Tag: <span>Jonathan Jeremiah</span>

Peter Oren leverde met Living by the Light in 2016 al een meer dan prima plaat af. Maar wat hij 2 weken geleden met opvolger Anthropocene neerzette is gewoon fenomenaal. Niet vrolijk, verre van. Neem nou liedje Falling Water. Zo donker, zo mooi. Maar eigenlijk kunnen we elk nummer uit de plaat tippen. Denk ergens tussen Jonathan Jeremiah, Sean Rowe en Bill Callahan.

Peter komt trouwens uit Indiana, maar noemt zichzelf everywhere-based. Een troubadour dus. En Peter vind dat het allemaal niet zo goed gaat met de wereld. Kan hij best eens gelijk in hebben. Anthopocene verwijst naar de periode in de geschiedenis van de aarde dat de mens steeds meer invloed begin te hebben en te claimen. Met alle, negatieve, gevolgen van dien.

Tot slot nog iets over de opname. Die gebeurde met een hele rits aan meer dan capabele mensen. Ken Coomer (drummer van Wilco), Laur Joamets (Sturgill Simpson) en Michael Webb (John Fogerty). En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Maar de boodschap: luister naar Peter Oren!


Nieuwe muziek

Als wij Ezra zeggen, dan roepen jullie natuurlijk heel hard dingen als: George! Budapest! Eurosonic! Maar er zijn meer Ezra’s. Neem bijvoorbeeld Ezra Vine, een jongeman, zelfverklaard escapist, multi-instrumentalist en Nieuw-Zeelander.

Deze Ezra kwam op onze radar dankzij vier tracks, gebundeld op Celeste EP (2014). De titeltrack bevat handclapping, een achtergrondkoortje en gaat gepaard met een prachtige videoclip. Aanstekelijke pop, radiovriendelijk. De naam Beach Boys viel hier op kantoor meer dan eens. Maar nog niet echt iets om gobsmacked van te raken.

De volgende track, Cradlesong, komt al een stuk dichter in de buurt. Singer-songwriter, breekbare stem, weinig upsmuck. Goed gedaan, niks mis mee.

Maar écht Gobsmacked zijn we van track 3, He Won’t Knock. Een beetje Jon Allen en wat Jonathan Jeremiah, horen wij. Een nummer dat overigens niet zou misstaan in het oeuvre van die andere jonge Ezra. En zo is dit artikeltje weer mooi rond.

Nieuwe muziek