Tag: <span>Neil Young</span>

Man achter de naam Holy Sons is Emil Amos, een zanger / drummer uit Portland. Eind oktober verscheen z’n nieuwste worp: In The Garden. Single Robbed And Gifted is er eentje om mee te “woohoo”-en.

Amos is een druk baasje (hij schijnt meer dan 1000 liedjes te hebben geschreven) en brengt al sinds 2000 platen uit onder de naam Holy Sons, bij verschillende platenmaatschappijen. De eerste albums ook meer verzamelingen van lo-fi home-recordings. In 2005 brengt hij een eerste plaat uit bij Partisan Records, huis van bands als Eagulls, John Grant, The Amazing en Torres. Het dit jaar verschenen In The Garden is ook op dat label, na een periode van een stuk of 5 albums bij andere platenmaatschappijen. Lekker overzichtelijk allemaal, nietwaar?

Afijn, In The Garden dus. Een heerlijke, 70’s American Rock aanvoelende plaat, geproduceerd door John Agnello (Dinosaur Jr., Kurt Vile, Phosphorescent, Sonic Youth). Over het opnameproces vertelt Emil:

This album was originally aesthetically based on the joy of pulling out old 70’s American & British songwriting LPs at night while you’re pounding whiskeys by the fireplace. The way those albums look and feel like a lost pillar of classicism. The drums are so round and close they sound like you could eat them.. .and there’s that feeling of pure pleasure you get from hearing guitar solos that were done in one take and slightly flawed vocal harmonies recorded on the fly before Pro Tools existed.

Kortom: prachtplaat.


Nieuwe muziek

Alex Izenberg was niet altijd Alex Izenberg. De afgelopen vijf jaar was hij telkens iemand anders en schreef hij excentrieke muziekstukken onder diverse pseudoniemen. Harlequin is zijn debuutalbum; een soort afstudeeropdracht in afleiding. Rusteloos, koortsachtig en magisch.

Eerste single To Move On is retro, vol oude ritmes en fijn falsetto-getint. Blaasinstrument! Houden wij van. En wij houden ook van grillige liedjes over liefde en hartzeer. Wie niet? To Move On heeft het dus allemaal. Pijn op een bedje van opgewektheid. Zoals Girlfriend In A Coma, bijvoorbeeld. Knap hoor.

She started dancing to that fine fine music
It’s true love

Kijk naar een foto van hem; had hij niet een bijrol in 21 Jump Street? Moest hij niet nablijven op Shermer High School? Is het misschien een broertje van Prince? Kan allemaal. Want niemand weet echt iets over Alex Izenberg, behalve dat hij uit Los Angeles komt en 24 is. Zeggen ze. Is Alex Izenberg dan nu ook echt Alex Izenberg? Ook dat weten we niet. Maar van ons mag ‘ie zijn wie hij wil. Als we maar meer krijgen van dit.


Nieuwe muziek

Hier op Gosbmag HQ zijn we al tijden fan van Sean -die stem!- Rowe. Twee jaar geleden schreven we reikhalzend over de toen aankomende nieuwe plaat Madman. Is nog steeds een favoriete plaat van ons. Goed nieuws dan ook dat er een nieuw EP’tje is: All We Can Do.

Aan Noisey vertelt Rowe dat ze de EP (gefinancierd middels een Kickstarter-campagne) deels hebben opgenomen in een voormalige prothese fabriek. En waarom ook niet. Het vijf liedjes tellende plaatje bevat ook twee covers: A Girl Like You (van Edwyn Collins) en Bird On The Wire (van Leonard Cohen). Daarover vertelt Sean:

The two live cover tracks were recorded right across the street on the sticky floor of the one and only Ale House. And throughout those cold January sessions, Neil Young’s record “Tonight’s the Night” was playing in the back of my mind.

Dus, als je wat verkoeling zoekt…


Nieuwe muziek

Gobsmag heeft een hoop vrienden. Althans, dat houden we onszelf voor. Anyway, een daarvan tipte ons vorige week iets tof. In de persoon van BELLA FIGURA. Om preciezer te zijn in de personen van Justin Gartry, Oli Morgan en Jack Morford. Alledrie afkomstig uit London. BELLA FIGURA is inmiddels toe aan haar derde EP’tje, en die zijn stuk voor stuk erg fijn.

Neem nou Forever Lost (verkrijgbaar vanaf april jl.). Opener ‘Didn’t Love You’ klinkt als Israel Nash of Sparklehorse. Serieuze songwriting dus, gecombineerd met prima gitaren en een donkere stem. Wij zijn ingepakt. Kortom, alle ingrediënten voor een toffe carrière zijn er, volgens ons. En het is ook nog eens een sympathieke vent. Hij bedankte onze Gobsmag-vriend in kwestie namelijk persoonlijk voor het delen van een van zijn liedjes op Facebook. Klasse.

Oh, er zijn natuurlijk nog meer voortekenen voor succes, naast onze support (ahum). Wat quotes: “Darkly beautiful.. Deserves to be sung by crowds all over the country,” aldus Listen With Monger. Of wat Sofar Sounds zegt: “Wonderful music. People will definitely talk about this band,” En als klap op de vuurpijl: “Superb. Neil Young would be proud.” Was getekend, NME.

