JW Francis is trouwens een drukbezet man. Zo heeft hij zijn eigen muziekmagazin (Rare Candy) en recording studio (CU Records). En sinds vorig jaar al een meer dan fijne EP I’ll Love You Forever, Bye.
Althans, daar zingt hij over. In een Kevin Morby-achtig gitaarliedje, met ietwat nasale stem. We like it!
Old Mexico, dat is de naam waaronder Jason Simon, Mark Matos en Dave Mihaly onder opereren. Liedje Black Matador begint als een rustige Allah-Las intro, en gaat dan verder met Kevin Morby-achtige vocals. En tsja, dan heb je ons. Heerlijk relaxt liedje, waar we niet heel veel meer over willen zeggen.
Als het een beetje koud aanvoelt, door de wind in je gezicht of de motregen in je hart, dan is daar Teitur Magnússon. Een koele IJslander, met een stem zo zacht als gesmolten sneeuw. Onverstaanbaar natuurlijk, maar je voelt de warmte in zijn woorden. Orna is goedaardig en lief. Orna is een oktoberavond met een kopje thee en een dekentje op de bank.
Genoeg tenenkrommende beeldspraak, dat beloven we. Gesmolten sneeuw is natuurlijk gewoon water. Maar echt stoer gaat dit stukje niet worden. Dat is nu eenmaal zo. Orna is IJslands voor een beetje gezelligheid, cosiness, en dat in een diepe winter en bij een donkere lucht. Die wetenschap helpt alleen geen biet bij het ontcijferen van Teiturs tekst.
Komdu, ég skal orna þér við eldinn minn
Leggðu ennið að hjarta mér, horfðu inn
(Kom op, ik veeg je af met mijn vuur
Blijf mijn hart, kijk erin)
Say what? Maar wat Teitur ook wil zeggen: het klinkt verdomd goed. Het voelt goed. In ons litla hjartað.
Bijna 55 weken geleden schreven we ook al over Kevin Morby, onder andere bassist geweest in de prachtbands Woods en The Babies, maar dus ook verdienstelijk solo-artiest. In 2013 was daar een debuutalbum (Harlem River, met prijsnummers Slow Train, If You Leave and if You Mary en Wild Side), en in 2014 de opvolger Still Life (met prijsnummer Parade). Vorig jaar was daar ineens een dubbele stand-alone single met daarop My Name en het instrumentale We Did It All Wrong. Over My Name schreven we toen: “Akoestische gitaarpop, dromend over Kurt Vile, José González en Nick Mulvey”.
En nu is daar ineens de track Moonshiner. Hierop gaat Kevin Morby verder waar hij gebleven was met zijn plaat Still Life. Dylan is dus nooit erg ver weg, evenmin als The Grateful Dead en The Band.
Deze single komt overigens samen met de aankondiging dat Morby heeft getekend bij het Dead Oceans label. Volgend jaar moet er een volledige plaat uitkomen. Moonshiner is alvast de a-kant van een 7″ single die volgende maand op vinyl moet verschijnen.
