The Teskey Brothers, natuurlijk geen onbekende naam meer. Liefhebbers van bands als St. Paul & the Broken Bones, of klassiekers als Otis Redding en Wilson Pickett hebben hen massaal gevonden. En volkomen terecht! Album Half Mile Harvest ging dan ook door het dak in 2018.
Nieuwe liedje Hold Me gaat door waar Half Mile Harvest ophield. Heerlijke, retro soul met een goede dosis Stax / Motown vibe.
We houden van soul! (ook al hebben we het zelf niet). Daarom werden we eigenlijk meteen verliefd op de sound van Josh Hoyer & Soul Colossal. James Brown meets Otis Redding (aldus de briljante collega’s van No Depression). Geïnspireerd door Stax, Motown, Muscle Shoals en New Orleans. Hatsa!
Bijna 2 jaar op de kop af geleden schreven we over Hollis Brown. Een korte opfriscursus: “Hollis Brown is an American Rock ‘n’ Roll band. Named after a Bob Dylan song, The Ballad of Hollis Brown.” Het liedje Wait For Me Virginia verscheen toen op Spotify, een album was er nog niet. Inmiddels weten we dat die track op het prachtalbum 3 Shots staat. Rock ’n Roll, ’60’s (denk Creedence Clearwater Revival, The Rolling Stones, maar ook wat Black Keys) schreven we destijds in al onze wijsheid.
Afgelopen vrijdag verscheen er ineens een nieuwe EP op Spotify: Cluster of Pearls. Om eerlijk te zijn hadden we de memo dat er iets nieuws op komst was even gemist. Des te groter de verrassing. En wat een aangename. Hollis Brown gaat precies verder waar het was gebleven. Wat wij de lekkerste track vinden? Die gaat naar de ballad Don’t Want To Miss You. We horen daarop zelfs wat Gram Parsons en Otis Redding. Otis Redding? Jazeker. Daarover zegt de band:
The song is very R&B, which is a style of music we all love. I’m a huge Otis Redding fan—he’s one of my favorite voices. I even named my dog after him, so we were really going for it on this one.
Hollis Brown is ook een graag geziene gast in Nederland. Zo speelden ze op menig festival en deden ze zalen als Paradiso aan. En een nieuwe plaat betekent doorgaans een nieuwe tour. Zo ook hier. In oktober kun je ze weer op een aantal plekken bewonderen, warm aanbevolen door ons. Doe er je voordeel mee.
Eli Paperboy Reed is wellicht geen onbekende naam voor je. Zeker niet als je houdt van een flinke dosis dansbare soul. Alweer een aantal jaar geleden leverde hij twee meer dan prima albums af (Roll With You en Come and Get It). Zijn vorige plaat, Nights Like This, stelde hier nogal teleur. We vroegen ons ook weleens af of Eli Paperboy Reed the magic nog had.
Sinds twee weken hebben we daar het antwoord op: hij kan het nog! My Way Home is namelijk weer een ouderwets lekkere plaat. Dansbaar, rauw en de geest van Otis Redding is nooit ver weg. Een van de lekkerste nummers wat ons betreft is Cut Ya Down (ook bekend van Johnny Cash).
Net te laat voor de zomerfestivals, maar het zal ons niet verbazen wanneer Eli Paperboy Reed volgend jaar menig tent laat swingen.
“How Did I Get Through The Day.” Dat vraagt Har Mar Superstar zich sinds kort af. Althans, als we de titel van een van de tracks van hun nieuwe plaat, Best Summer Ever, mogen geloven. Op die plaat horen we Sean Tillman van tijd tot tijd Motown-vibes de ruimte inslingeren.
Maar dat is niet alles. Wat we lezen; “True to his album’s vision, Tillmann romps through ’50s bubblegum pop, ’60s soul, and retro synth-pop, all while managing to put his own lo-fi, vocal-forward spin on each style. The record sounds surprisingly cohesive despite these wandering influences and curiosities, and the endeavor finds Tillmann’s voice sounding deeper, rawer, and more vulnerable than ever.”
Een muzikale duizendpoot, zo u wilt.
How Did I Get Through The Day daarentegen is gewoon een heel klein, prachtig liedje. Zo eentje die in je hoofd gaat zitten. En als je je ogen dicht doet dan zou je je zelfs een versie van Otis Redding voor kunnen stellen. Wij in ieder geval wel. Jij ook?
Het is geen geheim dat Gobsmag iets heeft met baarden. Nou laat onze eigen gezichtsbeharing op bepaalde plekken nog te wensen over. Vandaar dat we het maar zoeken in muzikanten met baarden (en het liefst een gitaar). Zo waren daar al Stephen Ellis (Revere), Fink en William Fitzsimmons.
In de categorie baarden vandaag Adam Faucett. Geen hele bekende verschijning in Nederland, dus eerst maar eens een klein stukje duiding. Wat je moet weten: singer-songwriter, Arkansas, baard. Rootsy americana folk. Een beetje als Townes van Zand (Opossum), Jeff Buckley (het nummer Sparkman), maar op andere momenten horen we Otis (leest u mee, Blokhuis?).
Adam Faucett zou geen getalenteerde songwriter zijn als hij niet eerst op tournee ging met een aantal helden. Zo waren daar Jason Isbell en Damien Jurado. Inmiddels werkt hij aan een indrukwekkende solo-carriere en onlangs releasede hij langspeler Blind Water Finds Blind Water. Check zeker even liedjes als Day Drinker en Opossum.
Maar de absolute kneiter van een knoeperd is de track Melanie. Rustige drums om het nummer te openen. Prima, niks bijzonders. Maar dan komt die gitaar er in (‘komt die gitaar’ zou Evert ter Napel zeggen), gevolg door de hypnotiserende stem van Adam Faucett. Gewoon een prachtig, rauw album dat een erg welkome afwisseling is op de keurige pop-platen die onze bureau’s overspoelen.
Sluiten we af met een quote: “Nothing can prepare you for the sound that comes out of his mouth when he sings—or bellows—his stellar songwriting. It is a soulful power beyond belief.” – Paste Magazine. Hatsa!
