Een sterfelijke blik op de liefde. Dat is wat De Facto is, volgens Melbourne-trio HighSchool. ‘It presents relationships as being temporary and expected’, zeggen Lilli, Luke en Rory. En dat vertellen ze aan de hand van stuwende beats, een zompige bass en aanstekelijke synths. Meer New Order-achtig dan dit ga je ze niet meer vinden tegenwoordig. Dat is jammer, maar gelukkig komt het debuut ep-tje van deze talentvolle band eraan.
Well, it’s the love that nеver dies (She said she likes it)
Uneasy Laughter, zo heet het 20 maart jl. verschenen nieuwe album van de Amerikaanse rockband Moaning. Volgens platenmaatschappij Sub Pop is het te vatten in de volgende probleemstelling:
What happens when an abrasive rock trio trades guitars for synths, cranks up the beats and leans into the everyday anxieties of simply being a functioning human in the 21st century?
Prima vragen natuurlijk, en een eenduidig antwoord hebben wij ook niet, behalve dan dat het een geweldig spannende plaat oplevert. Zo’n eentje waarvan je stiekem hoopte dat het steeds suffer wordende Editors ooit nog eens zou maken (Is deze opmerking nou nodig? – red.)
De switch van Moaning naar een meer synthpopperige sound kwam uit een soort van verveling, lezen we verder op de website van Sub Pop. Zanger / gitarist Sean Solomon had een folkliedje geschreven, maar haatte het eigenlijk. Samen besloten ze er een Moaning liedje van te maken en creatief helemaal los te gaan. Het folkse niemendalletje veranderde zo in een “complete digital creation,” vertelt Solomon. “It’s super weird and clubby.” Het gebruik van synths voelde logisch, onderstreept bassist (en toetsenist) Pascal Stevenson: “Guitars always sound like guitars, whereas with keyboards you have the ability to thin them out or thicken them up more dramatically, and then mold them to fit into whatever spot you need them to fit into.”
Afijn, een topplaat dus. Ons favoriete liedje? Waarschijnlijk Fall In Love.
Uit Nashville komt het geluid van Palm Ghosts. Geen country zoals de plaatsnaam stereotiep doet vermoeden, maar we horen vooral 80’s New Wave invloeden op het nieuwe album Architecture. Dat weet de band ook, en de leden maken er dan ook geen geheim van dat er werk van Cocteau Twins, Peter Gabriel, Dead Can Dance, New Order en The Cure in hun platenkast staat.
Brein achter Palm Ghosts is songwriter / producer Joseph Lekkas. In 2013 begon hij de band, in Philadelphia. Uit noodzaak: hij ontdekte dat creatief bezig zijn met muziek hem door een zware periode van depressiviteit en angsten zou helpen. Een winter lang werkt hij aan een titelloos debuutalbum, dat verscheen in 2013 dat hij zelf omschreef als “sun-damaged American music”. In 2015 vertrok hij naar Nashville en bouwde daar een huisstudio waar hij Greenland (2017) en nieuwe plaat Architecture opnam.
Waar het eerdere werk gelabeled kon worden als lo-fi indie folk / dreamy pop, overheerst op Architecture een donkere post punk sound. Dus: veel gitaarlagen, synthesizers en drumcomputers. Lekkas vertelt: “I try to combine the things I love the most about early 80s music. The eccentricity of bands like XTC, The lush waves of sonic bliss from the early 4AD bands and The Cure, The dark dance music of Factory Records and the worldliness and adventurous palate of an artist like Peter Gabriel.”
Toch is Architecture geen nostalgische We Love The 80’s verzamelaar geworden, hoort ook Lekkas: “Perhaps it is the male / female co-lead vocals, two completely different voices that blend in a unique way. The lyrics mostly deal with things I sadly know a thing or two about… depression and anxiety. the dissolution of love , but there are also some political nods to modern america and war.”
Prima single ‘Winter In Love’ gaat over het verdwijnen van liefde en verdwalen in de sneeuw, dat zich goed liet vertalen naar een geanimeerde videoclip. “Because I could utilize negative space in an interesting way,” aldus regisseur Nathan Morrow. “The video obviously portrays a relationship but I decided to leave a lot of the details open ended.”
Hoogste tijd voor weer een tof bandje uit Australië: maak kennis met City Calm Down. Na de zomer verschijnt een debuutplaat en eerste voorproefje ‘Rabbit Run’ smaakt al lekker.
Dat is niet helemaal een verrassing. Het drie jaar geleden verschenen EP’tje Movements mocht er namelijk ook al zijn. Het daarop te vinden liedje Pleasure & Consequence noemen we zelfs voorzichtig een City Calm Down klassiekertje. Helemaal enthousiast werden we van de in 2014 los verschenen single Pavement. Catchy stuff, mensen.
Dus ja, wij kijken wel uit naar In A Restless House. Waar op bovengenoemde tracks duidelijk de new wave invloed van Simple Minds hoorbaar is (niet stom doen, dat was een bepalende band) herkennen we nu ook The National in ‘Rabbit Run’. Al kun je dat natuurlijk ook weer terugpakken op Joy Division en dan moet je eigenlijk ook New Order noemen.
Afijn, goede ontwikkelingen dus. Topliedje.
