Tag: <span>Morrissey</span>

Joseph Salusbury (Joseph of Mercury) is wat bepaalde iemanden een ‘crooner’ noemt; zijn zachte, lage stem voldoen aan die kwalificatie. Maar de Canadees (uit Toronto) blijft weg bij al te zoete sentimenten. Sterker nog; Pretty Blonde Boy mag dan klinken als glazuur, het is in werkelijkheid rauw van verlies. Het gaat over Dakota Luke Kavanagh, Dmytro Stefaniv en andere vrienden die ten onder gingen aan heroïne en fentanyl. Het is een hartverscheurende liefdesverklaring en een herinnering in één.

There are those you’ll only know for a short time, but bright lights burn faster

https://youtu.be/NDXM0TQ5dbQ

 

Nieuwe muziek

The Absolute Boy is wat je noemt een glimmend meesterwerkje. Zoete tonen en dromerige deuntjes. Soft People weet heel knap de juiste hoeveelheid janly- en swirly-heid te koppelen aan het juiste ritme. Dat maakt The Absolute Boy zo lekker licht en helder. Maar op het moment dat je wilt concluderen dat het een fijn niemendalletje is, komt de tekst pas binnen. Hard.

Before you hit me
Before you clipped my wings
I was the absolute boy

Het is niet vrolijk. Het is ernstig. Het is verschrikkelijk. The Absolute Boys gaat over overleven. Het gaat over de mishandeling die Caleb Nichols als een kind moest ondergaan en het verwoestende effect ervan op de jaren daarna. Hij heeft, samen met John Metz (zijn man) een nummer zó mooi gemaakt dat het een beetje boven de pijn komt te staan. Indrukwekkend, vinden wij. Zeker op het moment dat de muziek even stil valt. Daar pakt Caleb zijn demonen het hardst aan.

Kwetsbaar en persoonlijk. Maar toch straalt The Absolute Boy. Misschien omdat Caleb het heeft geschreven met de liefde van zijn leven.

Nieuwe muziek

Een snor, een baard, lang haar en een jas die Joe Casey van Protomartyr niet zou misstaan. Zo ziet The Wit eruit. Op die ene foto. Bij dat ene korte stukje tekst. Want veel weten we niet van The Wit. Behalve dan dat de band uit Noorwegen komt. En dat ze nu een pareltje van een jingle-jangle-bedroom-pop-nummer hebben uitgebracht. Brengt If You Ain’t Got Nothing To Do (Don’t Do It Here) dan wat nieuws? Ehm. Nee. Dat niet. Maar het brengt wel iets moois. Iets prachtigs zelfs.

Twinkelende toetsen, fladderende vocals. Lekker fris en fruitig allemaal. Maar The Wit gaat al best een tijdje mee. Een debuutalbum verscheen in 2009 en daarna gingen ze op tournee met een paar andere bands (waaronder Fu Manchu). Twee jaar later begonnen ze aan het volgende album, ergens, in de bossen van Zweden. Maar door tragische omstandigheden (we zoeken nog uit welke) werd alles in de kast gelegd en kwam het er pas vijf jaar later weer uit. Nu is er een nieuwe samenstelling (denken we) en is het derde album in de maak.

Hoe dan ook: If You Ain’t Got Nothing To Do (Don’t Do It Here) is waarschijnlijk een nieuw begin. En zo klinkt het ook. Maar de mooiste omschrijving van het nummer komt van Mp3hugger.com. ‘The spirit of Morrissey hangs in the air too so we can almost smell the fresh bouquet of flowers being thrown into the audience in a scene so indie defining it almost makes our spectacles frost over.’ Ja. Zoiets.

Nieuwe muziek

Sat in a pub
Unemployed, lifeless
The only way is up
And the clock on the wall
Pokes fun at us all
It tocks, it tocks and torments

Dat zijn de teksten, lieve mensen. Voor als je echt niet meer wilt. En dan zwaaien de jongens van The Malarkey (uit Bristol) er in de clip een beetje cynisch bij, terwijl het ergste stukje nog moet komen. Ja, Something To Die For heeft alles wat het beloofd. Bovendien klinkt het als The Smiths, The Pogues en Pulp en dat maakt de zwartgalligheid bijkans onweerstaanbaar. Zo gaat dat met muziek.

