Jay is psych-pop-muzikant en speelt in bandjes als Tame Impala en POND. GUM is dan weer zijn solo project en als GUM doet-ie alles wat-ie met zijn bands doet nog eens dunnetjes én fijntjes over. Don’t Let It Go Out is de eerste single van zijn binnenkort te verschijnen vijfde album. MGMT-achtig? Ja. Zeker. Maar we horen ook Jacco Gardner in dit nummer over ‘our modern desire to capture or record and keep every moment.’ Prima deuntjes, mooi verhaal.
Tag: <span>Jacco Gardner</span>
In 1854 publiceerde de Amerikaanse schrijver Henry David Thoreau het boek waarmee hij wereldberoemd zou worden: Walden, or Life in the Woods. Hij beschreef hierin zijn poging om voor een periode eenvoudig te leven in een klein, zelfgebouwd huis in een bos. Dat huisje lag vlakbij een meer, Walden Pond geheten. Het verhaal, weliswaar grotendeels overdreven, was een inspiratie voor velen. In Nederland was schrijver en psychiater Dr. Frederik van Eeden er zo van onder de indruk dat hij z’n in 1898 opgerichte kolonie op de heide van Bussum, nabij Hilversum, er naar vernoemde: Walden. Men leefde hier in kleine hutjes en volgens het principe van gemeenschappelijk bezit; er was geen eigenaar of baas en alles wat verdiend werd aan het verbouwde voedsel en gebakken brood, ging terug de gemeenschap in. Mooie idealen, maar het werkte niet. Het experiment, zoals Van Eeden het later zou noemen, ging in 1907 failliet.
111 jaar later, in 2018, dook de naam Walden weer prominent op. In Limburg ditmaal, op de poster van van het festival Pinkpop. Als winnaar van de Nu of Nooit wedstrijd mocht Walden (de band) het festival openen. Een optreden dat goed werd ontvangen door oa 3voor12 en Dagblad de Limburger. De Sittardse band rondom schrijver en frontman Mees Hamer had toen nog maar weinig kilometers op de teller, maar heeft inmiddels 50 gigs en een succesvolle Popronde mogen bijschrijven.
Na prima single Friends Are OK (kwam op ook verschillende blogs terecht in de UK en USA en haalde de Spotify New Music Friday en Apple Best Of The Weeklijstjes in Nederland, België, Amerika en zelfs Turkije) is er sinds vandaag met Runaway Child een heel fijne opvolger. Het nummer is geschreven en geproduceerd midden in de Ardennen en gaat van delay doordrenkte kabbelende rifjes naar psychedelische fuzz explosies.
Walden live zien kan op 21 september in Heerlen (Parkstad) en 18 oktober in Hilversum (Vorstin)
Een zonnige diorama voor de eeuwige pessimist. Zo beschrijft iemand bij Joyful Noise Recordings het nieuwe album van J Fernandez. En dan denken wij hier bij Gobsmag: dat is wel wat voor ons! Dus luisterden we naar de eerste single van die langspeler en dat deden we daarna nog een keer of tien. Want dat heeft-ie nodig, Unwind, dan landt-ie pas echt lekker. Dan hoor je pas echt hoe goed dit is.
Het dwarrelt. Het schommelt. Het is raar. En toch klopt het. Het is een beetje zoals Justin (J) zelf is; een jager naar wat verloren is en een zoeker naar wat vergeten is (zo beschrijft iemand bij Joyful Noise Recordings hem). In zijn vrije tijd fotografeert hij eenzame handschoenen die van wederhelften gescheiden zijn. Dat dus. Justin is zo iemand die kringloopwinkels af gaat. Hmmm. Misschien is het dat wat we horen in Unwind. Een sterke hang naar alledaagse dingen in vergetelheid.
En dan is het jaar alweer voorbij. Bijna. Wat een jaar. Het redactielokaal is nu zo goed als verlaten. De scribenten van bedenkelijk allooi hebben we al een week niet meer gezien. Het tweede garnituur klokt wel in, maar is allang naar huis. Vandaag zijn we nog met zijn drieën. En we luisteren naar We Come Right van Lowpines.
