Graeme Kennedy bracht als kind uren door in de kerk waar zijn vader pastor was. Dat bracht hem de nodige inspiratie. Evenals het opgroeien met het luisteren naar Nina Simone en Leonard Cohen en Nick Cave. En eerlijk, daar horen we wat van terug in liedje Revival in Lincoln. Verhalend, donker.
Nu is het wachten op een plaat. Want samen met liedje High Ceilings (doet ons denken aan John Moreland) zijn er twee prachtige singles uit.
En dan specifieker, liedje Love On Repeat van Shattercones. Onze eerste associatie was Tindersticks, Nick Cave. Die hoek. Stemmig, verdrietig, troostend. En dan ook nog eens met een prachtige, hypnotiserende video. Je vindt het liedje op de EP Oppenheimer.
De bio van Drug Hunt trapt meteen lekker af:
Drug Hunt, a bizarre quintet of natural seditionists, bastardizes Psychedelia with the orphaned idealism of American Post-Punk and early British Hard Rock. While recording Drug Hunt (out July 5th 2019 via Blind Owl), Drug Hunt captured an array of musical hallucinations in a genre bending fashion that produced a sound entirely their own. As a result Drug Hunt is a searing four song EP that burns like napalm in the echoes of a sixties resurgence. Imagine a Doors album produced by Steve Albini, written by Nick Cave, and fronted by The Stooges at a biker bar.
Dat triggerde dus wel. En terecht, zo blijkt. The Tower is namelijk een dik liedje. En eigenlijk precies zoals de mannen het zelf omschrijven: Like napalm in the echoes of a sixties resurgence (wie verzint dit soort dingen?).
Wat een week hè? Vol polarisatie en zo. Vol gejoel om onbegrijpelijke standpunten en zo. Vol waarheden die een sterveling nooit kan achterhalen en zo. Dan trekt de redactie van dit onvolprezen ouderwetse blog vol nieuwe muziek zich graag terug en zet het bij voorkeur iets stemmigs op. Shifting Sands bijvoorbeeld. Met het fijne The Intensity bijvoorbeeld.
It’s never gonna feel even close
To that first time
The gravity, the density, the intensity
Het bovenstaande mag dan wel zo zijn (wie zijn wij om dat te ontkrachten), maar echt leuk om te horen is het natuurlijk niet. En eigenlijk staat het complete nieuwe album Crystal Cuts vol onbehagen, angst en overgewicht. Maar, zegt de Australische band, ‘it’s not all deep-sea lows. Under the crush there are gardens and caverns providing light and respite.’ Dat is prima en ook een beetje onnodig om te weten; want wij houden er wel van. Kunnen we al weer buiten komen?
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=fKMJ5KvPaRw[/embedyt]
Weet je nog, liedje While I Fight The Tears? Dat was met afstand een van de mooiste liedjes die we de afgelopen jaren hoorden. Daarom waren we erg blij vorige week nieuwste liedje Body in a Bag in onze inbox the ontvangen. Nog steeds lekker rauw, maar dit keer met een iets meer retro randje. Man, wat houden we van de sfeer en stem. Tom Waits meets Nick Cave in een analoge recording studio?
Ook opmerkelijk, Bror Gunnar Jansson schijnt enorm populair te zijn in Frankrijk.. Laat maar overwaaien naar Nederland, dat succes!
Uit het land van Nick Cave (Australië) komt ook Jack Ladder & The Dreamlanders. Twee jaar nu hun debuut Playmates is die band terug met het fijne Blue Poles. Je hoeft niet Leo Blokhuis te heten om na een halve minuut van single ‘Feel Brand New’ een Nick Cave-referentie te droppen. Die piano, die feel en natuurlijk die stem: niet zo gloednieuw. Maar hey, wat zou het als het fijn klinkt?
“The bones of the song appeared on New Years Day after going to bed sober before midnight,“ vertelt Ladder bij de buren. “That day my partner and I went for a short bush walk that turned into a 5 hour trek. I was feeling a new chapter turning over.“
Mocht je trouwens naar Australië gaan voor een concert van The Killers dan kun je Jack Ladder meteen checken in het voorprogramma. Wij doen het nog even met de plaat, waarvan momenteel ‘Susan’ ons favoriete liedje is (en waarop we ook een beetje aan Leonard Cohen moeten denken).
Ja, fijn bandje.
The Halo Trees, uit Berlijn, maakt naar eigen zeggen indie rock met een melancholische vibe. En hoe! Op liedje Time And Tide Wait For No Man horen we Editors, Joy Division en Nick Cave. Maar bovenal Matt Berninger. Twee weken geleden verscheen de debuut EP en een langspeler zou zelfs al in de maak zijn.
The Halo Trees is het project van Sascha Blach. In 2016 vond hij dat hij een steady band neer moest zetten, meer dan een project. Waarom? De jaren daarvoor had hij al omzwervingen gemaakt naar metal, prog rock, pop en electronica. Dat was allemaal leuk, maar niet toekomst bestendig. Fijne beslissing, want daaruit volgde The Halo Trees en dit prachtige liedje.
Eenvoudig ging dat trouwens niet. Sascha heeft meer dan twee jaar gewerkt voordat de sound was zoals hij hem wilde hebben. Maar nu is de tijd rijp voor The Halo Trees.
INK.-fever bij Gobsmag. Nee, dat gaat niet over een Ink Masters marathon (alhoewel we best kunnen genieten van een goed plakplaatje), maar over de muziek van INK., een Britse band to watch afgaande op debuut EP’tje HEAVEN. Daarop onder andere Fever, en zeg nou zelf na een eerste luisterbeurt: dat liedje klinkt aanstekelijk, nietwaar?
De drie mannen van INK. komen uit Londen en maken naar eigen zeggen “alternative rock” (om maar een jaren 90 term te gebruiken) met hints van “grunge, classic rock and new wave”. De vocals hebben af en toe wel wat weg van Nick Cave en het weidse bandgeluid van U2.
Inspiratie haalt INK. ook uit boeken, met name die van Beatgeneration auteurs Alan Ginsberg, Vladimir Nabokov en Jack Kerouc. Hoe dat dan werkt? Volgens de band resulteert het in liedjes met “pop-influenced hooks and bass driven verses with lyrics covering topics of anxiety, love and coming of age.”
Misschien een beetje hoogdravend allemaal, maar vooruit: voordeel van de twijfel. Een goed liedje is een goed liedje. Volume omhoog en deze gasten in de gaten blijven houden.