Give me something to die for
Something to live by
I’m sick of this charade

Iemand zei over Something To Die For ‘It’s a depressing yet dreamy indie-sleeper, recalling the sharp insight of early Arctic Monkeys …’ Daar kunnen wij ons wel in vinden. Hoewel die scherpte van Alex Turner inmiddels wel ingeruild is voor raffinement, zo bleek vorige week op Best Kept Secret. Die weg heeft The Malarkey dan nog te gaan, maar de ambitie is er, zo lezen wij bij MNE: ‘We just want to reach as many people as possible, and then anything could happen.’

Ja, alles kan gebeuren. Alles. Zelfs meer dan je denkt. Maar we hopen eigenlijk dat The Malarkey altijd zo zwart als Morrissey en zo jeugdig als The Libertines blijft.

Nieuwe muziek

Tellef Raabe is 25 jaar en komt uit Noorwegen. En minstens zo belangrijk: hij is muzikant. Met topliedje ‘Next To You’ is hij vol op onze #newmusic radar verschenen.

Raabe is geen domme jongen. Op z’n zeventiende vertrok hij naar Wales om te studeren aan het UWC Atlantic College. Zijn resultaten sprongen daar zo in het oog, dat de universiteit van Cambridge al snel op de stoep stond. Hij weigerde. En vertrok uiteindelijk naar het epicentrum van de Noorwegense indie: Bergen. Niet alleen om verder te studeren, maar ook om muziek te maken. Diverse EP’tje bracht hij uit (check bijvoorbeeld prachtig liedje Bedroom Lights) en in 2016 een langspeler: idiographic.

‘Next To You’ is de nieuwste worp. Catchy, upbeat en goudeerlijk. Ze slaapt, haar hoofd op jouw borst. Je voelt haar ademen en je begint te denken. Eigenlijk was je even helemaal niet op zoek naar iemand, het ging allemaal juist wel lekker zo in je eentje. Maar nu, met haar naast je, is het ineens glashelder: “I wasn’t unhappy, but I’m happier with you.”


Nieuwe muziek

We zijn fan van de jochies van Blaenavon. Wonderjochies, noemde we ze zelfs ruim 3 jaar geleden. Reden daarvoor was het liedje Wunderkind. Niet veel later speelden ze een meer dan prima show op Eurosonic en vanaf dat moment is het eigenlijk wachten op een debuutplaat. En we wachten nog steeds. Maar er zit schot in de zaak. Album That’s Your Lot staat op het punt van verschijnen. Bij Atlantic Records nog wel.

Op die plaat komt in ieder geval het nummer Alice Come Home. Geproduceerd door niemand minder dan Jim Abbiss (Arctic Monkeys, Adele, Bjork). En die plaat verschijnt in alle denkbare vormen. Van download tot streaming naar dubbel-lp en zelfs limited casette-bandje. Die gasten (het zijn immers geen jochies meer) van Blaenavon begrijpen het.

En tot slot nog een shout out naar een ander project, Torch Songs. Torch Songs vraagt muzikanten (waaronder Elbow en Satellites) om een cover op te nemen. Alle opbrengsten gaan naar Stichting CALM (the Campaign Against Living Miserably) om mensen die even in de put zitten er weer bovenop te helpen middels prachtige muziek. Ook Blaenavon werkte hieraan mee met een prachtige cover van Elliott Smith (Everything Reminds Me of Her).


Nieuwe muziek

Singer/songwriter Josef Salvat kwamen we vorig jaar voor het eerst tegen, op het mooie Into The Great Wide Open festival op het nog mooiere eiland Vlieland. Een langspeler is er nog altijd niet, maar maandag ligt er met In Your Prime wél een nieuw EP’tje in de winkels. Single ‘Open Season’ is een kneiter en nu al te horen.

Die single versterkt het erg fijne rijtje met voorgangers Hustler, This Life en Every Night. Stuk voor stuk topliedjes.

Nog even over de naam: die klinkt Slavisch, maar Josef is geboren in Australië en opereert sinds enige tijd vanuit Londen, want “it’s just the most obvious place to come in terms of the sound that comes out of London and has always come out of this country.”. En meer, tja meer is er nog niet te melden over onze vriend. Maar dat is ook wel eens lekker. Gewoon aanslingeren die handel.

Josef Salvat speelt op 1 november op het London Calling Festival in Paradiso.

Nieuwe muziek