Cork en muziek is een gelukkige combinatie. Zo komt bijvoorbeeld Mick Flannery er vandaan. En daar kunnen we Neil O’Shea, alias The Nation Mourns aan toevoegen. Ook wel een beetje in hetzelfde genre. Donkere, stemmige, singer-songwriter. In de traditie van Tom Waits, Damien Rice, Nick Drake en Jackson C. Frank. Vinden we prachtig, zeker nu de bladeren als gekken naar beneden vallen.
Eerst en tot nu toe enige wapenfeit is de prachtige single Ogre.
Away With Birds is de nieuwe band van broers John en Pat Carrie. Van John Carrie kenden we al een paar prachtige singer/songwriterplaten (met Moor Green, maar ook solo), dus interesse voor deze nieuwe samenwerking was er meteen. De gebroeders Carrie namen het onlangs verschenen titelloze debuutalbum bijzonder low-key op: in een take op een zolderkamer. Misschien wel het mooiste liedje van deze breekbare, akoestische plaat is Boat By The River, dat zowel aan Neil Young als Nick Drake doet denken (die fluit!). Prachtig.
Ami Yares (New Jersey) is 38 en maakt naar eigen zeggen old new music. En inderdaad, liedje Hallelujah Bitters heeft iets retro’s (Black Keys) en spannends. Misschien vangt deze quote van Dave Tomar het allemaal nog wel het beste:
Ami’s songwriting chimes with mystery like an over-the-hills-and-far-away scavenger hunt through Nick Drake’s foot trunk, Paul Simon’s rec-room, and Allison Krauss’s tour bus (Dave Tomar, Independent Critic).
Je vindt het nummer trouwens op EP Begin To Begin Again. Warm aanbevolen door uw muziekredactie.
Eigenlijk zijn wij net parelvissers. Ja. Noem ons maar parelvissers. Zie ons met van die donkerblauwe kabeltruien, smoezelige petten en ruik ons: we stinken een beetje. Maar soms krijgen we een pareltje toegeworpen. Gewoon zo maar. Dan zitten we aan ons bureau, gecoiffeerd, gesoigneerd en welriekend en dan vinden we plots een linkje in de geheime mailbox, een linkje naar een album van Levi Noah op Bandcamp en daarop staat dan het prachtige Hospital Eye. En dat vinden we heel fijn. Niet alleen omdat we lui zijn, maar ook omdat er verdomd veel water is om in te vissen.
Levi Noah dus. Net zeventien is dit knakkertje uit Arnhem (echte naam Noah Baan) en internet (en een handjevol mensen, denken wij) is nu al verblijd met vier albums en vier ep’s vol spannende ik-doe-het-lekker-zelf-lo-fi-slaapkamer-pop. Van internationale allure. Vinden wij. En zijn laatste album Please Be Quiet is, tja, gewoon een pareltje. Van Death Star tot Castle. Het is piepklein en breekbaar (als Nick Drake soms) tot snerpend rauw (als Ben Gregory van Blaenavon soms) en intens alsof het uit de tenen komt (als Jeff Buckley soms) en dat alles komt eigenlijk perfect samen in Hospital Eye.
‘Hou dit gastje in de gaten’, waren de enige woorden in het mailtje bij dat linkje. Nou en of. Dat zou iedere muziekliefhebber moeten doen. Want we gaan écht nog van Levi Noah horen. Misschien in november al. Maar verwar hem niet met het Duitse popsterretje Noah Levi. Dat zou echt bijzonder jammer zijn. Dit is Levi Noah. Levi Noah. LEVI NOAH. Onthoud die naam (en luister dat album).
Het duo Luluc, bestaande uit Zoe Randell en Steven Hassett, komt oorspronkelijk uit Melbourne, maar opereert al een tijdje vanuit het hippe Brooklyn. Zo’n grote verrassing is het dus niet dat The National leden Matt Berninger en Aaron Dessner groot fan zijn Ook zo’n mooi verhaal: Nick Drake ontdekker / producer Nick Boyd sprak bij het voor het eerst horen van het debuut Dear Hamlyn de memorabele woorden: “Who hell is this?!” Om daarna overdonderd contact te zoeken en meteen maar de productie te doen voor de opvolger.