En we zijn een beetje stil. Dat komt door het liedje, maar ook door onze gedachten. We Come Right zorgt er namelijk voor dat er een filmpje wordt gestart in je hersenen. Misschien wel een filmpje over het afgelopen jaar. De mooie momenten, de treurige momenten, de gedenkwaardige momenten. Misschien kom je tot de conclusie dat het anders moet. Misschien was je nog nooit zo tevreden met jezelf.
Oli Deakin uit Londen doet dat met je. Hij is Lowpines. Hij schreef dit droomachtige, langzaam brandende nummer in de winter en nam het op tijdens een hittegolf met deuren en ramen op. En toch blijft het gesloten. En kruipt het in je hoofd. Of, zoals een ander het mooi omschrijft; like thoughts we can’t keep hold of.
Doug deed het met Rachel. Op romantisch vlak, maar ook in de psychedelische rockband MMOSS. En dat gaat zelden goed. In 2013 gaat de band ten onder en de liefde ook. Doug verhuist en trekt zich terug; de emotionele verwoesting komt er uiteindelijk uit op zijn eerste solo-album. Genaamd; Doug Tuttle.
Het zwelgen in verdriet heeft inmiddels plaats gemaakt voor een soort van berusting. Doug laat zich zachtjes naar boven drijven in de poel van ellende. Dat meent zijn platenmaatschappij althans te horen in Falling To Believe. Het is alvast een voorbode op It Calls on Me, de nieuwe plaat van Doug.
(…) a catchy ear-worm that pairs Tuttle’s soft, hushed vocals with some seriously heat-blistered guitar-work.
Zo noemt Trouble In Mind Records het. En dat is het ook; een zalvende stem met een bij tijd en wijle schurende gitaar. Het gaat in ieder geval weer wat beter met Doug. Dat is fijn voor hem. Maar muzikaal gezien is dat beetje verdriet zo erg nog niet.
We sluiten de week af met Michael Rault, die eerder dit jaar de plaat Living Daylight afleverde op Burger Records. Je weet wel, die hippe Amerikanen die veel releases op cassette uitbrengen. Media-aandacht gegarandeerd dus.
Zo was er al liefde van partijen als Pitchfork, Spin en HearYa. Laatstgenoemde tekende op: “The multi-instrumentalist grooves his way through a ten-track psychedelic journey, with classic, sugary-sweet pop love songs mixed with the lo-fi distortion of garage rock” (Spin). “Living Daylight has been gracing my speakers for a couple of months now as Burger Records has delivered another winner. I suggest you get on board with Rault and Burger Records ASAP.”.
En vandaag dus onze liefde voor het liedje Real Love (Yeah). Maar dat had net zo goed elk willekeurig ander liedje van de plaat kunnen zijn. Oh, waar je aan moet denken: Matthew E. White, Jacco Gardner en een beetje Black Keys.
Tot zoverrrrrr, tot maandag!
Rotterdam is de stad van de toffe dingen, dat mag duidelijk zijn. Rotterdam CS, De Rotterdam, Kubuswoningen… En vergeet vooral de muziek-scene niet. Zo schreven we eerder al over hoe Half Way Station Europa aan het veroveren is en brengen de Rats On Rafts elk podium serieuze schade toe. En hier is alweer de volgende Rotterdammert die weleens hoge ogen kan gaan gooien. Zijn naam? Jasper Bogaard.
Onder de naam van Goodnight Moonlight maakt Jasper alweer een tijdje lo-fi synth pop. Met Mountain Boy verscheen onlangs zijn vierde (!) EP. En dat terwijl hij pas 17 jaar is! Over zijn invloeden zegt hij zelf, in derde persoon:
He’s a major lover of contemporary weird pop artists like HOMESHAKE, Mac DeMarco, TOPS, Jerry Paper and Beach Fossils. But he’s also influenced by 90’s artists like Neutral Milk Hotel, My Bloody Valentine & the Microphones.
En we zouden Gobsmag niet zijn wanneer we je niet een toffe track van deze EP zouden voorschotelen. Hopsa, zo op een presenteerblaadje. Die track heet Mountain Boy en staat hier omdat we hem lekker vinden, maar ook omdat we steeds blijven kijken naar die video. Nu is het aan jou.
