Tag: <span>My Morning Jacket</span>

Al jaren een held op de Gobsmag-redactie: Ray LaMontagne. Begin maart verschijnt zijn zesde album: Ouroboros. Eerste voorproefje Hey, No Pressure is waanzinnig en laat horen dat Ray vooral muziek blijft maken waar hij zelf op kickt en niet blijft vasthouden aan eerdere succesformules.

Hij noemt de Peter Pan Experience, lezen we bij Entertainment Weekly:

“If Peter Pan comes to your window and you try to tell him what you want to do or try to direct in any way, he’ll disappear. So that’s how I do it, I sit down and if it doesn’t feel right, then I just set it aside. I don’t force anything. I just let things happen.”

En dan krijg je dus met Hey, No Pressure een liedje waarop Ray agressiever dan ooit fluisterzingt over een dikke fuzzy laag gitaren (geen verrassing: de plaat is opgenomen met My Morning Jacket frontman Jim James). Om nog maar te zwijgen over de heerlijke laatste anderhalve minuut waarin de hel lijkt los te breken.

Dus ja, wij kijken wel uit naar die nieuwe plaat. Maar hey, verder geen druk ofzo.


Nieuwe muziek

Vandaag vragen we je aandacht voor The Pollies. Een band uit het zuiden van Amerika, Alabama om precies te zijn. Vers van de pers is hun album Not Here en dat album staat vol met tracks die Band of Horses en Wilco ook gemaakt hadden kunnen hebben. Het mooiste nummer van de plaat vinden we She. Een andere eervolle vermelding gaat uit naar Paperback Books.

Over de titel van het album zegt de band: The title of the album comes from the way Burgess felt when he wrote most of the album, like he was watching his life unfold from afar.  “I was almost living parallel to myself,” he explains.  “I watched myself react to what some people probably view as ‘normal life occurrences,’ but for me, someone who’s never been through these kinds of things, it was very difficult.”

Zullen we afsluiten met wat wetenswaardigheden? De band deelt de toetsenist met prachtband Alabama Shakes. De plaat verschijnt op het mooie label Thirty Tigers en op dat label zijn The Pollies in goed gezelschap (Jason Isbell, St. Paul & the Broken Bones en Sturgill Simpson). Kortom, houd deze band in de gaten.


Nieuwe muziek

Twee prachtplaten bracht het Canadese The Wooden Sky reeds uit: When Lost At Sea (2007) en Every Child A Daughter, Every Moon A Sun (2012). Volgende maand wordt die discografie aangevuld met Let’s Be Ready.

Afgelopen week lag die plaat ineens bij ons de mat en al na een paar secondes van opener Saturday Night hoorden we dat The Wooden Sky zichzelf opnieuw heeft uitgevonden. Waar de voorgangers tegen de folkkant aanschuren, klinkt het algehele geluid van Let’s Be Ready beduidend steviger.

“It was fun to make something that was a bit more ragged,” vertelt frontman Gavin Gardiner dan ook. “We spend so much time on the road and we came to a fork in the road where we had to choose whether to go on or just stop. Let’s Be Ready gave us a sense of renewed energy. It’s more of a rock album than anything we’ve ever made before.”

Prijsnummer van Let’s Be Ready is wat ons betreft Our Hearts Were Young (It’s All The Same To Me). Een geweldig liedje met zowel een heerlijke gitaarsolo (laat dat de trend worden van 2015 / 2016 – bring it back) als een goed geschreven songtekst, neem bijvoorbeeld het laatste couplet:

In the evening hours you came home and lay your weary head to sleep.
I tried to tell you I was leaving but in the dark I couldn’t speak.
That I could hold your naked body seems a miracle to me.
And if there’s other lover out there they’d do fine to let us be.

Topplaat. Wie haalt ze naar Nederland? “Aaaaah come on, come on.”


Nieuwe muziek

Je zult er vast doorheen zitten, zo aan het einde van de week. Dat gevoel kennen we. Het goede nieuws is dat we een remedie hebben voor deze vrijdagen. Stagiair Frits gooit er standaard een kneiter van een knoeperd in die de hele dag op repeat gaat.

Deze week is dat single For No One van prachtband Houndmouth. Dit viertal uit Indiana zit al langer vast in onze cd-speler. Debuutalbum From the Hills Below The City (2013) staat namelijk vol met catchy southern rock (check On The Road en Penitentiary) en deed het prima bij fans van The Band en My Morning Jacket. Liedjes die in je hoofd blijven zitten. Deels debet hieraan is de stem van de zanger… Ja, wie is de zanger eigenlijk? Alle vier pakken ze van tijd tot tijd de lead. Vinden we geinig.

Goed, For No One. Nog steeds catchy, maar met name wonderschoon. Je weet wat je te doen staat dus: nog een paar uurtjes werken met Houndmouth op de voorgrond om daarna en paar pilserakkers te pakken in de kroeg.

Nieuwe muziek