Inmiddels zijn we al weer een plaat verder. Sculptor, co-geproduceerd door Dessner, verscheen vorige week en dat is er eentje, hoor. Veel bitterzoete liedjes die je meteen bij de strot grijpen. Omdat de emotie zo herkenbaar is. Wie niks voelt, moet van steen zijn. Of zoals The Guardian schrijft: “This is suburban sadness recast as beauty”.
Wat een prachtplaat.
Astronauts, etc. is het project van de in Oakland wondende Anthony Ferraro, voorheen toetsenist bij Toro y Moi. Maar dat vertelden we je tweeënhalf jaar geleden ook al. Toen waren we lyrisch over z’n redelijk onder de radar gebleven debuutplaat Mind Out Wandering (snor ‘m nog eens op) en sleepten we James Vincent McMorrow en Bon Iver erbij. Anno 2018 zijn er twee nieuwe singles, The Border en The Room, en horen we op met name laatstgenoemde Nick Drake en The Whitest Boy Alive. En strijkers, hemelse strijkers. 27 juli verschijnt nieuwe plaat Living In Symbol en wellicht dat het nu dan echt gaat beginnen voor Astronauts, etc. Onze zegen heeft-ie.
Ja, “Morgan Cameron Ross heeft een broer” is een titel waar je niet veel mee kunt, ogenschijnlijk. Maar we hinten hier naar het opnieuw uitgebrachte liedje van Canadees Morgan Cameron Ross, My Brother Went To Prison. En daar houdt het nog niet op, we vinden dat Morgan best wel klinkt als de broer van The Tallest Man On Earth. In ieder geval voer voor liefhebbers van ietwat nasale stemmen. Wij dus. Zelf pitcht hij het liedje overigens als: “Think Nick Drake after a hard days work.”
Een tijdje terug deelden we ook al eens liedje van hem: I Won’t Live Until I Die. Daarbij schreven we toen:
Het verhaal van Morgan Cameron Ross is prachtig: “Morgan Cameron Ross had become lost. Toronto, Canada native, Morgan Cameron Ross has spent the last 2 years singing numerous top 10 Billboard charting tunes he regrets having written with his former band. The demoralizing fact hit too close to home for him in late 2015 after exiting stage left at a small arena on Canada’s East coast. The band he had been opening for were all about to head on stage closing in on 40 years old and all wearing strategically chosen and bedazzled sneakers. That was the moment Morgan realized he needed out.”
Het wachten was toen op een EP’tje. En dat is het nog steeds. Maar het kan vast niet lang meer duren en vanzelfsprekend hoor je dan van ons.
Angelo De Augustine dacht: weet je wat, ik stuur m’n net – voornamelijk in de badkamer – opgenomen album Swim Inside The Moon naar Asthmatic Kitty, het label van Sufjan Stevens. Eigenlijk opgericht voor Sufjans eigen releases, maar na beluistering maakte hij voor De Augustine graag een uitzondering. Dat zegt dus wel wat.
De Augustine maakte al eerder een plaat, in 2014, Spirals of Silence getiteld. Ontzettend onder de radar, maar als ‘m nu eens luistert (want gewoon in Spotify) hoor je dat hij altijd een liefhebber van lofi, kwetsbare liedjes is geweest. Breekbaar, zoals Elliott Smith dat ook kon. Dat beluisteren haast al voelt alsof je ‘m stoort.
Swim Inside The Moon nam hij alleen op, in de badkamer met één microfoon en een reel-to-reel machine. Hij vertelt:
I noticed that when you sing off a reflective surface you hear two voices. I was compelled to isolate that voice and bring it more to the front of the songs because in many ways I feel more connected to and comforted by that voice following me.
Het resultaat is prachtig, luister bijvoorbeeld maar eens naar voorproefje Haze. Ja, dit is een plaat om naar uit te kijken.
