Tag: <span>Jason Isbell</span>

Luke Winslow-King heb je misschien leren kennen als de Amerikaan die vaak meekwam met tours van Pokey LaFarge. Honky-tonk, country en swingen. Of van DWDD misschien? Van ons mocht het echter allemaal wel wat krachtiger. En afgaande op het titelnummer van nieuwe plaat I’m Glad Trouble Don’t Last Always lijken onze gebeden gehoord.

Op die track klinkt Luke Winslow-King namelijk als een volwaardig blues-artiest. Joe Bonamassa zou de track ook gemaakt kunnen hebben. Of Hozier. En alsof dat nog niet genoeg is komt de plaat ook binnen in de top 10 van de Billboard Blues Albums. Ook de Austin Chronicle is enthousiast: “LWK doesn’t shy away from biting into his heartbreak with gusto…and he demonstrate[s] a wide range of songwriting worthy of comparison to Jason Isbell and John Fullbright.”

Kortom, genoeg reden om de komende dagen het album eens een paar slingers te geven.


Nieuwe muziek

David Ramirez komt uit Texas. En hij maakt ook nog eens muziek. Wees gerust: geen jihaa, country en cowboy-hoeden. Nee, David Ramirez maakt kneiters van americana-platen. Zijn vorige plaat en EP gingen echter wel vrij geruisloos door het muzikale-universum. Gelukkig was er wel de zeer terechte waardering van onze collega’s van Altcountry.

Zijn nieuwste plaat, Fables, gaat hem misschien wat meer bekendheid brengen. De eerste tekenen zijn overigens al zeer positief. Niet alleen omdat het eerste liedje Harder To Lie fantastisch is (zeker voor liefhebbers van Jason Isbell en John Fullbright), maar ook omdat het Amerikaanse Stereogum er nogal wat lovende woorden voor over had: “Harder To Lie courses by slow on a gently tapped backbeat and some brilliant pedal steel guitar by Greg Leisz, but Ramirez’s voice dominates the song. It wafts above the melody, harmonies, and percussion like a dark and smoky omen.”

Leuk detail, de plaat is geproduceerd door Noah Gundersen. Inderdaad, die vorige week met een dik cijfer op ons Scorebord stond.


Nieuwe muziek

In 2013 raakten we helemaal verslingerd aan Jason Isbell (ex Drive-By-Truckers), met het album Southeastern. De betere (understatement) americana/folk waar we al menig maal naar verwezen (zoals bij Jonah Tolchin en Adam Faucett). 2015 wordt het jaar van een hopelijk waardigere opvolger van dit prachtalbum. Something More Than Free verschijnt 17 juli aanstaande.

Wat we volgens zijn website mogen verwachten is niet mals: “Expanding the boundaries of Isbell country, that territory of the heart and mind where people strive against their imperfections, and simultaneously against their circumstances, in a landscape that’s often unfriendly to their hopes.”

Mooie woorden, maar wat nog beter werkt is een een eerste voorproefje. En die is er: 24 frames. Een liedje dat veel goeds belooft, heel veel goeds.

En dan nog meer verplichte Jason Isbell kost: het werkelijke prachtige Cover Me Up, Elephant en Different Days.


Nieuwe muziek

Drew Holcomb & the Neighbors is de band rondom Drew Holcomb. Weinig verrassend. Drew is afkomstig uit Memphis, maar brengt zijn dagen tegenwoordig door in Nashville. En dat is te horen. Nieuwe plaat Medicine staat vol met prachtige, country-achtige liedjes.

Nee, nog niet afhaken bij het vallen van de term country. Geen cowboyhoeden en boots. Denk liever aan mensen als Jason Isbell en zelfs Johnny Cash. Geloof je ons niet? Liedje Here We Go is wat ons betreft het bewijs. En alsof dat nog niet genoeg is, horen we zelfs nog wat Black Keys man Dan Auerbach voorbij komen in het liedje. Gaat allemaal prima samen.

Houd The Black Keys nog even vast. Verder op het album opent de track Brothers & Sisters toch gewoon op een manier die je zomaar tegen kan komen op een Black Keys-album? En nog iets verder, in Shine Like Lightning hoor je toch gewoon Sturgill Simpson terug?

Kortom, primadebima country-americana release met de nodige rock-invloeden. Lekkere clip ook.


Nieuwe muziek

Wat slecht is komt vaak snel en wat briljant is doet er vaak wat langer over. Zo ging het ook ongeveer met Arlo McKinley die eind vorig jaar met The Lonesome Sound een gelijknamige debuutplaat de wereld in slingerde. Daarover lazen wij: “There’s no major effort underway at the moment to promote his music to the masses. Unless you’re clued into the right sectors of the Cincinnati music scene, his name is likely one of a stranger. But just as music worth hearing tends to do, it has slowly been bubbling up from word of mouth until some of those mouths have begun to speak about this record as one of the best music offerings all year.”

Man, dat vinden wij mooi. En dat geldt niet alleen voor bovenstaande quote. De muziek doet hier niets aan onder. Pure alt-country die wat ons betreft zonder moeite in het rijtje klassiekers past die Jason Isbell, John Moreland, Andrew Combs en Sturgill Simpson de laatste tijd afleverden.

Eigenlijk vinden we alle tien de liedjes mooi. Toch kiezen we vandaag voor openingstrack I’ve Got Her. Waarom? Misschien wel door die mondharmonica waar de track mee opent. Maar oordeel vooral zelf.

Wat we ook mooi vinden. Het album is verkrijgbaar via een keur aan digitale outlets (Bandcamp, iTunes, Spotify). Degene die een fysiek exemplaar wil kan een mailtje sturen naar arlomckinley@gmail.com. Rock ’n roll! Voor de eerstvolgende 71 snelle lezers overigens de mogelijkheid om tot de eerste 1000 FB-likes te komen. Klik dus door en maak over een tijdje misschien wel de blits bij je muziekvrienden.

Nieuwe muziek

Toeval, dat is waar het derde album van Jonah Tolchin zijn naam aan dankt. Komt-ie: Jonah Tolchin groeide op in New Jersey, op Clover Lane om precies te zijn. Zijn ouders kochten dat huis in 1996. Fast forward naar 2012. Producer Marvin Etzioni bezoekt een show van Tolchin in LA. Niet veel later duiken de twee in Nashville de studio in. Volg je het nog? Vast wel, maar nu moet je goed opletten. Jonah en Marvin hebben een gezamenlijke vriend, singer-songwriter Alex Wright. Op een feestje loopt Tolchin een zekere Anna tegen het lijf. Het blijkt dat Anna in exact hetzelfde huis op Clover Lane woonde. Haar ouders verkochten het huis in 1996 aan, jawel, de ouders van Tolchin.

Long story short: het nieuwe album van Jonah Tolchin heet Clover Lane en is net een paar maandjes uit. Wij vinden het een fijne plaat, anders las je dit nu niet. We zijn echter niet de enigen die er zo over denken: “A promising new artist who artfully occupies the gulf between old-school tradition and contemporary appropriation.”, zegt bij NPR en Mojo Magazine spreekt over “adding raw, punk brio to a folk-blues template.”

Wij genieten het meest van Tolchin in uitgeklede vorm. Muzikaal, that is. Verrukt waren we dan ook met de Cardinal Session die hij onlangs opnam. En dan met name de track Mockingbird. Fans van Jason Isbell, Steve Eearle en Chuck Prophet zitten goed. Luister maar:

Nieuwe muziek