Tag: <span>M.T. Hadley</span>

It’s not an optimistic song, laat M.T. Hadley ons weten aan het begin van de videoclip. En dat is, hoewel de muziek misschien even anders doet vermoeden, toch wel een beetje een understatement. Maar we hebben ook nooit anders dan zwaarmoedigheid gehoord van M.T. Hadley, en dat kan ook niet anders, want zijn enige andere singletje (uit 2016) ging over het overlijden van zijn moeder. Met Rattle laat hij weer van zich horen en het is wéér een ‘drop everything kind of track’.

M.T. Hadley schreef Rattle toen hij twintig was, vertelt-ie in de videoclip. Het is een lullaby voor een imaginaire baby en een sombere voorbereiding op het leven. Het gaat verschrikkelijk worden. Met enkel hartenzeer. Angsten en twijfel. Maar we should try to share some vocabulary of hope, a hope to be brave. Misschien lukt het. Misschien. Maar dan wellicht pas in een volgend liedje.

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=p2c3ss7UXlA[/embedyt]

Hier, op de burelen van Gobsmag, zijn we een beetje verdrietig geworden. Een beetje verdrietig van een wonderschoon liedje, dat tegen sluitingstijd door de ruimte schalt en ons voor eventjes muisstil maakt. We sluiten computers af, ruimen paperassen op en wassen koffiemokken af. We luisteren naar het verlies van M.T. Hadley.

She was diagnosed in the summer
And she died a year later

Janet is de moeder van de Britse singer/songwriter. Ze overleed aan kanker. Een jaar later pakte M.T. Hadley zijn pen en schreef een liedje zonder opsmuk, wars van vals sentiment en afkerig van beeldspraak. Gewoon, een liedje voor haar. ‘Hoping it will serve to both honour her memory, and grant me some catharsis.’

En nu kunnen we je vertellen dat het een soort synth-pop met een beetje falsetto is, maar who cares? Dit gaat over Janet. A good woman.

‘Janet is an optimistic celebration: the unseen procession of a brass band, quietly led by me.’

Zet je schrap en luister.