Millar Jukes is een man van weinig woorden. Geen bio, geen begeleidend tekstje. Gewoon een bericht met liedje Fire. We zijn de moeilijkste niet, dus gaven het nummer een kans. En wat we hoorden vonden we vrijwel meteen te gek. Paolo Nutini meets Jake Bugg en The Monophonics.
Tag: <span>Paolo Nutini</span>
Want zeg nou zelf, stilzitten op I Think She Lied is toch gewoon lastig? Een Gotye- / Paulo Nutini-achtig liedje. Of voor liefhebbers van Ben Lee, Ben Kweller en Ben Folds. Of andere songwriters die niet Ben heten.
De bio van Tiny Towers is trouwens ook heerlijk overzichtelijk:
He’s been in bands who dallied on the fringes of the music scene in the 2000s. A potted history:
- Formed a band at school aged 15
- Moved to London
- Played in all those places with sticky floors and toilet cubicles without doors
- Had his music played on Radio 1, 6 Music etc
- Got excited
- Got disappointed
- Moved home again
- Got married, had kids
- Now writes and produces in his home studio in the Shropshire countryside
Is er meer te zeggen? Wat ons betreft niet. Tijd om te luisteren!
Qwill, oftewel Jesse Ciarmataro, is een singer songwriter, producer en DJ uit Salem, Massachusetts. En zijn stem, daar moeten we het even over hebben. Krachtig, soulvol, Paolo Nutini-like. Gecombineerd met een funky groove krijg je dan liedje Gotta Know. Staat hier al de hele dag op repeat.
Onlangs verscheen met Singing To Strangers een prima nieuwe plaat van de Italiaanse Engelsman Jack Savoretti. En met prima bedoelen we: “Jack Savoretti scores his first Number 1 on the Official Albums Chart“. Prijsnummer van die plaat is wat ons betreft het epische Going Home. Beheerst begin op de piano en dan toewerken naar een waanzinnige laatste minuut waar je omver wordt geblazen door zowel toeters als die heerlijk rauwe stem van Savoretti (die ons wederom doet denken aan die van Paolo Nutini). Ook fijn: rond 2:45 als Joe Cocker ineens lijkt opgestaan (dat orgeltje, die uithaal). Heerlijk dit.
Jack Savoretti speelt 1 mei in Amsterdam (de Melkweg)
Waarom? Omdat de track het beste houdt tussen Paolo Nutini, Rhys Lewis en Lewis Capaldi. En dan een prima blues-deuntje erbij.
Ruim 1,5 jaar geleden noemden we Kaleo “de IJslandse Joe Bonamassa met singer-songwriter genen en indie-ambities.” De reden daarvoor was de meer dan catchy single Pour Sugar On Me. Daar was het bluesrock wat de klok sloeg, maar hoorden we ook Bon Iver, Asgeir en Sigur Ros. Een maandje geleden bracht Kaleo een nieuwe plaat, A/B uit. En wat we op die plaat hoorden deed ons hart wederom sneller kloppen.
En dan hebben we het met name over het liedje Way Down We Go. Want dit is een prachtige manier om je 3 minuut 40 door te komen. We horen wat Hozier, Brother & Bones en het zou zomaar ook een cover van Paolo Nutini kunnen zijn (in de stijl van Iron Sky). En daar hoort natuurlijk een flink cijfer bij.
Wat we verder horen op de plaat? The Delta Saints (op opener No Good), Robert Johnson (Broken Bones) en Bon Iver (All The Pretty Girls). Wederom een schizofrene plaat dus. Maar ons hoor je niet klagen. Stuk voor stuk is het puik werk.
De single is al een tijdje uit, maar omdat we het zo’n belachelijk goed liedje vinden, gooien we ‘m alsnog op het Scorebord: The Other Side Of Love van Jack Savoretti. Het is afkomstig van z’n begin deze maand verschenen nieuwe album Written In Scars.
Jack komt van ver. In 2007 debuteerde hij met het in eigen beheer verschenen Between The Minds. Helaas wist die plaat te weinig potten breken en bleef een doorbraak uit. Tel daarbij op dat de Italiaanse Engelsman met de geweldige stem net vader was geworden en al z’n geld was kwijtgeraakt aan een slopende rechtszaak met zijn inmiddels ex-manager en je snapt dat hij even helemaal klaar was met de muziekwereld. Hij overwoog serieus om er een punt achter te zetten en een normale baan te nemen.
Maar het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. “As soon as I said, ‘screw this’, I couldn’t stop writing,” vertelt Jack. “I wrote out of anger, although the songs were more of a cry for help. It was the best, most personal music I’d ever made. I realised I had really learnt how to write, how to express exactly what was in my head.”
Die liedjes komen op Before The Storm, zijn tweede album, uitgekomen in 2011. En dan valt alles ineens op z’n plek, scoort-ie een hit met Take Me Home en is de doorbraak daar.
Met het dit jaar verschenen Written In Scars pakt Jack Savoretti stevig door. Hulp krijgt hij van big guns als Sam Dixon (musical director van Adele, schrijfpartner van Sia) en Matt Benbrook (werkte met oa Paolo Nutini, Jake Bugg en Faithless). Inspiratie haalt Jack bij oude helden: “Most of my musical influences come from my parents,” says Savoretti, “My mum was into The Eagles, Crosby Stills & Nash and Motown. My dad played mostly Italian music from the ‘60s and ‘70s. In the past I suppressed that as an influence but, for the first time, on these songs, it appeared.’”
Het resultaat is een bijzonder overtuigende plaat met prijsnummers als Back To Me, Don’t Mind Me, Wasted (met Lissie) en kneiter van een knoeperd The Other Side Of Love. Dus ja, ga ‘m zien op 15 september in het knusse Bitterzoet in Amsterdam.
Bobby Bazini, dat allitereert lekker. En dat niet alleen, de muziek die deze uit Quebec afkomstige jongeman maakt klinkt ook prima. Blue-eyed soul, een beetje in de traditie van iemand als Marc Broussard en Luca Sapio. Eind september bracht Bobby zijn tweede album Where I Belong uit.
Dat het wel goed zit met de soul-invloeden blijkt uit de lijst van muzikanten die meespeelden op de plaat. Wat te denken van Jack Ashford (drummer bij Motown-helden The Funk Brothers) en Booker T (je weet wel, van Green Onions).
Soms neigt de plaat wat teveel naar singer-songwriter. Wij veren echter weer op bij de soulvollere nummers. Luister bijvoorbeeld eens naar Where I Belong. En horen we Paolo Nutini in Cold Cold Heart? Prijsnummer is wat ons betreft echter Heavy Love, en dan met name de fijne one-taker die hij opnam en op zijn VEVO-kanaal gooide.
