Gisteren deel I en vandaag op oudejaarsdag deel II van de lijst met de favoriete albums uit 2020 van ondergetekende. Albums die ik, om wat voor reden dan ook, vaak heb opgezet en nog altijd blijf opzetten. Ongetwijfeld niet de beste of belangrijkste, maar wat zou het.
Tag: <span>Laura Marling</span>
Nog heel even wachten, maar eind deze maand verschijnt dan eindelijk het debuutalbum van de Noorse singer/songwriter Siv Jakobsen. Zoals het tegenwoordig gaat, zijn er al paar liedjes van The Nordic Mellow online te vinden (wauw!) en vandaag is daar met het prachtige Berry and Whythe een vierde bij gekomen.
Siv Jakobsen kwam in 2015 op de radar van veel muziekliefhebbers met haar EP The Lingering. Blogs schreven over haar, liedjes werden door de BBC op de radio gegooid en supportshows voor Damien Jurado, Bear’s Den en Benjamin Francis Leftwich kwamen op het tourschema. Ook ons landje ontbrak niet: ze speelde begin dit jaar op Eurosonic en in Paradiso-Noord (en komt na de zomer terug voor meer shows).
Bij de opnames van debuutalbum The Nordic Mellow kreeg Jakobsen hulp van producer Matt Ingram (Laura Marling) en mixer Dan Cox (Thurston Moore, Lianne La Havas). Het resultaat is een intense plaat met breekbare liedjes. En dat mag best pijn doen:
I think it’s important to allow yourself to be sad. Or to show emotion in music and not let everything be a sort of bland medium where you don’t dare to say anything. [..] It’s not always autobiographical but it’s always honest, true and real and something that I have felt in some way. I try to have that be my compass. Even if it’s not my story I need to identify and feel like ‘how would I feel if this was me?’
Een plaat om naar uit te kijken.
Vorige week kregen we een mailtje. Dat mailtje bevatte een Youtube-link en de volgende zin: “Fat man and beautiful lady pretend to be a couple for the day. Click here to find out what happened!” Was getekend: Ed Nash, Toothless. Dat is nou niet bepaald clickbait voor ons. Wat dat wel was? De naam die we daarna ontdekten: Marika Hackman.
De video is kwestie behoort bij liedje Palm’s Backside, dat Toothless (aka Ed Nash, de fat man in kwestie) dus samen opnam met Marika Hackman (gitaarmeisje waar onze Harm al sinds juli 2014 heimelijk verliefd op is en die vorig jaar een prachtige langspeler genaamd We Slept At Last uitbracht). En waar kennen we Ed Nash van? Nou, al 10 jaar speelt hij bas in het eveneens niet onverdienstelijke Bombay Bicycle Club. En waar kennen Marika Hackman en Ed Nash elkaar dan weer van? Nou, ze zijn label buddies. Case closed.
Gaan we gewoon eerlijk in zijn: tot voor kort kenden wij het uit Los Angeles afkomstige The Wild Reeds nog niet. En dat terwijl er sinds 2010 al twee albums zijn verschenen. Het kan verkeren. Hoe dan ook, we gaan er nu vol in met nieuwe single ‘Everything Looks Better (In Hindsight)’. Dat is niet alleen een goede titel en een waarheid als een koe, maar ook nog eens een goed liedje, afkomstig van nieuwe EP Best Wishes.
“The Wild Reeds can be defined by one word: Harmony.” Dat lezen we op hun website en na het luisteren van een refreintje hoef je geen popprofessor te zijn om die conclusie te trekken. “It all comes back to the root of this band’s power: harmonies that create an instrument in and of itself.” En als er, zoals op deze geweldige single, ook elektrische gitaren en een drumstel mee mogen doen, is er helemaal geen houden meer aan.
Al harmonieënd timmert het trio al lekker aan de weg met voorprogramma’s bij Gobsmag favorieten Noah Gundersen, Langhorne Slim, Run River North, Nathaniel Rateliff en Israel Nash. Dit jaar stonden ze al op South By Southwest en staan vele festivals in Amerika en Canada op het programma, alsmede een eigen headline tour. Blijft er één vraag over: wie haalt ze naar Nederland?
Een uurtje geleden vonden we een mailtje in onze inbox met de titel ‘Billie Marten unveils video for Heavy Weather’. Gelijk klikken, nieuwsgierig als we zijn. Billie Marten bleek een 15-jarige Britse die op dit moment zowel eindexamen doet als best wel goed aan de weg timmert met haar akoestische, lieflijke nummers. Ze bevindt zich overigens in goed gezelschap. De afzender van de e-mail behartigt namelijk ook de belangen van o.a. Agnes Obel, Gobsmag-favo The Slow Show en zelfs onze eigen Dotan.
Wat we bedoelen met goed aan de weg timmeren? Een paar quote’tjes:
- “Gorgeous,” aldus Stereogum;
- “Spellbinding acoustic brilliance,” aldus BBC;
- “Unbelievably beautiful,” aldus Independent on Sunday.
Wat we daar nog aan toe kunnen voegen? Dat de jonge Britse is opgepikt door BBC Introducing en werd gedraaid door Zane Low (je weet wel, die dude die naar Apple getransfereerd werd om nieuwe bands te ontdekken en Spotify kapot te maken). Je snapt het, van Billie gaan we ongetwijfeld nog veel meer horen. Laten we beginnen met Heavy Weather, de nieuwe single. Klaar met luisteren? Ga dan meteen door met Ribbon EP (2014).
Op 24 april verschijnt Supermoon, het nieuwe album van de Zwitserse singer/songwriter Sophie Hunger. Het is haar vierde studioalbum en ze is hierop de samenwerking aangegaan met co-producer John Vanderslice (Death Cab for Cutie, Spoon, St. Vincent).
In thuisland Zwitserland is Sophie Hunger al een tijdje een grote. In 2008 debuteerde ze met het album Monday’s Ghost, dat op 1 binnen kwam in de Album Charts. Ook opvolger 1983 (tip: check prachtliedje Le vent Nous Portera) behaalde in 2010 de hoogste positie. Verder won ze diverse prijzen, waaronder de Swiss Award.
Buiten Zwitserland lukt het inmiddels ook aardig: Sophie won de Franse Prix de la Création Musical, stond op verschillende grote internationale festivals zoals Glastonbury en Eurosonic (tweemaal) en verkoopt zalen uit in Engeland, Amerika, Duitsland en Frankrijk.
Voor Nederland zal het waarschijnlijk allemaal weer net iets “te moeilijk” klinken om écht groot te worden, maar het nieuwe album bevat zeker een aantal prima liedjes, zoals de titeltrack / lead single Supermoon en het tekstueel sterke en reeds in Spotify te vinden Love Is Not The Answer. Én een liedje met Eric Cantona, de voormalig kung fu fighting voetballer.
Op 8 mei speelt Sophie Hunger in Haarlem (Patronaat), een dag later in Rotterdam (Rotown)
