STRFKR (Starfucker) brengt ons met Deep Dream in een remslaap waar je liever niet meer uit komt. Ogen dicht en laat je hersenen dansen. Het brengt je in een state of mind die past bij een zondag zonder zorgen. Kunnen we wel voor even gebruiken, toch? En die baslijn, die synths en alle fuzzyness maken het best verslavend bovendien.
I saw your face in a dream
I heard you whispering my name
I thought it couldn’t be real though
when everything before all looked the same
Zie hem dansen, op dat randje van mainstream en alt-pop, op het riedeltje van I Already Know van Shields. Zoals hij dat ook altijd doet wanneer wij 1517 van de witste jongen ooit opzetten. En wij maar lachen, met onze vastgeroeste heupen, onze vastgeklonken koffiemokken en onze gympies die nauwelijks ritmisch op de vloeren tappen. Zie hem gaan. Zie de overgave. En we voelen de jaloezie branden, voor de moves van Freek de redactiestagiaire. Dat schrijven wordt niks bij hem. Maar swingen kan hij wel.
Oh am I too late to take it back? Would never last
Don’t just take my word for it there’ll be no second chance
Het is ook zijn verdienste dat we nu naar Shields luisteren. En dat is tegelijk ook de reden dat hij een mager zesje krijgt voor zijn stage. Want rijkelijk laat is-ie er wel mee. Freek heeft liggen slapen. Letterlijk waarschijnlijk. Maar toen hij wakker werd was net Etemenanki uitgebracht, het nieuwe ep-tje van de band uit Newcastle. En zo kwam deze kneiter alsnog boven water. Gelukkig. Want dit is er zo een die de vrijdagmiddagborrels blijft domineren. Ook als Freek vertrokken is.
It’s all I’m asking just to hear me, hear me out
There’s something missing that we need to turn around
Zou hij ook naar de tekst luisteren? Het verhaal? Zoals wij dat altijd doen? Misschien ook beter van niet. Zie hem gaan. Beter van niet. Het is een darkening cloud.
‘That cold sweat. That swollen throat. That sick feeling bubbling up from your guts.’ Dat is wat Scream Whole is, volgens Jake (de jongeman achter Methyl Ethel). Luister, kijk, lees en je voelt het ook. De angst. De zoektocht naar emotionele zuivering (die niet komt). En elk woord is overwogen, tot en met die schimmige, vage brug op het eind. Het is een slapeloze, radeloze nacht in vier minuten.
Scream I’m whole one more time
Can’t remember why
Nou zijn songs van Methyl Ethel (uit Perth) nauwelijks rechtdoorzee (ken je deze nog?) en Scream Whole vormt geen uitzondering. Wij gissen ook maar wat, zoals wel vaker. Dat is ook de charme van ons vak. Je moet er namelijk zelf wat van maken, zegt Jake. ‘What does it mean to you? I find it difficult to find the words without painting the songs, or at least framing them in a permanent way.’ Doe dan maar niet, Jake. Het is mooi zo.
‘Cause I can feel it in the rest of me
Part of what appears to be
More than just the taste on my tongue
Het klinkt allemaal prachtig over dat Metronomy-achtige basloopje. Het klinkt allemaal naar meer, veel meer. Maar we moeten even wachten. Het derde album van Methyl Ethel verschijnt pas begin volgend jaar. Tot die tijd:
Want ook Hunter komt binnen als een geplaatst schot van Eden Hazard. En zo hebben we een wankel bruggetje met België gemaakt. Dan kunnen we namelijk zeggen dat ook de muziekscene bij onze zuiderburen momenteel een gouden generatie kent. Of misschien is dat altijd al zo geweest. Ja. Dat denken we wel. Afijn: Pale Grey is Belgisch en erg goed. We schreven er al eerder over en dat is dus helemaal niet toevallig.
En dan valt de regen en dan glinsteren de bladeren en dan waait de wind door je haren en je achterband is zacht en je wordt ook aldoor ouder en het wordt ook telkens kouder, elke winter weer. Maar het maakt allemaal niet zo heel veel uit. As long as she will stay (maar, verdorie, daar ben je dus een beetje bang voor). Daar gaat Seasons van Pale Grey over. Denken we. En ook al is het niet zo, dan vinden wij het fijn dat te geloven. Want dat is waar wij aan denken als we de dromerige, herfstige indiepop van deze Luikse band horen.
Niet dat wij nu met betraande ogen uit het raam naar de verlichte stad zitten te turen. Welnee (of stiekem wel). Album Waves (de tweede) heeft ook wat lichtvoetiger werk te bieden. Niet veel. Maar wel wat. Pale Grey is namelijk groovy (af en toe), atmosferisch (dat zeker) en eclectisch (zou best kunnen). Die termen verzinnen we natuurlijk niet zelf. Maar op die momenten schuiven de Belgen een beetje richting Alt J, bijvoorbeeld. Zoals in Billy. Of in Blizzard. Ok, echt vrolijk wordt het nog altijd niet. Maar hé, kijk eens naar buiten. En luister Seasons. Veel mooier wordt het deze herfst toch niet.
