Als het een beetje koud aanvoelt, door de wind in je gezicht of de motregen in je hart, dan is daar Teitur Magnússon. Een koele IJslander, met een stem zo zacht als gesmolten sneeuw. Onverstaanbaar natuurlijk, maar je voelt de warmte in zijn woorden. Orna is goedaardig en lief. Orna is een oktoberavond met een kopje thee en een dekentje op de bank.
Genoeg tenenkrommende beeldspraak, dat beloven we. Gesmolten sneeuw is natuurlijk gewoon water. Maar echt stoer gaat dit stukje niet worden. Dat is nu eenmaal zo. Orna is IJslands voor een beetje gezelligheid, cosiness, en dat in een diepe winter en bij een donkere lucht. Die wetenschap helpt alleen geen biet bij het ontcijferen van Teiturs tekst.
Komdu, ég skal orna þér við eldinn minn
Leggðu ennið að hjarta mér, horfðu inn
(Kom op, ik veeg je af met mijn vuur
Blijf mijn hart, kijk erin)
Say what? Maar wat Teitur ook wil zeggen: het klinkt verdomd goed. Het voelt goed. In ons litla hjartað.
