Tag: <span>Jon Allen</span>

De single is al een tijdje uit, maar omdat we het zo’n belachelijk goed liedje vinden, gooien we ‘m alsnog op het Scorebord: The Other Side Of Love van Jack Savoretti. Het is afkomstig van z’n begin deze maand verschenen nieuwe album Written In Scars.

Jack komt van ver. In 2007 debuteerde hij met het in eigen beheer verschenen Between The Minds. Helaas wist die plaat te weinig potten breken en bleef een doorbraak uit. Tel daarbij op dat de Italiaanse Engelsman met de geweldige stem net vader was geworden en al z’n geld was kwijtgeraakt aan een slopende rechtszaak met zijn inmiddels ex-manager en je snapt dat hij even helemaal klaar was met de muziekwereld. Hij overwoog serieus om er een punt achter te zetten en een normale baan te nemen.

Maar het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. “As soon as I said, ‘screw this’, I couldn’t stop writing,” vertelt Jack. “I wrote out of anger, although the songs were more of a cry for help. It was the best, most personal music I’d ever made. I realised I had really learnt how to write, how to express exactly what was in my head.”

Die liedjes komen op Before The Storm, zijn tweede album, uitgekomen in 2011. En dan valt alles ineens op z’n plek, scoort-ie een hit met Take Me Home en is de doorbraak daar.

Met het dit jaar verschenen Written In Scars pakt Jack Savoretti stevig door. Hulp krijgt hij van big guns als Sam Dixon (musical director van Adele, schrijfpartner van Sia) en Matt Benbrook (werkte met oa Paolo Nutini, Jake Bugg en Faithless). Inspiratie haalt Jack bij oude helden: “Most of my musical influences come from my parents,” says Savoretti, “My mum was into The Eagles, Crosby Stills & Nash and Motown. My dad played mostly Italian music from the ‘60s and ‘70s. In the past I suppressed that as an influence but, for the first time, on these songs, it appeared.’”

Het resultaat is een bijzonder overtuigende plaat met prijsnummers als Back To Me, Don’t Mind Me, Wasted (met Lissie) en kneiter van een knoeperd The Other Side Of Love. Dus ja, ga ‘m zien op 15 september in het knusse Bitterzoet in Amsterdam.


Nieuwe muziek

Als wij Ezra zeggen, dan roepen jullie natuurlijk heel hard dingen als: George! Budapest! Eurosonic! Maar er zijn meer Ezra’s. Neem bijvoorbeeld Ezra Vine, een jongeman, zelfverklaard escapist, multi-instrumentalist en Nieuw-Zeelander.

Deze Ezra kwam op onze radar dankzij vier tracks, gebundeld op Celeste EP (2014). De titeltrack bevat handclapping, een achtergrondkoortje en gaat gepaard met een prachtige videoclip. Aanstekelijke pop, radiovriendelijk. De naam Beach Boys viel hier op kantoor meer dan eens. Maar nog niet echt iets om gobsmacked van te raken.

De volgende track, Cradlesong, komt al een stuk dichter in de buurt. Singer-songwriter, breekbare stem, weinig upsmuck. Goed gedaan, niks mis mee.

Maar écht Gobsmacked zijn we van track 3, He Won’t Knock. Een beetje Jon Allen en wat Jonathan Jeremiah, horen wij. Een nummer dat overigens niet zou misstaan in het oeuvre van die andere jonge Ezra. En zo is dit artikeltje weer mooi rond.

Nieuwe muziek