Paul McCartney had het in ‘Martha My Dear’ (White Album, 1968) niet over een ex-liefje, maar gewoon over een hond. Nog iets specifieker: over een Bobtail. Het nog altijd onvolprezen Dawes, uit Los Angeles, heeft met het prachtige I Will Run onlangs een liedje uitgebracht over honden in het algemeen. Het werd opgenomen tijdens de sessies voor hun meest recente plaat Passwords (geproduceerd door Jonathan Wilson – check ook zijn geweldige nieuwe plaat Dixie Blur), maar haalde het uiteindelijk niet. Want, zo schrijft de band, het “didn’t seem to fit that batch of songs at the time”. Maar waarom dan toch nu los uitbrengen? “It feels like it deserves a life of its own. A silly song about the irony of how much we depend on our pet’s love considering that a lot of them would bolt if just given the chance.” En omdat de opbrengst van de single naar North Shore Animal League en het MusiCares Coronavirus Relief Fund gaat. De videoclip werd treffend uitgelegd door toetsenist Lee Pardini: “Dogs running in slow motion are one of life’s greatest gifts.”
Tag: <span>Jonathan Wilson</span>
Normaal gesproken zit Charles Watson met Rebecca Taylor in de band Slow Club. Een solo-uitstapje moet kunnen en zodoende verscheen dit jaar het sfeervolle album Now That I’m A River. Een plaat door BBC radio DJ Lauren Laverne reeds gedubt als “absolutely brilliant” en “Might just be my Album of the Year so far”. Dat zijn fijne stickers voor op de hoes. Muzikaal klinkt het als een warme mix van psych folk en Americana. Zo doet de uitstekende opener Voices That Carry Through The Mist denken aan zowel (een lome) Tame Impala als Jonathan Wilson. Album van het jaar? Zo ver durft ondergetekende niet te gaan, maar mooi is het zeker.
Bio’s hoeven we niet lang te zijn. Dat bewijzen de heren van het Londense Wooden Maria. Hun bio luidt namelijk als volgt: “London-based alt. rock/folk project.” Punt. Het maakte ons toch nieuwsgierig. En omdat de heren slechts 1 EP met 4 nummer uit hebben wilde wij best 20 minuutjes tijd vrijmaken om hun hele oeuvre eens door te nemen.
En wat bleek? Wooden Maria maakt uiterst herfstachtige muziek. Duister, onheilspellend. Met vlagen van Ryley Walker, Jonathan Wilson (met zwaardere stem) maar vooral ook gewoon Wooden Maria.
Luister bijvoorbeeld eens naar de track Anastasia.
The black witch is stirring
My ears are burning
The black witch is stirring
My words are slurring
The black witch is stirring
My eyes are blurring.
Prachtig, nietwaar? De hele EP staat op Soundcloud, doe er je voordeel mee een dezer dagen: https://soundcloud.com/woodenmaria/sets/well-wisher-ep
Niet geschoten is altijd mis, moeten de mannen van het Engelse Black Severn hebben gedacht toen ze single ‘Seven‘ opstuurden. Of we even wilden luisteren. Sure! En wat bleek? Klinkt te gek dus.
We vinden de track wel een beetje in de categorie Rob Klerkx & the Secret vallen. Precies: psychedelisch, akoestisch en onheilspellend. Mensen die van Jonathan Wilson houden zitten dan ook goed. Maar: we horen ook wel een klein beetje James Blake (die intro) en The Heavy (stampen!). Je snapt het, Black Severn laat zich niet makkelijk samenvatten. Maar is dat niet juist de charme? Voor ons wel in ieder geval.
Dus maak 7 minuut 13 vrij in je agenda en laat ons weten wat je ervan vindt.
Rob Klerkx is een drukbezet man. Hij drumt namelijk voor bands als MOKE en Paulusma. Ook gaat hij door het leven als trots lid van de Nashville Songwriters Association International. Wat dat precies betekent weten we niet, maar het klinkt indrukwekkend. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is maakt hij sinds 2006 ook muziek met een 6-koppige band, the Secret. Hun naam? Rob Klerkx and The Secret.
En het wordt nog drukker. Rob Klerkx and The Secret komen namelijk net uit de befaamde IJLand Studio in Amsterdam. Reden? Een live-plaat opnemen. In 1 sessie stonden ze erop, 10 tracks. En die tracks hebben ze gebundeld in het album Live At The IJLand Studio. Wij snappen waar deze naam vandaan komt.
We hadden een flinke dosis alt. country / americana verwacht. Niets is echter minder waar. We horen een hoop psychedelische gitaarmuziek. Een beetje zoals Ryley Walker en Israel Nash die ook zouden kunnen maken. Of Jonathan Wilson. Maar dan gewoon uit Amsterdam. Vind vandaag nog 10 minuut 24 in je agenda en kijk en luister maar eens naar het heerlijke Come Home. En als je dan nog 7.32 minuten over hebt, schakel dan door naar Virginia.