Dat verwacht je niet uit Nashville; een kraut-disco-post-punk meesterwerkje dat doet denken aan fijne dingen van Parquet Courts. Of de wedergeboorte van Devo. Kortom, een lekkere dosis dwarsheid in het schemergebied tussen pop en experiment. En daar zijn best veel bands groot mee geworden. Die kant lijkt ook Faux Ferocious ook op te gaan (check Good Times Ahead ook eens); getekend bij het label van Danger Mouse en hulp van Black Key Patrick Carney. Maar voor de rest leggen we er No Pressure op, hoor.
Tag: <span>Parquet Courts</span>
Komt-ie aan hoor. De langverwachte eerste langspeelplaat van de Australische band Rolling Blackouts Coastal Fever. Het magistrale nummer An Air Conditioned Man is al de derde track die je kunt beluisteren van het debuutalbum (Hope Downs). Maar deze is speciaal. Deze wil je horen. Vaker. Harder. Nog een keer. Deze wil je horen als je zonder plan in een auto stapt. Deze wil je horen omdat je van gitaren houdt. Deze wil je horen wanneer je denkt aan toen. Omdat je langs het muurtje loopt waar ‘you first kissed her against’. Hoe kun je het vergeten?
Or was it over there?
Did it ever matter in the first place?
Does she still think about it now and then?
Deze wil je horen in een zomerse nacht, op een strand. Deze wil je horen als een vergadering te lang duurt. Deze wil je horen als er langzaam een beetje paniek in je kruipt. Als je je realiseert dat je wat verloren hebt. Deze wil je horen als de bandjes van je racefiets zoeven over het asfalt van een dijk. Deze wil je horen tijdens een festival, als je in het gras ligt. Iemand kriebelt je met een grassprietje. Maar dat is ok. Het is goed zo. Je bent voor even niet die Air Conditioned Man. Je bent koel. Met alles.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=pK2usB-nCwc[/embedyt]
Tikkie laat. Maar er wordt nog steeds verdomd weinig geschreven over Lewsberg. Ook in Nederland. Dus hier alsnog die luie, repetitieve single mét verhaal van die nieuwe Rotterdamse band; Non-fiction Writer. Dan haalt ie misschien je jaarlijstje nog.
He loved to talk
But he hated conversation
Je had misschien wat meer ‘op het randje’ verwacht van een band met (ex) leden van Rats On Rafts, Venus Tropicaux, Bonne Aparte en Boring Pop. Wat explosiever misschien. Maar juist die eigenzinnige loomheid (we weigeren het arty te noemen) tilt Non-fiction Writer ver boven de middelmatigheid. Het is heerlijk.
Because he loved to watch
But he would die for imagination
Arie (van Vliet, voorheen frontman van die schromelijk onderschatte band Boring Pop) zingpraat over een wonderlijke ontmoeting tussen een schrijver en een meisje. En wij smullen ervan.
He said; there are so many things that have disappointed me
And soon, one of them, is you
Liverpool is een goede plaats om vandaan te komen als band. Hooton Tennis Club staat wat dat betreft dan al met 1-0 voor. Als je dan ook nog met een fijne kneiter als ‘Jasper‘ komt, draait ons scorebord overuren.
Het is hun debuutsingle, geproduceerd door Bill Ryder Jones van The Coral, die de tennisjongens voor de opnames meenam naar het huis van zijn moeder. En waarom ook niet. Een platencontract is inmiddels getekend bij het prima label Heavenly (oa Mark Lanegan, Temples, The Head And The Heart…) waarmee we kunnen spreken van een veelbelovende start voor Hooton Tennis Club.
Om af te ronden een mooie quote van Alexis Petridis, muziekjournalist van de Guardian: “What sounds like a lyrical eulogy to a late friend set to lovely, languid, vaguely Teenage Fanclubbish music.”
We hadden het niet beter kunnen zeggen, dus we proberen het niet eens. Maestro, muziek:
