Will Stewart komt uit Birmingham, Alambama. Een plek met aardig wat (nare) historie. Will was zo tof om ons liedje Southern Raphael te sturen. En we kunnen bijna niet anders dan dat liedje op repeat zetten. Bijvoorbeeld omdat we er heerlijke Paul Simon vibe bij krijgen. En misschien ook een beetje Calexico?
Meer horen? Dat kan op de gisteren verschenen EP Way Gone. Maar begin eens lekker met Southern Raphael.
Gizmo Varillas: het klinkt Spaans en dat is het dan ook. Geboren in Santander en via Bilbao, woont de jonge muzikant inmiddels in Engeland. Eerst in Cardiff, als student filmmaker, en nu in Londen. Als muzikant is-ie nu echter aan het doorbreken.
Het was een (in eerste instantie) verloren zomer die Gizmo naar het goud bracht. Op vakantie in Zuid-Frankrijk speelde hij op straat voedsel en onderdak bij elkaar. Dat ging zo voorspoedig dat hij steeds meer vertrouwen kreeg in een carrière als muzikant. Niet veel later kwamen er ook bemoedigende bericht van een artiest als Gavin James, met wie hij zowaar mee op tour mocht door Europe. Ook mocht-ie daarna met Jack Savoretti (scoorde tweeënhalf jaar geleden een dikke 8.6 bij ons).
En nu is het dan tijd om het zelf te doen. Na een EP’tje, verscheen in 2016 met El Dorado een eerste langspeler. In Engeland kreegt het z’n hoofd boven het maaiveld uit. “Hugely talented,” zei Tom Robinson van BBC 6 Music. “The songwriter has pieced together a series of sunshine hymns, bizarrely contagious and wholly unique nuggets of summertime joy,” schreef CLASH.
Eerlijk is eerlijk, het plaatje was ons niet opgevallen. Dat wil zeggen: niemand heeft het ons laten horen. Geen promoter, geen algoritme. Bij het inluisteren van de komende Eurosonic editie kwamen we voor het eerst met Gizmo in aanraking. En met ‘Freedom For A Change’ was het meteen raak. Een cirkel in het blokkenschema.
Vraagje in de mailbox: Of wij het gloednieuwe liedje I Don’t Know Where Time Goes van de Deense singer/songwriter Jakob Bruno in première willen gooien. Na een eerste luisterbeurt hadden wij ons antwoord meteen al paraat: Dacht het wel, ja.
Jakob Bruno is 25 jaar jong en muzikaal beïnvloedt door de pysch folk en dromerige popmuziek uit de 60’s. En de multi-instrumentalist die hij is, bespeelt hij alle instrumenten op zijn opnames.
Het sterke I Don’t Know Where Time Goes is de opvolger van de eerder verschenen en eveneens meer dan prima zijnde liedjes Labyrinth – Like Mind en Melting Colours. U begrijpt: Jakob Bruno gaan we goed in de gaten houden.
Een tijdje terug maakten wij hier op de redactie kennis met Rayland Baxter. Vandaag is de tijd daar om ook jou kennis te laten maken met deze jongeman uit Nashville. In 2012 bracht hij de plaat Feathers & Fishhooks uit. Die plaat verscheen op het illustere ATO label (Alabama Shakes, Benjamin Booker, Midlake en vele anderen). In augustus van dit jaar verschijnt de opvolger, Imaginary Man. Van dat album is hier alvast de track Mr. Rodriguez.
Dat nummer gaat over Sixto Rodriguez. Je weet wel, Sugar Man. Daarover zegt Baxter:
I was imagining what it was like to walk through Detroit with Rodriguez. And if he and I were to have a story or two. Maybe he would hand off the torch to me and say, ‘Good luck, kid.’ And the rest of the song goes into detail about a couple in love working hard for each other, but eventually passing their wisdom on to the children they created.
Bucky Baxter, de pa van Rayland, was trouwens ook geen onverdienstelijk muzikant. Zo speelde hij back in the days oa met bands als REM, Ryan Adams én speelde hij pedal steel voor niemand minder dan Bob Dylan. En nu dus ook op het album van zijn zoon. Mooi he? Rayland Baxter houdt er sowieso een prima rijtje vrienden op na. Zo horen we Matt Vazquez (Delta Spirit) op backing vocals en werd het album geproduceerd door gasten die ook werkten met Deer Tick, Andrew Combs en Robert Ellis…
