Valleyheart (Beverly, Massachusetts) schreef met T.I.K. een song waar je vroeger ernstige behoefte aan had. Je weet wel; toen je eerste vriendinnetje plots danste met je beste vriend. Of toen er plots iemand wegviel die je graag zag. Of toen in dat ene verloren jaar, zo wat elke nacht.
Het is een song about ‘opposing emotions and thoughts interact’, zegt de band. Het gaat over de gedachten die je bewaart. Dus ook nu kun je T.I.K. goed gebruiken. Want zijn er niet altijd Thoughts I Keep?
Als het stemmig moet zijn, moet je in Manchester zijn. Toch? Dat gaat in ieder geval op voor T-Shirt Dream Party, de naammakende indie-rockband van Ben en Dan Dickson. Single Bookends (Sunrise) heeft de juiste hoeveelheid sinisterheid en (gelukkig) nog net niet te veel pathos. Melancholisch én uitbundig. Gelaten én triomfantelijk. En dat allemaal nog mooi aan de juiste kant van de grens naar radiovriendelijkheid.
‘Alles gaat kapot,’ zei Dirk, onze cynische systeembeheerder. ‘En als het niet kapot is, volstaat opnieuw opstarten, meestal.’ Maar wij, romantici, weten dat het zo niet werkt. In het leven. In de liefde. Say It van Sama Dams gaat over een mislukte relatie en over het omgaan met de pijn en eenzaamheid als control-alt-delete niet meer werkt. Het nummer is donker als Dirk zijn gemoedstoestand. Het nummer is wanhopig als Dirk soms kan zijn.
Sam Adams (ja, Sama Dams, Sam Adams) klinkt getormenteerd. Maar uiteindelijk gaat het in Say It vooral om ‘being more honest about what we’re thinking and feeling.’ Want: ‘You don’t acknowledge it exists, and so by letting a small problem go, you allow it to grow.’ Dat zal onze Dirk niet zo snel gebeuren, denken wij.
Het is niet dat Sama Adams (Portland, Amerika) een nieuw bandje is. Het aankomende album is alweer het vierde sinds 2011. Maar een nummer als Say It was nog niet gemaakt. Ja, wij houden van orgel. Wij houden van strak drumwerk. Wij houden van het zwarte randje van verdriet. Wij houden een beetje van dingen die kapot gaan. Meer dan Dirk. Maar van hem houden we ook.
Ach, laten we ook maar eerlijk zijn ook. Ja, er is een bakje. Het staat naast het koffiezetapparaat. En in dat bakje liggen ‘deze-leggen-we-even-weg-liedjes’. Het is een zielig bakje. Vol nummers die met gemak in aanmerking komen voor de lovende woorden, de weelderige beeldspraak en de onnavolgbare hyperbolen van één onzer redacteuren. Maar dat krijgen die liedjes niet.
Omdat ‘mijn hoofd er niet naar staat’. Omdat ‘er zó veel mooie muziek is’. Omdat ‘ik nu even echt helemaal in een andere vibe verkeer’. Omdat ‘de stagiair even druk is met andere dingen’. Er wordt koffie gemorst in dat bakje, hè. Soms wordt ie zonder omhaal (door de stagiair) in de container geleegd. Frostbeat van Sad Palace (Engeland) hebben we gelukkig van dat lot gered. Gelukkig maar. En dat dankzij de Enjoy the Silence-achtige clip die gisteren verscheen.
Een maandje oud is dit fijn opgebouwde indie-pop-met-finale-vol-gitaren-liedje. En hoewel het muzikaal veel/genoeg/alles te bieden heeft, is het verhaal óók de moeite waard. Want Frostbeat gaat over ‘…when the desire for intimacy with someone shapes the way you look at people around you.’ Dat klinkt ongemakkelijk. Een beetje beschamend zelfs, of zo. Maar zo voelt het dus niet. En het klinkt ook anders. Luister maar.
Ja, kijk. Dit is dus indie zoals indie bedoeld is. Als er een bedoeling is. Verwacht dus niets nieuws, verwacht niets meer. Verwacht iets moois. Nap LaJoy (wellicht vernoemd naar Nap Lajoie, professioneel honkballer rond 1900, maar dat is allerminst zeker en best onwaarschijnlijk) brengt met Bulldogs een knappe single vol dynamiek en met een dramatische flair. Zoiets heb je eerder gehoord. Zo iets ongeveer. Zoiets wil je vaker horen. Vaker dan één keer.
En het begint ook nog als een soort soft-rock-dingetje, met die kalme, heldere stem van Devin die het heeft over een coma en een dreadful sound. Maar het wordt al snel intenser, om vervolgens te eindigen met veel snaren, toetsen en cimbalen. En dat allemaal nadat Devin zong ‘Hey kid, you’re worse for the wear, but you sure wearin’ it well.’
Nap LaJoy (uit New York) is dan ook niet over één nacht ijs gegaan; dit is misschien wel één van die songs op debuutalbum Host waar Devin en zijn maten tien jaar over hebben gedaan. Klinkt obsessief. En dat is het ook. Klinkt mooi. En dat is het zeker.
