan andere doe-het-zelf muzikanten die je nog steeds nergens hoort (maar bij ons wel). En het klinkt zo vertrouwd. Alsof je het eerder hebt gehoord. Alsof het elk jaar terugkomt. Als de herfst begint.

Nieuwe muziek