Toegegeven; wij houden wel van een potje pathos. Het mag best een beetje hoogdravend zijn, met een tikje bombast. Maar je moet wel binnen de lijntjes blijven. Ga je er buiten? Dan wordt het, ehm, pathetisch. (Er is een verschil.) Camera Thief weet met Starting Fires een prachtig liedje te kleuren met een DCFC-achtig intro (What Sarah Said!). En de band uit Philadelpia werkt netjes en schiet niet uit. Hoewel het koorwerk nog maar net aan de goede kant blijft …
Tag: <span>Manchester Orchestra</span>
Groots en meeslepend, dat is de muziek van Only Shadows. Niet gek wanneer bijvoorbeeld Arcade Fire, Editors en The Killers als inspirators genoemd worden. Niet dat je al deze bands terughoort in Cold Shoulder, maar de ambitie om in grote stadions te spelen is duidelijk aanwezig. Het zal dan ook niemand verbazen dat deze Britten de prijs voor ‘Best Live Band in de wacht sleepten bij de Unsigned Music Awards, waarmee zij o.a. Brother & Bones achter zich lieten (kent u ze nog??).
Cold Shoulder gaat verder op de stevigere weg die Only Shadows eerder met Fight Milk is ingeslagen. Het is een krachtige alt-rock song die, dankzij de heldere vocalen van Nick Ashby en het uptempo ritme, lekker fris en dansbaar blijft, zonder de echte rockvibe te verliezen. De verantwoordelijke producer heet Bruce Rintoul, een man die al eerder samenwerkte met Fatherson en Twin Atlantic.
Na vele kleine zaaltjes en supports voor grotere acts, heeft het sympathieke viertal inmiddels ook al hun eerste headline tour in eigen land erop zitten. Als ze zo doorgaan, is het slechts een kwestie van tijd voor Only Shadows ook internationaal de spotlight zal pakken.
Hadden we al gezegd dat Carl Barât fan is?
Het Canadese trio The Rural Alberta Advantage kwam vorige week met een nieuwe plaat, The Wild getiteld. Na een paar luisterrondjes pikken we Bad Luck Again eruit als prijsnummer.
Het is hun vierde plaat, sinds oprichting in 2005. De band grossiert in, zoals ze het zelf noemen, “percussive folk songs about hometowns and heartbreak”. Niet onopgemerkt, in 2012 was de band genomineerd voor 2 Juno Awards (Canadese Grammys), een jaar eerder op de longlist voor een Polaris Award (Canadese Mercury Prize) en kreeg in 2014 de CBC Music Prize for Best Independent Artist. Ook niet verkeerd: alle albums zijn in het thuisland goud gegaan. (En drie jaar geleden schreven we ook over ze.)
The Wild nog niet, maar kom op, die is net uit. Liedjes schrijven is voor frontman Nils Edenloff een process dat continu doorgaat, “like following one strange trail after another until a song has come to its general conclusion”. Voor het nieuwe album wilden ze dit natuurlijke proces nog beter benutten en werden de verse liedjes al in een vroeg stadium live gespeeld om zo samen met de fans door te laten groeien. Interessant, op z’n minst.
Of Halcion echt grote plannen heeft, dat weten we niet. Maar we hopen het van harte. Afgaande op liedje Plans zien we namelijk een fijne toekomst voor dit viertal uit Brighton, UK. Dreampop noemen ze het zelf. Daar voegen wij graag nog een naam als Local Natives aan toe.
De mannen kennen elkaar trouwens vanuit hun jeugd en kwamen elkaar later weer tegen op de University of Exeter en bij een Wolf Alice show. Classic. Inmiddels is iedereen afgestuurd en zijn ze naar Brighton verhuisd. De focus ligt volledig op de muziek, dus kom maar door met die grootse plannen. Wij zijn er klaar voor.
Vorige week verscheen met A Black Mile To The Surface het nieuwe album van de Amerikaanse (!) band Manchester Orchestra. Het zou weleens hun echte grote doorbraak kunnen zijn. Of in ieder geval moeten zijn.
Dit vijfde album van het kwartet bevat alles om ons van begin tot einde te blijven boeien. Ontroerende liedjes als The Alien en The Sunshine plus stevige rockers als Lead, SD en het hier onder geplaatste The Moth. Dan weer akoestische gitaren en dan weer gruizige elektrische. Fascinerend. Voer voor hard op de koptelefoon.
Gouden tip: 2 november staan ze in de Melkweg in Amsterdam (oude zaal!)
Throw the man you used to be away
Bury him with rivalry entirely