Maar nu eerst tijd voor onze favoriet van de plaat, Demon in the Dark.


 

 

 

Nieuwe muziek

Noorwegen staat, in ieder geval bij ons, niet bekend om de bloeiende muziekindustrie. Maar zoals dat met veel dingen gaat zijn er ook hier uitzonderingen. En die uitzondering is Torgeir Waldemar (en natuurlijk Moddi). Alweer ruim 2 jaar geleden maakte hij veel indruk met zijn debuut Torgeir Waldemar (prima titel). Absoluut prijsnummer van die plaat is Streets. En je leest er natuurlijk ook over op ons scorebord.

In 2016 is Torgeir al wat liedjes aan het uitbrengen. Liedjes die straks een tweede album moeten vormen. Wanneer, hoe etc weten we nog niet. Maar het minste wat we nu kunnen doen is een van die nieuwe liedjes, Sylvia (Southern People), een scorebordnotering geven. Voor de mensen die onze vorige post over Torgeir Waldemar niet meer voor de geest kunnen halen: als je van Israel Nash, Neil Young en 16 Horsepower houdt, zet je het volume wat hoger en luister naar Sylvia. Dat gaan wij ook weer doen.

En als we hem mogen geloven gaat dit nummer over Trump, en een beetje over “onze” Geert:

Nieuwe muziek

Quiet Life, daar zouden we een moord voor doen op het Gobsmag HQ. Het is echter ook de naam van een meer dan fijne band uit Portland. We kwamen ze iets meer dan een jaar geleden tegen op SXSW en ze speelden toen voornamelijk tracks van Wild Pack, hun plaat uit 2013. Luister bijvoorbeeld eens naar het titelnummer. In de tussentijd brachten ze ook nog een EP’tje uit, met daarop o.a. een track met Jim James (My Morning Jacket) samen.

We vonden het dan ook tof om te ontdekken dat er met Foggy een nieuwe plaat is (geproduceerd door Scott McMicken van Dr. Dog). En hoe dat dan klinkt? Beter dan onze collega’s van The Daily Beast kunnen we het niet omschrijven: “The audio equivalent of a warm, hazy, sunlight-and-nostalgia-drenched photo of the best road trip you’ve ever had”. Verwacht ook wat Deep Dark Woods en van tijd tot tijd CSNY. De titeltrack zelf is overigens ook bedekt in een laagje mist. Dat klinkt raar, maar als je hem eens een slinger geeft dan snap je hopelijk wat we bedoelen.

Nieuwe muziek

Alweer heel wat jaartjes geleden kreeg Glyn Johns een zoon, Ethan. Voordat je wegsurft, snel even wat namen. Glyn Johns was namelijk knoppenkoning (industrie-term voor producer) voor geinige bandjes als The Beatles en Rolling Stones. Dat Ethan hetzelfde talent bezit blijkt uit zijn palmares: hij produceerde voor Ray LaMontagne en Ryan Adams, om er maar een paar te noemen.

Gaan we nu ook al cijfers geven voor producers? Neen. Ethan Johns stond bijvoorbeeld als sessiemuzikant al op het podium met Emmylou Harris en Crosby, Stills & Nash. Maar dit doet hem eigenlijk tekort. Ethan Johns maakt namelijk zelf ook uiterst verdienstelijke muziek in lijn met de artiesten waar hij voor produceert en mee optreedt. Folkie americana dus.

Goed, waar het echt om gaat: Ethan Johns bracht op de valreep van 2015 een heerlijke plaat uit: Silver Liner. Titeltrack doet zeker niet onder voor iemand als Neil Young. Althans, dat vinden wij. Als jij dat nou ook vindt, doe dan je voordeel met de vrij uitgebreide NL tour die in maart op het programma staat. Wie weet kom je ons wel tegen.


Nieuwe muziek

Het zou kunnen dat er een belletje gaat rinkelen bij de naam Will Johnson. Waarvan dan? Nou, van supergroup Monsters of Folk. Samen met collega-toffe-peren Jim James (My Morning Jacket), Conor Oberst + Mike Mogis (Bright Eyes) en M. Ward brachten ze in 2009 een meer dan prima plaat uit. Of je zou Will natuurlijk ook kunnen kennen van het ter zielen gegane Centro-matic.

Maar goed, de term supergroup doet er ook vermoeden dat allen er een solocarrière op na houden. En die aanname is correct. Will Johnson, want daar hebben we het dus steeds over in dit stukje, bracht tot op heden vier platen uit. Onze favoriet is Scorpion, uit 2012, met name vanwege het werkelijk prachtige You Will Be Here, Mine. De nieuwste plaat luistert naar de naam Swan City Vampires. Daarop horen we naast Will Johnson ook Ricky Ray Jackson (van Phosphorescent) op gitaar. En het zijn die gitaren die centraal staan in absolute kneiter Nameless, But A Lover. Wat.een.track.

Leuk detail, ook Jason Isbell is fan: “Will Johnson is one of my favorite songwriters on Earth, and this album is as literate and addictive as any of his previous work.” Hatsa!

Nieuwe muziek