Tag: <span>James Vincent McMorrow</span>

Mick Flannery heeft het hart op de tong. Zo begonnen tweeënhalf jaar geleden onze scorebordpost van Mick Flannery. Get What You Give kreeg toen een 8. Waarom? Omdat we al jaren enorme fan zijn van deze norse, whiskey-drinkende Ierse troubadour. “Het minder bekende (maar niet minder getalenteerde!) broertje van James Vincent McMorrow en Glen Hansard”, schreven we toen.

Zijn tot op heden vier uitgebrachte langspelers staan vol met prachtige, rauwe liedjes. Weinig upsmuck. Veel piano en nog meer whiskey. Zo horen we het graag. We waren vorige week dan ook wat verrast toen we nieuwe single I Own You ontvingen. Ja, nog steeds die diepe stem. Maar ook wat meer gitaren. We willen er haast op dansen (en we zeggen haast, want in principe dansen wij niet). Wellicht een gevolg van een platencontract bij Universal? Anyway, het is even wennen maar nog steeds enorm lekker!


Nieuwe muziek

Het duurde heel eventjes voordat we er aan begonnen, maar inmiddels zitten we middenin Blood Moon, het nieuwe album van Australier M. Craft. Tegenwoordig woont hij trouwens in Londen, maar dat terzijde. Waar het om gaat is dat M. Craft prachtige muziek maakt. Op die plaat staan de piano en stem centraal. Dat kun je saai noemen, wij noemen het te gek. Die sfeer, dat kunnen maar weinig muzikanten. Maar als je toch namen moet noemen: Bon Iver, Nick Drake, James Vincent McMorrow en Damien Jurado.

Kortom, kwaliteit. Wat superlatieven, voor uw uitgeknipt: “One of the most exquisite soul-searching odysseys of this or any other year” (MOJO), “Blood Moon stands alone as a perfectly judged synthesis of conventional songwriting skills and detailed, cinematic music that revels in the silence between the notes. Superb.” (The Guardian).

Kunnen we je nog meer vertellen? Natuurlijk. De plaat verschijnt op Heavenly Recordings en werd geboren in een hut aan de rand van de Mojave Desert. Het is misschien wat cliché, maar de mooiste platen lijken toch altijd uit die hutjes te komen (denk maar aan Bon Iver of The Deep Dark Woods). Anyway, genoeg geluld, tijd om te luisteren en de ogen te sluiten. In dit geval luisteren we naar single Chemical Trails. Maar luister vooral de hele plaat. Trust us.


Nieuwe muziek

Benjamin Francis Leftwich staat al een paar jaar bekend als een prima alternatief voor James Vincent McMorrow. Dat is niet enorm aardig, dat weten we. Dat doet deze sympathieke Engelsman namelijk flink tekort. Vandaag gaan we dat rechtzetten. Benjamin Francis Leftwich verblijdde ons namelijk vorige week met een nieuw liedje, Tilikum.

De reden dat hij ooit in onze cd-speler kwam te zitten was het album Last Smoke Before the Snowstorm. Absoluut prijsnummer was Pictures. Maar die plaat dateert alweer uit 2011. Hoog tijd voor iets nieuws dus. Sure, er was nog een EP’tje in 2012. Maar dat was het wel. Nu is daar dus eindelijk een nieuw nummer. Een heel erg mooi luisterliedje.

De reden voor zijn afwezigheid was overigens een erg trieste. In 2013 verloor Benjamin Francis Leftwich zijn vader aan kanker. Hij ging door de diepste dalen en zoals dat zo vaak gebeurt komen dan de mooiste songs bovendrijven. Dat beloofd wat. Op de volledige plaat moeten we overigens nog even wachten, After The Rain verschijnt pas in Augustus.

De verwachtingen voor die plaat zijn bij Leftwich zelf niet zo hoog gespannen: “If one person emails me and says ‘This is the most moving song I’ve ever heard and it really helped me’ – if it gets one person like that, I’d be really happy.”

Gelukkig kun je hem over een paar maandjes, op 16 mei that is, wel bewonderen in de Amstelkerk. We zijn geen Nostradamus, maar dat zou zomaar eens een erg fijne avond kunnen worden.


Nieuwe muziek

Marc O’Reilly komt uit Ierland en maakt muziek. Dan moet het bijna wel goed zijn. En dat is het ook. We ontdekten de beste man vorige week, toen hij plots in Rotterdam stond en we meer werden gesleept door een Rotterdamse vriend van Gobsmag. En man man man, wat was dat goed!

Zijn tweede plaat, Human Herdings stamt alweer uit 2014. Niet supertje actueel dus, maar we hebben toch besloten er een scobo-post aan te wijden omdat:

1. Hij tourende is;
2. Er vorige week een fijne sessie online verscheen;
3. Marc gewoon zo’n fijne stem heeft en nummers schrijft die tenminste nog ergens over gaan.

Luister onderstaande uitvoering van de album-track Bleed, en je denkt waarschijnlijk (net als wij) aan Bon Iver, John Martyn en James Vincent McMorrow.

