Fritz Michel komt uit Frankrijk, woont in New York en kent zijn klassiekers. Hij laat zich namelijk graag beinvloeden door Dire Straits, Lou Reed en Kevin Morby. En dat is prima te horen op liedje Darker Now. Heerlijk laid-back, perfect voor deze zaterdagochtend.
Tag: <span>Lou Reed</span>
Graeme Kennedy bracht als kind uren door in de kerk waar zijn vader pastor was. Dat bracht hem de nodige inspiratie. Evenals het opgroeien met het luisteren naar Nina Simone en Leonard Cohen en Nick Cave. En eerlijk, daar horen we wat van terug in liedje Revival in Lincoln. Verhalend, donker.
Nu is het wachten op een plaat. Want samen met liedje High Ceilings (doet ons denken aan John Moreland) zijn er twee prachtige singles uit.
Daar zingt Dons Skiffle over in Never Have I. En dat doet hij op een prachtige, vertellende manier. Dylan (die mondharmonica!), Vikesh Kapoor, Lou Reed. Dat zijn zomaar de eerste namen die ons te binnen schieten. En juist, dat is awesome! Dus verwacht geen grootse melodie en wall of sounds, maar een prachtig ingetogen liedje.
Talmen door de stad, dralen door de straten. Dat doen wij graag (want daar liggen de verhalen). Zo liepen we van Holtenbroek naar Assendorp, van de Oude Markt tot Pathmos en van het Noorderstation naar de Tuinbouwdwarsstraat. Onderwijl ‘listening to the same record for the 32nd time.’ Net als Magon dus. De Israëliër in Parijs zweeg een jaar of tien, als soloartiest althans, en is nu terug met een geweldige single: The Streets. Het is een prachtige, maar doelloze expeditie in de nacht.
People living in the Streets
Near the sewers and drains of the city
I see them laughing and wait in disbelief
And I feel good as I walk in the streets
Misschien ken je Magon van Charlotte; het duo Charlotte & Magon. Dit jaar brachten zij het album Lyrical Miracle uit en die werd verrekte goed ontvangen. Maar we begrijpen ook dat Magon solo van zich wil laten horen. Met The Streets geeft-ie namelijk blijk van een knap staaltje indierock. Het theatrale van Lou Reed en de lyriek van Bruce Springsteen. Dat geeft The Streets lading. Dat geeft The Streets een verhaal.
Anything I could see
Anything I could feel
Anything is a dream
Everything is real in the streets
Er hangt iets in de lucht. De hitte van de dag hangt nog in de kleine tuintjes en de geur van een smeulende barbecue waait over de schuttingen. Er is iets op handen. Je voelt het. In de vochtigheid van de nacht. Je voelt het. Aan de spanning tussen de huizen. Er staat iets te gebeuren. Want zo’n nacht is het. En The Purrs weet die nacht verdraaid goed en beeldend te beschrijven in tekst én muziek in Late Night Disturbance. Treffend als de cruciale beginscène van je nieuwe favoriete Netflix-serie.
Late last night they cut the power to the neighbourhood
The sky went black outside my windowpane
Het is een pareltje van the Purrs, de band uit Seattle die liever niet vertelt hoe lang ze al bezig zijn (sinds 2000, weten wij). Inmiddels zijn ze vijf albums, een paar ep’s en verschillende singles verder. Nu komt binnenkort het nieuwe album Destroy the Sun uit en dat bevat volgens eigen zeggen hun sterkste werk ooit. Dat willen we best geloven, nu wij Late Night Disturbance hebben gehoord. Want het intro is spannend, de stem is lijzig en het verhaal is prachtig (ook al weet je eigenlijk nog niets). Het klinkt alsof de wereld op het punt staat voorgoed te veranderen. Maar dan in het klein. In een stad, in een wijk, in een straat.
Yeah it’s always a bad idea to let them know how you really feel
En juist dat is het wat Late Night Disturbance onweerstaanbaar maakt: je weet niet alles. Maar de muziek zegt veel. De stroom valt uit. Er klinken schoten. De politie komt. En iemand ziet de wereld voorbij trekken. Maar waarom? Wat is er gebeurd?
Een paar maandjes is I’m Bad Now nu uit, het nieuwe album van het Nap Eyes. Een fijn plaatje weer, van misschien wel de beste band van het schiereiland Nova Scotia, durven wij wel te stemmen. Hun bio’tje is te mooi om niet uit te knippen en plakken:
“Nap Eyes makes crooked, literate guitar pop refracted through the gray Nova Scotian rain. Their songs are equal parts shambling and sophisticated, with one eye on the dirt and one trained on the starry firmament, inhabiting a skewed world where odes to NASA, brain protein aggregation, and the Earth’s magnetic field coexist easily with lyrics about insomnia, self-reproach, and drinking too much.”
Ja, lees dat nog maar een keertje. Afijn, het Lou Reed-eque ‘Everytime The Feeling’ is de opener van de nieuwe plaat en meteen een hoogtepuntje. Je kunt heel uitgebreid en literair lullen over deze plaat, maar misschien moet je ‘m gewoon eens een rondje geven. Doen wij ook.
Bedroom pop, zo noemt Jacob Faurholt zijn nieuwste liedje The Stars Hang Low. Nu zijn we niet helemaal bekend met dit genre, maar wat ons betreft doet dat de pracht van het liedje toch wat tekort. We horen een Lou Reed-achtige 3 minuut 10. Lo-fi, Sparklehorse. Of gewoon Jacob Faurholt natuurlijk. Eigenlijk is het jammer dat hij al een tijdje meedraait, anders hadden we hem graag op de aanstaande editie van ESNS gezien.
De track staat op A Lake of Distortion, de 10 nummers tellende plaat die eind 2017 nog even verscheen. Leuk weetje, het album bereikte maar liefst nummer 2 in de Deense vinyl charts. Yes, Jacob Faurholt is een Deen en yes, wij houden van vinyl.
Verhalen; daar houden we van. Waargebeurd of niet. Het maakt ons niet uit. Haal de muziek hier weg en we schrijven over boeken. Geen probleem. C.K. Flach schreef met The Officer een mooi, klein verhaal over grote dingen. Over een confrontatie met een agent (en het eindigt gewelddadig), over het rechtssysteem en over ‘blaming and shaming’. Dat verwacht je niet in dit relaxte, Johnny Cash-achtig-gebrachte nummer.
C.K. Flach (uit New York of omstreken) bracht onlangs zijn eerste langspeler uit; Empty Mansions. Daar staan nog meer verhalen op; over politiek, racisme, uitsluiting en corruptie. Maar dan vertelt in verhandelingen over liefde, verlies, hartzeer en redding. Dat was een flinke opdracht, maar de multi-instrumentalist slaagde wonderwel. ‘I think music is the strongest medium we have to share ideas, feelings and views. And what I hope for is that whoever listens to my music can take something away with them. Be it a thought, feeling, idea or inspiration.’
Wij daarentegen smullen vooral van een zin als deze:
And the Slash black blazer,
Trashy blond hair,
Teeth like razors,
And a thousand yard stare