Tag: <span>Lambchop</span>

Met de prachtig verstilde single A Chef’s Kiss heeft Kurt Wagner een nieuw album van zijn band Lambchop aangekondigd. Showtunes verschijnt 25 mei en is dit keer door Wanger alleen gemaakt, aangevuld met enkele vrienden zoals Ryan Olson van Poliça en met James McNew van Yo La Tengo.

Bij de buren lezen we dat Wagner eerste voorproefje A Chef’s Kiss omschrijft als “a reflection on the temporal nature of life and ultimately of song itself. A ‘chef’s kiss’ being a gesture toward something perfected or well done, even loved.” Wij zeggen: een typische stop-nu-met-alles-wat-je-aan-het-doen-bent liedje.

Nieuwe muziek

We hebben er weer eentje! Zo klonk het afgelopen week op onze redactie. Band in kwestie? Minor Moon, een viertal uit Chicago, opgebouwd rondom frontman Sam Contor. Op 20 januari verschijnt als het goed is met What Our Enemies Know een tweede EP. En dat is er eentje waar we, afgaande op de tracks So Composed en Weird How We Float enorm naar uitkijken.

Jij ook? Misschien wel als we je vertellen dat Minor Moon ons doet denken aan bands als Procol Harum, The Band en Lambchop. Ja, een aparte combinatie. Zie het maar als Procol Harum of The Band die tracks van Lambchop coveren. Zoiets.

Of, zoals ze zelf zeggen: “Inspired by the rooted innovativeness of contemporary artists like Wilco, Grizzly Bear, Radiohead, Bon Iver, and Gillian Welch as well as the sound and craft of older folk and folk rock musicians like Nick Drake, Joni Mitchell, Neil Young, and Van Morrison, Minor Moon’s soulful, complex, “americana-esque” sound strikes a unique balance between a vintage and modern sound palate, mysterious and revelatory lyrics, and a contemplative and emphatic spirit.”


Nieuwe muziek

Het was uitzonderlijk heet die zomer. De Texaanse zon brandde en Caleb Ian Campbell (Ari Roar) zat in zijn tot appartement omgebouwde garage te kijken naar ‘hoe-doe-je-dat’-video’s op YouTube. Hij had de helft van zijn nieuwe EP al geschreven, maar een producer was hij nog niet. Eerst maar eens nieuwe speakers kopen, dacht Caleb.

Karate Again werd niet daar, maar in Miami Beach opgenomen. Daar voltooide hij namelijk zijn nieuwe EP Patch Me Up tijdens een uitzonderlijk warme winter. Hij struinde zo nu en dan over de met hagedissen overspoelde ‘sidewalks’ en haalde inspiratie uit zijn ontmoetingen met Jamaican Jewish Guy Who Sang Hebrew Rasta Songs On A Casio Keyboard en Golden Speedo Mustache Dude.

Die laisser-faire van Caleb hoor je duidelijk terug in Karate Again; het is klein, alledaags en fijn. Wij vielen vooral voor het orgeltje (als het een orgeltje is). Dat doen we eigenlijk altijd. In de video zie je overigens Caleb verhuizen, nu van Miami Beach naar Seattle. Want Caleb doet gewoon wat in hem op komt, zonder plan. En ondertussen schrijft hij mooie liedjes.


Nieuwe muziek