Het is voor de trouwe lezer geen geheim dat we fan zijn van Luke De-Sciscio. ZIjn prachtige liedjes kwamen al een paar keer voorbij. Omdat het al even geleden is en omdat het nog steeds wonderschoon is, wilden we ook nieuwste liedje Moon graag met je delen. Nog steeds die breekbare stem. Denk aan Dylan, Buckley en John Martyn.
Man achter The Last Hours is Callum James, een 20 jarige singer/songwriter uit Londen. De platencollectie van z’n pa bracht ‘m de liefde voor artiesten als Joni Mitchell, Nick Drake en John Martyn. Laatstgenoemde neemt hij ook mee in het omschrijven van de (redelijke specifieke) sound die hij zoekt. Een obsessie, noemt-ie het zelfs, “trying to mix John Martyn style acoustic riffs with Radiohead’s In Rainbows’ era style production whilst channeling the infectious nerving bubble gum melodies of Talking Heads takes place.”
Spannend klinkt het zeker, en prima single ‘Shiver and Shake‘ (dat ons ook wel doet denken aan iemand als Fink) doet ons wel uitkijken naar een later dit jaar verschijnend EP’tje.
<
p style=”text-align: justify;”>
Alweer bijna een jaar geleden noemde we Marc O’Reilly ‘de tweelingbroer van Bon Iver met de genen van John Martyn en James Vincent McMorrow’. Aanleiding daarvoor was het liedje Bleed van het te gekke album Human Herdings. Kneiter van dat album was wat ons betrΩWayward Shepherd. De grote vraag dus of deze Ier dit niveau vast kan houden.
Afgaande op het nieuwe liedje Compromise kunnen we alleen maar concluderen: ja, dat kan Marc O’Reilly. Nog steeds heerlijke gitaren en die van tijd tot tijd hese stem die het de afgelopen jaren zo goed doet bij artiesten als James Vincent McMorrow et al.
Nieuws of het nieuwe album hebben we nog niet. Maar we houden je natuurlijk op de hoogte. Ons advies? Doe het tot die tijd met Human Herdings en dit nieuwe nummer.
Marc O’Reilly komt uit Ierland en maakt muziek. Dan moet het bijna wel goed zijn. En dat is het ook. We ontdekten de beste man vorige week, toen hij plots in Rotterdam stond en we meer werden gesleept door een Rotterdamse vriend van Gobsmag. En man man man, wat was dat goed!
Zijn tweede plaat, Human Herdings stamt alweer uit 2014. Niet supertje actueel dus, maar we hebben toch besloten er een scobo-post aan te wijden omdat:
1. Hij tourende is;
2. Er vorige week een fijne sessie online verscheen;
3. Marc gewoon zo’n fijne stem heeft en nummers schrijft die tenminste nog ergens over gaan.
Luister onderstaande uitvoering van de album-track Bleed, en je denkt waarschijnlijk (net als wij) aan Bon Iver, John Martyn en James Vincent McMorrow.
De plaat is overigens vrij divers. Nummers als Bleed worden afgewisseld met wat steviger werk. Prijsnummer wat ons betreft is The Wayward Shepherd. Maar oordeel vooral zelf.
Vandaag luister je naar Bad Light van Sean Taylor. Die track is afkomstig van zijn nieuwste langspeler The Only Good Addiction Is Love (sinds vorige week in de winkel).
We realiseren ons dat de kans aanwezig is dat je nog nooit van Sean Taylor gehoord hebt. Geeft niets. Een snelle introductie vertelt ons dat Sean Taylor al jarenlang niemand minder dan Eric Bibb tot een van zijn grootste fans mag rekenen. Die zegt: “Sean Taylor is a wonderfully talented modern troubadour whose sincere, thoughtful songs pull you in. I’ve had the pleasure of sharing the stage with him. He swings. Check him out!” Daar voegt Q-Magazine nog eens aan toe: ”A bluesy devotional intensity that rightly draws comparisons to John Martyn.”
Dus wat is het nou precies? Het is prachtig en houdt zich op ergens tussen (akoestische) blues, folk en roots. John Martyn is dus inderdaad misschien wel de beste vergelijking (thnx Q-Magazine). Het album staat trouwens vol met tracks als Bad Light. Dus schroom niet en knal vooral de plaat even aan. Heb je daarna de wens om hem live te zien? Dat komt goed uit, in het najaar doet hij ons land aan voor wat solo-shows en shows met Eric Bibb en The Delta Saints. Daar ga je ons vast en zeker tegenkomen.
Tobias Fitton zou je kunnen kennen uit de band Saturday Sun, waar we nog niet zo lang geleden enthousiast over schreven. Inmiddels timmert Tobias solo aan de weg en het eerste voorproefje zetten we zonder blikken of blozen op het scorebord.
Tobias werkt aan een solo-EP en dat gaat natuurlijk met vallen en opstaan. Toch is er een nummer dat hij al goed genoeg vond om te delen: You’ll Have It All. “Recording an e.p at the moment, one song made to a slightly better than demo quality, made a vid for it too, on with the next, should be 4 or 5 tracks,” aldus de muzikant in een enthousiast begeleidend schrijven.
De muziek pakt ons volledig in. Die sfeer en die stem die wel wat weg heeft van sfeervolle mannen als Bon Iver en Fleet Foxes (dat is natuurlijk een band, weten we). Heb je extra overtuiging nodig? Luister dan nog wat demo’s op zijn Soundcloud.
Gobsmag brengt je nieuwe muziek. De band van vandaag is niet helemaal nieuw, maar de kans is groot dat je ze toch nog niet kent. We hebben het over het Britse Saturday Sun. De credits hiervoor gaan trouwens naar onze vrienden van InDeKringloop, die onlangs een sessie opnamen met ze. Zij zijn fan, wij inmiddels ook. ‘Fan’ is overigens een understatement, maar daar kom je zelf over een paar minuten wel achter.
Het eerste volledige studio-album, Orixe, dateert van begin dit jaar (vandaar, niet helemaal nieuw), maar staat vol met liedjes die we je willen laten horen. Wat ons met name grijpt is de emotie die Alex Hedley weet over te brengen. Onze favorieten: Something in the Woods, Down to the Forest en Seagull (hieronder). We moeten een keuze maken, dus vandaar dat je Seagull op het scorebord vindt. Maar wat ons betreft was elke van de 13 tracks hiervoor in aanmerking gekomen.
Vandaag geen vergelijkingen en name-dropping. Gewoon luisteren! Maar voordat je dat doet, toch maar even wat quotes. Om je over de streep te trekken zullen we maar zeggen:
Subba-Cultcha: “It’s hard to listen to without sending a shiver down your spine every time his voice soars and then recoils into an emotive quiver,” –
Daytrotter: “It washes over you subtly like the tide slowly creeping in or the warmth of the sun on your back. Yet there’s twists and turns, a building sense of urgency, a raw edge in each song.”