De plaat is overigens vrij divers. Nummers als Bleed worden afgewisseld met wat steviger werk. Prijsnummer wat ons betreft is The Wayward Shepherd. Maar oordeel vooral zelf.


Nieuwe muziek

Maak kennis met het Amerikaanse Astronauts, etc. Begin september verscheen met Mind Out Wandering een heerlijk debuutalbum. Bevestiging vind je in single I Know.

Astronauts, etc. is het project van de in Oakland wondende Anthony Ferraro, voorheen toetsenist bij Toro y Moi. Het begon allemaal bij hem op de zolderkamer, met een paar singles gemaakt achter een computer, al in 2012. Live speelde hij wel met een band en met die “jazz-trained musicians” nam hij uiteindelijk een nieuwe plaat op: Mind Out Wandering.

Wat meteen opvalt is de falsetto stem van Ferraro. En dan denk je natuurlijk meteen aan Bon Iver. Zelf zegt hij daarover:

Falsetto probably came as a result of listening to a lot of Bon Iver and stuff that was on the crest of the wave when I started to listen to popular music. I think I’m a little scared of my chest voice. My goal is to venture down there pretty soon.

Het levert een warme, melodieuze plaat met een R&B groove op en een scala aan prijsnummers, zoals See You, Control, If I Run, No Justice en onderstaand I Know. U begrijpt: u moet luisteren.


Nieuwe muziek

Uit Newcastle, stad van voetballers Siem de Jong en Vurnon Anita, komt vandaag Ajimal. Ajimal is een samenwerkingsverband onder bezielende leiding van Fran O’Hanlon. Het begon allemaal met de track I’ve Known Your Heart. Een live-versie velteverstaan. Dit leidde al snel tot de nodige airplay, reviews en voorprogramma’s (onder andere voor Gobsmag-favorieten Little Comets en James Vincent McMorrow).

Voeg Douglas Dare toe aan dit rijtje artiesten en je hebt een prima beeld in welke hoek we vandaag zitten. Daarbij nog de klassieke opvoeding van O’Hanlon en je krijgt iets dat we niet anders kunnen beschrijven als mooi, erg mooi. 

“Setting a new benchmark for sensitive pop,” zeggen de collega’s van The Line Of Best Fit. “An unearthy, eerie and incredibly beautiful set of sounds,” vult Drowned In Sound aan. “Idiosyncratic, heart-wrenching songs,” rondt NME af.

Eind 2014 verscheen Mono EP, vol I. Hierop vier liedjes. Althans, eigenlijk twee. We worden namelijk getrakteerd op een setje remixes die je wat ons betreft best kunt skippen. Maar de twee liedjes die overblijven zijn meer dan de moeite waard. Als klap op de vuurpijl verscheen van Nothing Touches Me onlangs zelfs een videoclip. Hoe MTV wil je het hebben?

Nieuwe muziek

Net uit: het EP’tje Sing For Your Love van Zweedse indie-soul-man, songwriter en producer Samson For President. De titeltrack is op single gegooid en mag er zijn.

Het EP’tje is de opvolger van zijn in 2012 verschenen debuutalbum Papa’s Old Piano, dat volgens het ons toegestuurde persbericht in het thuisland zeer goed ontvangen werd. Daar in Zweden wordt Samson For President ook gezien als een van de beste live-acts die het land rijk is, meldt het bericht.

Iets verderop lezen we dat Samson For President echter op een andere manier de harten van het Zweedse muziekpubliek wist te veroveren: “Nationale faam verwierf Samson For President door het openlijk afwijzen van een gouden ticket voor de Zweedse versie van American Idol.”

Hoe dan ook, in het voorjaar van 2015 komt Samson For President naar Nederland voor een clubtour. Ook verschijnt dan een tweede langspeler. Tot die tijd vermaken wij ons wel met dit ep’tje.

http://youtu.be/G7CMyBvzrKQ

Nieuwe muziek

Daniel Woolhouse a.k.a. Deptford Goth brengt 3 november een nieuw album uit: Songs. Eerste single Two Hearts stemt ons bijzonder tevreden.

Songs is de opvolger van het in 2013 verschenen Life After Defo. Een prima plaat met topliedjes als de titeltrack en Union. Vooral liefhebbers van de nieuwe weg die James Vincent McMorrow is ingeslagen, kunnen dit wel waarderen.

Maar als je dan Two Hearts aanzet, zou je na een paar secondes kunnen concluderen dat Daniel die electro R&B vaarwel heeft gezegd. Dit is een mooi, maar weinig spannend pianoliedje met een vleugje gospel. DENK JE. Totdat de handclaps erbij komen. En de synthesizer aanzwelt. Backing vocals. Een subtiel gitaarlijntje. Ja mensen, dit zit goed in elkaar. Zet ‘m na die eerste luisterbeurt nog maar eens op. En weet: Love, love is enough.


Nieuwe muziek