Liefhebbers van Kevin Morby, Kurt Vile en Steve Gunn opgelet. Liedje New York van JW Francis gaat je vast en zeker bevallen. En met een verse platendeal bij Sunday Best Recordings op zak ziet de toekomst er fraai uit voor JW. En dan te bedenken dat hij naast muzikant ook nog assistent van een Nobelprijs winnaar is, stadsrondleidingen geeft in New York en een eigen zaak heeft (Murder Mystery).
Tag: <span>Kurt Vile</span>
Dat klinkt Nederlands. Maar David komt uit Australie. Met liedje Lost, Alone & Lonesome stuurde hij een heerlijke gitaar-rocker. Deed ons wat denken aan iemand als Kurt Vile. Of iets als The Sheepdogs.
Een EP (Meet My Ghosts) is in de maak. Afwachten maar!
Old Mexico, dat is de naam waaronder Jason Simon, Mark Matos en Dave Mihaly onder opereren. Liedje Black Matador begint als een rustige Allah-Las intro, en gaat dan verder met Kevin Morby-achtige vocals. En tsja, dan heb je ons. Heerlijk relaxt liedje, waar we niet heel veel meer over willen zeggen.
Andy Cook vraagt zich wat af. What’s a man, anyway? We leven in een hyper-digitaal tijdperk en zijn volop bezig met onze telefoons. Andy Cook vindt daar wat van, maar veroordeelt het niet. Op EP Modern Man (moet nog verschijnen, op 13 april om precies te zijn) beschrijft hij slechts zijn observaties. Bijvoorbeeld in liedje Swirl.
“These songs might mean something totally different to listeners than they do to me – but they mean something, and that’s what matters most. In this way, Modern Man is at once personal and made for peers in modern society. I’m writing about experiences we live every day. There’s a kid inside of us and a mirror in front, and we need to ask them both questions if we’re going to figure out who we want to be.” After all, what’s a man, anyway?“
Precies, zeg het maar.
Het was wijlen Mark Linkous van Sparklehorse die Kyle Meadows op het goede pad zette. Hij moet een jaar of vijftien geweest zijn, toen hij in een interview het advies van Linous aan jonge artiesten las: koop voor 99 dollar een tape recorder en zet je werk online. Dus dat deed de in Pennsylvania wonende Meadows in 2012 en drie later was daar een eerste plaat.
Dat in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum, False Charmers getiteld, deed niet bijzonder veel. Na een paar live optredens rondom de release, trok Meadows zich terug in heuvels van West Verginia. Daar nam hij in z’n eentje een nieuwe, titelloze plaat op. Die ‘m ook geen succes bracht.
Na een korte rustperiode om een aantal dingen even goed op een rijtje te krijgen en de strijd aan te gaan met zowel mentale als fysieke problemen, hervatte Meadows toch weer z’n muzikale carrière en begon hij aan een derde plaat: Crossing Corners. 1 Mei komt deze uit en eerste voorproefjes ‘Going Down‘ en de hier uitgelichte titeltrack bevallen ons wel. Laatstgenoemde heeft een lange aanloop gehad, vertelt Meadows:
“I wrote it while I was still in high school, but it never had a chorus and the melody was totally different. I always knew there was something special about it so I would always come back to it. It wasn’t until about two years ago, when it all kind of fell into place though. After demo-ing it, I knew it had potential.”
De aanhouder wint, nietwaar?
Twee jaar geleden, het was ook november, schreven we: “2016 wordt het jaar van Tracy denken wij.” Dat dachten we echt. Weliswaar steeg z’n populariteit, maar om nou te zeggen dat Tracy Bryant een doorbraak beleefde… De onlangs verschenen opvolger A Place For Nothing and Everything In Its Place gaat hem zeker weer verder helpen, maar aan een nieuwe uitspraak branden we onze vingers niet.
Tracy Bryant dus. Zanger / oprichter van Corners en solo-artiest op Burger Records. A Place For Nothing and Everything In Its Place nam-ie bij onze buren op, in Berlijn. In eerste instantie zou het een “introspective acoustic” album worden, maar eenmaal in de studio kwamen er toch wat meer stekkers, pedaaltjes en audiokanaaltjes bij kijken. Of zoals de platenmaatschappij stelt: “The album is filled with dreamy footnotes of piano, 60‘s percussion and a more than once appearance of edgy guitars.” Mastering lag trouwens in handen van Dave Cooley, die ook facturen stuurde naar Ariel Pink, The Black Angels en M83. Bryant mag op (prijsnummer) A Crowed Room dan wel zingen dat less more is en dat een crowded room verwarrend werkt, maar voor deze plaat pakt het perfect uit.
De Canadese band The Sadies maakt als sinds 1998 platen en staat in het thuisland bekend om haar samenwerkingen met andere artiesten (zoals Neil Young, Neko Case). Zo gek kijken ze daar dan ook niet op van de meeste recente colab met indie held Kurt Vile. Voor het aankomende album Northern Passages zingt hij mee op het geweldige liedje It’s Easy (Like Walking).
Het zijn geen onbekenden van elkaar, The Sadies en Kurt Vile. Een paar jaar geleden deed Vile het voorprogramma van de band en “we’ve been friends ever since,” aldus The Sadies frontman Dallas Good bij de buren van Consequence of Sound. Daar vertelt Good ook dat hij Vile “forceerde” mee te doen door hem al een muzikaal afgemaakte versie van It’s Easy (Like Walking) te sturen. Om de druk nog een beetje op te voeren, gaf-ie er ook een heel strenge deadline bij. Het werkte: “He delivered, as he always seems to do.” En hoe.
Doug deed het met Rachel. Op romantisch vlak, maar ook in de psychedelische rockband MMOSS. En dat gaat zelden goed. In 2013 gaat de band ten onder en de liefde ook. Doug verhuist en trekt zich terug; de emotionele verwoesting komt er uiteindelijk uit op zijn eerste solo-album. Genaamd; Doug Tuttle.
Het zwelgen in verdriet heeft inmiddels plaats gemaakt voor een soort van berusting. Doug laat zich zachtjes naar boven drijven in de poel van ellende. Dat meent zijn platenmaatschappij althans te horen in Falling To Believe. Het is alvast een voorbode op It Calls on Me, de nieuwe plaat van Doug.
(…) a catchy ear-worm that pairs Tuttle’s soft, hushed vocals with some seriously heat-blistered guitar-work.
Zo noemt Trouble In Mind Records het. En dat is het ook; een zalvende stem met een bij tijd en wijle schurende gitaar. Het gaat in ieder geval weer wat beter met Doug. Dat is fijn voor hem. Maar muzikaal gezien is dat beetje verdriet zo erg nog niet.