Tag: <span>Hozier</span>

Joseph J. Jones stuurde ons twee versies van zijn single Gospel Truth. De officiële en de live-versie. We begonnen met de live-versie en man, we werden overdonderd. Met name door zijn diepe stem, maar de hele setting voelde eigenlijk goed (kijk zelf maar even hieronder). We gaan eerlijk met je zijn, de ‘echte’ versie kun je wat ons betreft overslaan. Die vinden we iets te smooth. Maar live, man o man. Sam Smith versus Hozier.

Superveel meer vinden we nog niet over hem. Behalve dat hij behoort tot de stal van Communion. Je weet wel, van Bear’s Den, Ben Howard en Michael Kiwanuka. We hebben dus zomaar het vermoeden dat we nog wel eens wat meer gaan horen van Joseph J. Jones.

Nieuwe muziek

Elliot Taylor is een man zoals er niet veel zijn. Dat hoor je wanneer je nummer Holy or the Broken aangooit. Maar ook wanneer we je vertellen dat hij ooit werd uitgeroepen tot “best unsigned live act in the UK”. Daarnaast schijnen ze bij de BBC ook fan te zijn. Apart eigenlijk van onze chauvinisten, want Elliot woont alweer een tijdje in Boston.

Holy or the Broken is trouwens het eerste liedje in Spotify. Ook Youtube biedt niet super veel uitkomst. Maar wat ons betreft gaan we nog veel van deze man horen. Liefhebbers van Hozier, Daniel Docherty en James Bay staan op de banken, vermoeden wij.

Sluiten we af met een fijne quote: “Elliot Taylor sounds like the two dollar hooker you fall in love with: unrefined, soulful and genuine”. Hatsa.


 

Nieuwe muziek

Luke Winslow-King heb je misschien leren kennen als de Amerikaan die vaak meekwam met tours van Pokey LaFarge. Honky-tonk, country en swingen. Of van DWDD misschien? Van ons mocht het echter allemaal wel wat krachtiger. En afgaande op het titelnummer van nieuwe plaat I’m Glad Trouble Don’t Last Always lijken onze gebeden gehoord.

Op die track klinkt Luke Winslow-King namelijk als een volwaardig blues-artiest. Joe Bonamassa zou de track ook gemaakt kunnen hebben. Of Hozier. En alsof dat nog niet genoeg is komt de plaat ook binnen in de top 10 van de Billboard Blues Albums. Ook de Austin Chronicle is enthousiast: “LWK doesn’t shy away from biting into his heartbreak with gusto…and he demonstrate[s] a wide range of songwriting worthy of comparison to Jason Isbell and John Fullbright.”

Kortom, genoeg reden om de komende dagen het album eens een paar slingers te geven.


Nieuwe muziek

Gobsmag heeft een hoop vrienden. Althans, dat houden we onszelf voor. Anyway, een daarvan tipte ons vorige week iets tof. In de persoon van BELLA FIGURA. Om preciezer te zijn in de personen van Justin Gartry, Oli Morgan en Jack Morford. Alledrie afkomstig uit London. BELLA FIGURA is inmiddels toe aan haar derde EP’tje, en die zijn stuk voor stuk erg fijn.

Neem nou Forever Lost (verkrijgbaar vanaf april jl.). Opener ‘Didn’t Love You’ klinkt als Israel Nash of Sparklehorse. Serieuze songwriting dus, gecombineerd met prima gitaren en een donkere stem. Wij zijn ingepakt. Kortom, alle ingrediënten voor een toffe carrière zijn er, volgens ons. En het is ook nog eens een sympathieke vent. Hij bedankte onze Gobsmag-vriend in kwestie namelijk persoonlijk voor het delen van een van zijn liedjes op Facebook. Klasse.

Oh, er zijn natuurlijk nog meer voortekenen voor succes, naast onze support (ahum). Wat quotes: “Darkly beautiful.. Deserves to be sung by crowds all over the country,” aldus Listen With Monger. Of wat Sofar Sounds zegt: “Wonderful music. People will definitely talk about this band,” En als klap op de vuurpijl: “Superb. Neil Young would be proud.” Was getekend, NME.

Maar nu eerst tijd voor onze favoriet van de plaat, Demon in the Dark.


 

 

 

Nieuwe muziek

Ruim 1,5 jaar geleden noemden we Kaleode IJslandse Joe Bonamassa met singer-songwriter genen en indie-ambities.” De reden daarvoor was de meer dan catchy single Pour Sugar On Me. Daar was het bluesrock wat de klok sloeg, maar hoorden we ook Bon Iver, Asgeir en Sigur Ros. Een maandje geleden bracht Kaleo een nieuwe plaat, A/B uit. En wat we op die plaat hoorden deed ons hart wederom sneller kloppen.

