Zo’n twee jaar geleden brandde er in Oakland een pakhuis af; een loods met daarin woon- en werkruimte voor kunstenaars. Er kwamen 36 mensen om. Stephen Steinbrink (uit Oakland) had maandenlang verdriet en probeerde dat te vergeten met dagelijks een portie LSD en een nieuwe synthesizer. Hij sloot zich uiteindelijk op in zijn zeecontainer, weigerde slaap en schreef het album Utopia Teased. Het was zijn manier om die overweldigende hoeveelheid gevoelens, cynisme en verlies te verwerken. Bad Love is de eerste single van dat album. En onder de redelijke zoete tonen, lenig en strak, hoor je een verdrietige tekst.
Plastic in your mission proving everything is real
But nothing is
But nothing is
‘Nothing really felt actual those weeks’, zegt Stephen later over die periode. Twee dagen na de brand werd hij wakker, liep naar de voordeur van P. en zat daar uren huilend op de stoep. Het filmpje dat hij toen maakte van de ganzen die over de elektriciteitskabels vlogen bekijkt hij nog af en toe. Hij ging daarna op tournee met Dear Nora en Girlpool. Maar buiten dat was er een grote niets. De was doen: te veel moeite. Reizen naar zijn werk: te moeilijk. Muziek maken lukte wel. Met een beetje hulp, want ‘Finishing the thing puts a limit around something that comes from an infinite well; this is uncomfortable.’
Fake your way through the ivy and red brick
When all you’ve got is bad love
Dit is Stephen zijn manier om om te gaan met plotseling verlies. Hij boetseert een perfect en ook somber popliedje. Niet om het verdriet te vergeten, maar om het bezweren.