En dan hebben we het met name over het liedje Way Down We Go. Want dit is een prachtige manier om je 3 minuut 40 door te komen. We horen wat Hozier, Brother & Bones en het zou zomaar ook een cover van Paolo Nutini kunnen zijn (in de stijl van Iron Sky). En daar hoort natuurlijk een flink cijfer bij.

Wat we verder horen op de plaat? The Delta Saints (op opener No Good), Robert Johnson (Broken Bones) en Bon Iver (All The Pretty Girls). Wederom een schizofrene plaat dus. Maar ons hoor je niet klagen. Stuk voor stuk is het puik werk.


Nieuwe muziek

De titel zegt eigenlijk al genoeg. Het is maandag. En op deze maandag brengen we je de nieuwe single van Australische mooi-boy (hoe schrijf je dat?) en muzikant Matt Corby. En die single heet Monday. Je kent de beste man vast nog wel van zijn kneiters Brother (het oe oe oe schalt hier regelmatig over de redactievloer) en Resolution. Over het algemeen muziek waar meisjes-harten sneller van gingen kloppen. Maar muzikaal zat het gewoon prima in elkaar. Soulvolle singer-songwriter, inclusief Buckley-falsetto.

Het was alweer twee jaar geleden dat er iets nieuws verscheen. Maar vorige week was daar met Monday ineens een nieuwe single. Begin 2016 moet er ook een album verschijnen, maar daarover laat Google tot nu toe niet veel los (en eerlijk is eerlijk, we hebben ook niet heel uitgebreid voor je gezocht). Uiteraard houden we je wel op de hoogte.


Nieuwe muziek

“Seafret is een lokale term in het noordoosten van Engeland voor rollende misten die ontstaan op de Noordzee in de zomer.” Zo opent Pinguin Radio de pagina over Seafret. Want Seafret is namelijk ook een upcoming bandje bestaande uit Jack Sadman en Harry Draper (die er overigens uitzien als een moderne Simon & Garfunkel).

Tof dus dat Pinguin ze al oppikt. En volledig terecht ook. Seafret maakt namelijk enorm catchy tracks die voor ons een beetje het midden houden tussen Hozier, Brother & Bones en The Mispers. Je snapt het, het is wachten op de hit. Seafret gaat al lekker viral met kneiter van knoeperds als Oceans (afkomstig van Oceans, EP) en Atlantis. De meest recente track is Be There. Zal Nederland daar een hit van maken? Van ons mag het.

De link met Hozier is trouwens ook erg obvious in de cover van Angel of Small Death & the Codeine Scene.

Nieuwe muziek

De single is al een tijdje uit, maar omdat we het zo’n belachelijk goed liedje vinden, gooien we ‘m alsnog op het Scorebord: The Other Side Of Love van Jack Savoretti. Het is afkomstig van z’n begin deze maand verschenen nieuwe album Written In Scars.

Jack komt van ver. In 2007 debuteerde hij met het in eigen beheer verschenen Between The Minds. Helaas wist die plaat te weinig potten breken en bleef een doorbraak uit. Tel daarbij op dat de Italiaanse Engelsman met de geweldige stem net vader was geworden en al z’n geld was kwijtgeraakt aan een slopende rechtszaak met zijn inmiddels ex-manager en je snapt dat hij even helemaal klaar was met de muziekwereld. Hij overwoog serieus om er een punt achter te zetten en een normale baan te nemen.

Maar het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. “As soon as I said, ‘screw this’, I couldn’t stop writing,” vertelt Jack. “I wrote out of anger, although the songs were more of a cry for help. It was the best, most personal music I’d ever made. I realised I had really learnt how to write, how to express exactly what was in my head.”

Die liedjes komen op Before The Storm, zijn tweede album, uitgekomen in 2011. En dan valt alles ineens op z’n plek, scoort-ie een hit met Take Me Home en is de doorbraak daar.

Met het dit jaar verschenen Written In Scars pakt Jack Savoretti stevig door. Hulp krijgt hij van big guns als Sam Dixon (musical director van Adele, schrijfpartner van Sia) en Matt Benbrook (werkte met oa Paolo Nutini, Jake Bugg en Faithless). Inspiratie haalt Jack bij oude helden: “Most of my musical influences come from my parents,” says Savoretti, “My mum was into The Eagles, Crosby Stills & Nash and Motown. My dad played mostly Italian music from the ‘60s and ‘70s. In the past I suppressed that as an influence but, for the first time, on these songs, it appeared.’”

Het resultaat is een bijzonder overtuigende plaat met prijsnummers als Back To Me, Don’t Mind Me, Wasted (met Lissie) en kneiter van een knoeperd The Other Side Of Love. Dus ja, ga ‘m zien op 15 september in het knusse Bitterzoet in Amsterdam.


Nieuwe muziek